အပျိုစင်ရဲ့ပေးဆပ်ခြင်း

အိပ်နေရင်းက ဆတ်ကနဲ နိုးလာတော့ ပတ်ဝန်းကျင်က အေးစိမ့်နေသည် ... ညကတည်းကရွာတဲ့မိုးက အခုထိရွာနေဆဲ ... တိုက်ခန်းလေးဆိုတော့ အအေးဓာတ်လေးက စိမ့်နေသည် ... မျက်စိတစ်ဖက်ကို ဖွင့်ရင်း ကုတင်ခြေရင်းက နာရီကို ကြည့်လိုက်တော့ ၈းဝဝ ဖြစ်နေပြီ ... အလုပ်က ၉းဝဝ နာရီတက်ရမှာ ... နောက်ကျလို့ကတော့ မန်နေဂျာရဲ့ အဆူခံရတော့မယ် ... အိပ်ရာက ဝုန်းကနဲ ထရင်း ရေချိုးခန်းထဲ အမြန်ဝင်ကာ မျက်နှာ အမြန်သစ် သွားအမြန်တိုက်လိုက်သည် ... ညဝတ် အကျီ င်္ရဲ့ ကျယ်သီးတွေကို တစ်လုံးချင်း ချွတ်လိုက်သည် ... ဝင်းဝါနေသော ရင်သားတွေက အိကနဲ ထွက်လာသည် ... မှန်ထဲမှာ ပေါ်နေတဲ့ ကိုယ့်ရင်သားတွေကို ကိုယ်ကြည့်ရင်း အနည်းငယ်တော့ ကျေနပ်သွားသည် ... လုံးသည် .. ကျစ်သည် ... ဖြူသည် ... မို့သည် ... မောက်သည် ... နို့သီးလေးက ပန်းရောင်လေး ... အသီးလေးက အတွင်းထဲ နည်းနည်းဝင်နေသည် ... လှတာတော့ အရမ်းလှသည် ... နေမမြင် လမမြင် ... ဖုံးဖုံးဖိဖိထားလို့လားမသိ ... အနာတစ်စက်မရှိ ... မှဲ့ ခြောက်တစ်စက်မရှိ ။

ရင်သားနှစ်ခုကို ဆပ်ပြာတိုက်ရင်း အနည်းငယ် ပွတ်သတ်မိတော့ စိတ်ထဲမှာ ဘာလိုလို ဖြစ်သွားသည် ... ဒါပေမယ့် ဘာမှန်းသေချာမသိ ... လက်တစ်ဖက်မြှောက်ရင်း ချိုင်းကိုလည်း သေချာပွတ်လိုက်သည် ... ရုပ်ကလေးက လှတပတ ... လူကြားထဲမှာ ချိုင်းက အနံ့ထွက်လျှင် ရှက်လို့ သေလိမ့်မည် ... ချိုင်းမွှေးတွေကို spa သွားပြီး နှုတ်ထားတော့ ပြောင်ရှင်းနေသည် … ဒီဘက်ပြီးတော့ ဟိုဘက် ... ဗိုက်သားရှပ်ရှပ်လေးကိုလည်းတိုက်သည် ... သူများတွေလို ဗိုက်ခေါက်ထွက်မနေ ... ဘယ်ထွက်မတုန်း ... တနင်္ဂနွေနေ့တိုင်း GYM ကစားတာကိုး ... ဆပ်ပြာတိုက်ရင်း ပေါင်နှစ်လုံးကြားထဲ ရောက်သွားတော့ ဒါကလည်း တစ်မျိုး ... အမွှေးပါးပါးလေးတွေနဲ့ နုအိဖောင်းမို့နေတဲ့ အသားစိုင်လေး ... မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ အလျှို့ဝှက်ဆုံး ပစ္စည်း ... အပေါ့သွားလည်း ဒီထဲက ထွက်သည် ... ရာသီလာလည်း ဒီထဲက ထွက်သည် ... ကလေးမွေးရင်လည်း ဒီထဲက ထွက်တယ်တဲ့ ... ရှုပ်ထွေးလွန်းလို့ သေချာတော့ နားမလည် ... ဒါပေမယ့် သေချာတော့ ဆပ်ပြာတိုက်လိုက်သည် ... နေ့တိုင်းဆပ်ပြာတိုက်လို့လားမသိ ... အောက်က ပစ္စည်းလေးက ဖြူဝင်းနေသည် ... ပေါင်လေးနည်းနည်းကားလိုက်တော့ အတွင်းသားလေးက ဟ တယ်ဆိုရုံလေး ဟလာသည် ... ဆပ်ပြာနဲ့ အနည်းငယ် သေချာ ပွတ်လိုက်တော့ ... စိတ်ထဲမှာ တမျိုးပဲ ...ရှုပ်ပါတယ် ... နောက်မှ စဉ်းစားတော့မယ် ... ရုံးက နောက်ကျနေပြီ ... ဟင်း ... နောက်မှာ ဆပ်ပြာတိုက်ဖို့ ကျန်သေးတယ်။ ကားစွင့်နေတဲ့ တင်သားတွေကိုလည်း ဂရုစိုက်မှ ... ဖင်မှာ အနာပေါက်မှာတော့ ကြောက်သည် ... အသန့်ကြိုက်လို့ပဲလား ... ဂရုစိုက်လို့လား မသိ ... တစ်ကိုယ်လုံး အနာမရှိ ... အမာရွတ်မရှိ ... သွယ်လျတဲ့ ပေါင်တွေ ခြေထောက်တွေကိုလည်း သေချာ ဆပ်ပြာတိုက်သည် ... အားလုံးပြီးသွားတော့ ရေပန်းက တဝုန်းဝုန်းကျနေတဲ့ ရေအောက်မှာ ပွတ်သပ်လိုက်သည် ။

မျက်နှာသုတ်ပဝါနဲ့ အမြန်သုတ်ရင်း နာရီကြည့်တော့ ၈း၂၀ ... ဒီနေ့တော့ မန်နေဂျာ မမရဲ့ ပွစိပွစီ အပြောတော့ ခံရတော့မယ် ... အတင်စီးတော့ မခံနိုင် … အမြန်သွားမှ … ဘော်ဒီ - ိုးရှင်းကို တစ်ကိုယ်လုံး လူးရင်း ဘရာစီယာကို တင်းတင်း ဝတ်လိုက်သည် ... တင်းတင်း မဝတ်လို့ မဖြစ် ... နို့မို့ဆို လမ်းလျှောက်ရင် တုန်တုန် တုန်တုန်နဲ့ အနေရခက်သည်။ လမ်းမှာတွေ့သမျှ ယောကျ်ားတွေရဲ့ အရောင်လက်နေတဲ့ မျက်လုံးတွေက မခွာတော့ဘူး ... ရှက်စရာကြီး ... ရင်သားတွေက အနည်းငယ်ထွားတော့ ဘရာစီယာကြားထဲကနေ အနည်းငယ်မို့ထွက်နေသည် ... အဲဒါကတော့ မတတ်နိုင် ... ရုံးတက် အကျီ င်္လေးက အစိမ်းနုရောင်လေး ... ကိုယ်နဲ့ ကွက်တိ ချုပ်ထားတော့ အားလုံး အိုကေ ... စကဒ်ကို ကောက်ဝတ်လိုက်တော့ … ဟိုက် … မေ့နေပြီ … အတွင်းခံ ဝတ်ဖို့ … ဟွန်း မဝတ်သွားမိလို့ကတော့ အောက်က ဟောင်းလောင်းကြီး ဖြစ်နေမှာ … မနေတတ်ပါဘူး … ပင်တီ အသားရောင်လေးကို အသာစွတ်လိုက်သည် … ဒီတင်သားတွေကလည်းနော် … တစ်နေသည် … စကဒ်အမည်းရောင်လေးကို ကောက်ဝတ်သည် … သေချာတိုင်းပြီး ဒေါက်တွေ ထည့်ထားတော့ လုံးစက်နေတဲ့ တင်သားတွေက အိအိတင်းတင်းလေး … သူငယ်ချင်းတွေက ကျွန်မကို အားကျသည် … နင့်အိုးက စဥ့်အိုးကျနေတာပဲတဲ့ … လမ်းသွားရင် ယောက်ျားတွေ ကျွန်မ နောက်ကိုကြည့်ပြီး မျက်စိမခွာတော့ဘူး … နှာဘူးတွေ … မကြားတကြားလည်းပြောသေးတယ် … အိုးက ရှယ်ပဲတဲ့ … ဘာတွေ ရှယ်မှန်းတော့ မသိ … ကိုယ့်ဟာကိုယ်တော့ ကျေနပ်သည်။

မျက်နှာကို ခရမ်နည်းနည်းလိမ်းပြီး အပြီးသတ်လိုက်သည် ... မိတ်ကပ်တို့ ... နှုတ်ခမ်းနီတို့ ... မဆိုးချင်ပါဘူး ... မကြိုက်လို့ ... သဘာဝအတိုင်းလေးပဲ ကြိုက်တယ် ... လက်ကိုင်အိတ်ထဲ ... ဟမ်းဖုန်းထည့် ... မနိမ့်မမြင့် ဖိနပ်လေးကို ရွေးလိုက်သည် ... အိမ်အကူ ကောင်မလေး မိနှင်းထည့်ထားပေးသော မုန့်ဘူး နှင့် ထမင်းချိင့်ထည့်ထားသောခြင်းလေးကို လှမ်းယူပြီး

အိမ်အပြင်ထွက်လာလိုက်သည် ..

``မမ ထီးကျန်ခဲ့ပြီ´´

``အော် ဟုတ်ပ ... တံခါးတွေ သေချာ သော့ခတ်ထားနော် ... ဘယ်သူမှ ဖွင့်မပေးနဲ့ သိလား ... ဖေဖေတို့ ခရီးထွက်တာက ပြန်လာအုံးမှာ မဟုတ်သေးဘူး´´

``ဟုတ်ကဲ့ပါ မမ´´

မိုးရွာထဲမှာ ထီးလေး ဆောင်းပြီး လမ်းလျှောက်ရတာကိုတော့ သဘောကျသည် ... အလုပ်က အိမ်နှင့် နီးလို့သာ တော်တော့သည် ... နို့မို့ဆို အလုပ်နောက်ကျသည်နှင့် အထုတ်ခံရမည်မှာ သေချာသည် ...

လမ်းထိပ်က လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ကို ဖြတ်တော့ နည်းနည်းတော့ သတိထားရသည် ... ကိုယ့်နောက်ပိုင်းကို အရသာခံပြီး ကြည့်နေမယ့် လူတွေကိုတော့ နည်းနည်း စိတ်တိုမိသည် ... သတိထားလျှောက်နေရင်းကြားက တင်သားတွေက မသိမသာ လှုပ်ရှားသွားသည် ... အပျိုဆိုတော့ တင်သားကျစ်ကျစ်လေးတွေက သိပ်မလှုပ်ရှား ... မယမ်းခါ ... ဒါကိုပင် ကိုယ်တော်တွေက သွားရေကျနေသည် ... အကဲဆုံးက ချာတိတ်တစ်ယောက် ... မနက်တိုင်း လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာ ထိုင်ပြီး ကြွေပြနေသည် ... တစ်ပတ်လောက်တော့ ရှိပြီထင်တယ် ... မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ကျော်သွားတော့မှ လက်ထဲက လက်ကိုင်ပဝါလေးကျသွားသည် ... ဒုက္ခပါပဲ ... ကုန်းကောက်လိုက်ရင်လည်း သူတို့ အကြိုက်ဖြစ်တော့မယ် ... စကဒ်နဲ့ ကုန်းကောက်ဖို့က နည်းနည်းခက်သည် ... ကုန်းလိုက်သည့်တိုင် တင်သားတွေက သိတယ်မလား ... တင်းနေတာကိုး ... သူတို့ရှေ့မှာ ဖင်ကုန်းပြတယ် ဖြစ်နေအုံးမယ် ... နဂိုကမှ နှာဘူးတွေ ... မျက်လုံးတွေက ခွာမှာမဟုတ်ဘူး ...

ထားလိုက်ပါတော့ ... ဆက်လျှောက်လာတော့ အနောက်ကနေ ချာတိတ် ပြေးချလာသည် ...

``မ ... မ´´

ရပ်ပြီးလှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ကောင်လေးက မဆိုးပါဘူး ... ချောတော့အချောသား ... မျက်လုံးကို တည့်တည့်စိုက်ကြည့်ပြီး လက်ကိုင်ပဝါလေးကို ကမ်းပေးရင်း

``မ ... မ လက်ကိုင်ပဝါကျကျန်ခဲ့ပြီ´´

မျက်နှာထားတင်းတင်းနဲ့

``မလိုပါဘူး ... ငါက သက်သက် ပစ်ထားခဲ့တာ´´

``ဟာ မကလည်း မာနကြီးလိုက်တာ ... ကျကျန်ခဲ့တာပါဗျာ ... စေတနာနဲ့လည်း ကောက်ပေးရသေးတယ်´´

``မလိုချင်ပါဘူး ... ရုံးနောက်ကျနေတဲ့ဟာကို ... မင်း လိုက်မလာနဲ့နော် ... ချာတိတ်´´

``ကျွန်တော်က ချာတိတ် မဟုတ်ဘူး ... ကျွန်တော့်နာမည်က ကောင်းလင်းဆက် ... မ နာမည်က သန္တာလင်းဆို´´

``ဒီမှာ ဟိတ် ... မင်း ဘာသာ ကောင်းလင်းဆက်မကလို့ ငရုတ်ကောင်းပဲ ဖြစ်ဖြစ် ငါ စိတ်မဝင်စားဘူး ... ဆက်မလိုက်လာနဲ့နော် ... ငါ့လက်စောင်းက အုတ်ခဲ ငါးလုံးကျိုးတယ် ... မယုံရင် စမ်းကြည့်မလား´´

``ဟာဗျာ ... မ ကလည်း´´

ခပ်တင်းတင်းနဲ့ ထွက်လာခဲ့တယ် ... ကောင်လေးကတော့ နည်းနည်းတော့ ကျွတ်သွားတယ်နဲ့ တူတယ် ... ဆက်လိုက်လာရင်တော့ လင်းလင်းလက်စောင်း အကြောင်းပြရသေးတာပေါ့ ... အမှန်ကတော့ ... ခြောက်လိုက်တာပါ ... အုတ်ခဲငါးလုံးကွဲဖို့ ဆိုတာ လွယ်တာ မှတ်လို့ ... အုတ်ခဲ မကျိုးခင် ... လင်းလင်း လက် ... အရင် ကျိုးလိမ့်မည် ... စိတ်ထဲက ... ချာတိတ်ကို ... ကြိမ်းမောင်းပြီး ... ဆက်လျှောက်လာသည် ... ကိုယ့်ကိုကိုယ်လည်း သတိပေးနေမိသည် ...

သွားပါပြီ ... လက်ကိုင်ပဝါတစ်ထည်တော့ ... နောက်ဆို အိတ်ထဲ ထည့်ထားရမယ် ...

လင်းလင်းတို့ ရုံးခန်းဆိုတာက သုံးထပ်တိုက်လုံးချင်းလေး ... လှိုင်သာယာတို့ ... တခြားမှာတော့ ဂိုဒေါင်တွေ ဘာတွေရှိသည် ... လင်းလင်းတို့ က စာရင်းဌာနဆိုတော့ ဒီမှာပဲ ရုံးတက်ကြရသည် ... ခြံထဲမှာတော့ ကားတွေ ထားသည် ... အောက်ထပ်မှာတော့ ဒရိုင်ဘာတို့ တခြားလူတွေ ရုံးတက်ကြသည် ... လင်းတို့က ဒုတိယထပ် ... ဆရာက တတိယထပ် ... ဆရာဆိုတာက လင်းတို့ ဘော့စ်ကို ပြောတာပါ ...

``မောနင်း အစ်မ´´

``မောနင်း လင်းလင်း´´

မန်နေဂျာ အစ်မ မသူဇာကို နှုတ်ဆက်ရင်း ပြုံးပြလိုက်သည် ...

``ဒီနေ့ အရမ်းလှနေပါလား´´

``အစ်မကလည်း အချင်းချင်း မြှောက်နေပြန်ပြီ ... အစ်မက ပိုလှပါတယ်နော် ... ကော်ဖီသောက်မလား လင်းလင်း ဖျော်တိုက်မယ်လေ´´

``အစ်မက ကော်ဖီ မသောက်ချင်ဘူး ... ရေခဲမုန့်ပဲ စားချင်တာ ... ဘယ်တော့မှ စားရမှာတုန်း ... စောင့်နေရတဲ့လူတွေကို အားနာပါအုံး´´

``ဟာ ... အစ်မကလည်း ... စကားပြောရင်း ဖောက်လာပြန်ပြီ ... မရှိသေးပါဘူး အစ်မရယ် ... လင်းလင်းမှ စိတ်မဝင်စားတာ´´

``အံမယ်လေး ... လင်းလင်းကသာ စိတ်မဝင်စားတာ ... သတင်းတွေကြားပါတယ်နော် ... လာကြိုက်သမျှလူတွေကို အကုန်ငြင်းမှတော့ ဘယ်စွံပါ့မလဲ´´

``မသိပါဘူး အစ်မရယ် ... လာပြောလူတွေကို ဒီက ရင်မှ မခုန်တာ ...´´

ကလင် ... ကလင်

``ခဏနော် အစ်မ ... ဖုန်းလာနေတယ်´´

``အေး အေး´´

``ဟယ်လို´´

မြတ်စွာဘုရား ... စောစောစီးစီး ... ဆ ဆရာပါလား ...

``အမိန့်ရှိပါရှင့် ... လင်းလင်းပါ ဆရာ´´

``ဟုတ် ... ဟုတ်ကဲ့ ... လုပ်ထားပါ့မယ်ရှင့်´´

``ဟုတ်ကဲ့ ... စိတ်ချပါ ဆရာ´´

ဆ ဆရာ၏ မှာကြားချက်များကို ချက်ချင်း ချရေးပြီး မသူဇာကို လှမ်းပေးလိုက်သည် ...

``အစ်မရေ ... ဆရာက ... ဒီစာရင်လေးတွေ လုပ်ပေးပါတဲ့ ... မနက်ဖြန်လိုချင်တယ်တဲ့ ...´´

``ကျေးဇူးပဲ လင်းလင်းရေ ... အစ်မတို့ ဒီလ လချုပ် အခုထဲက စလုပ်ထားရမယ် ... နောက် သုံးရက်ဆို လကုန်ပြီနော် ...´´

``ဟုတ် ... အစ်မ´´

ဟုတ်ပ ... ဒီနေ့က ၂၈ ရက် ဇန်နဝါရီ .. အိ ... နောက် သုံးရက်နေရင် လကုန်တော့မယ် ... အလုပ်ကတော့ များပြီ ...

စာရင်းတွေ လုပ်နေရင်း ကွန်ပျူတာက ဘာဖြစ်သွားသည် မသိ … ရပ်သွားသည် … စိတ်ညစ်ပါ့ …

``လင်းလင်း … ကွန်ပျူတာ ဘာဖြစ်သွားတာလဲ´´ မသူဇာက လှမ်းမေးသည်။

``မသိဘူး အစ်မ … လုပ်နေရင်း ရပ်သွားတာပဲ´´

ကွန်ပျူတာ စပယ်ရှယ်လစ် အောင်ကျော်ထက် ကို ခေါ်ရတော့မည် … အမှန်က ဒင်းက ကိုယ့်စားပွဲရှေ့မှာ ထိုင်ပြီး အလုပ်လုပ်ရမှာ … အောက်ထပ်မှာ သွားပြီး ကားဒရိုင်ဘာတွေနဲ့ လေပန်းနေတယ်ထင်တယ် … ဖုန်းတစ်ချက် နှိပ်လိုက်ပြီး

“မောင်လေးရေ … အစ်မ ကွန်ပျူတာ ဘာဖြစ်သွားလဲ မသိဘူး … တစ်ချက်လောက် လာကြည့်ပေးပါအုံး …”

“လာပြီ အစ်မရေ … လာပြီ”

အောက်ထပ်မှ တဒုန်းဒုန်းနဲ့ ပြေးတက်လာသည် … ဒီအလုပ်မှာ အောင်ကျော်ထက်ကိုတော့ လင်းလင်း အခင်ဆုံး … အလုပ်မှာ တခြား ယောကျ်ားလေးတွေက အီစီကလီ လုပ်ချင်သည် … နည်းနည်းခိုင်းမိရင် … များများ အခွင့်အရေးယူချင်သည် … အောင်ကျော်ထက်ကတော့ ဒီလိုမဟုတ် … လင်းလင်းကို အစ်မ တစ်ယောက်လိုပဲ ပြောသည် … ဆက်ဆံသည် … သူ့မျက်လုံးတွေမှာ မရိုးသားတဲ့ အရိပ်အယောင်မရှိ … နောက်ပြောင်တတ်သည်က လွဲရင် … မိန်းကလေးတွေကို စိတ်မဝင်စားတာ သေချာသည် … ဒီမှာ လုပ်တာ တစ်နှစ်ကျော်ပြီ … သတိထားမိတာက သူ စွဲလန်းနေတာက ကွန်ပျူတာ … အလုပ်မှာ ရှိတဲ့ လုံးလုံးကျစ်ကျစ် ကောင်မလေးတွေကို စိတ်မဝင်စားပဲ … လေးထောင့်ပုံးကိုပဲ စိတ်ဝင်စားနေတာက နည်းနည်းတော့ ဂေါက်နေပြီထင်တယ် …

“အစ်မ ဘာဖြစ်သွားတာလဲ”

“ဟဲ့ ငါက ဘာဖြစ်ရမှာတုန်း … ဖြစ်တာက ဒီမှာ” ကွန်ပျူတာကို လက်ညှိုးထိုးလိုက်သည် …

“ကျွန်တော်ကလည်း အဲဒါကိုပဲ မေးတာပါ အစ်မရယ်”

“အေးဟယ် … စာရင်းတွေ ထည့်နေရင်း ရပ်သွားတာပဲ … ဒီနေ့ ရိုက်ထားသမျှတော့ ကုန်ပြီ ထင်ပါတယ်”

“အေးဆေးပေါ့ အစ်မရယ် … နှစ်ခါရိုက်တော့ ပိုမှတ်မိတာပေါ့”

“နင့်အဘ … လကုန်လို့မှ စာရင်းမပြီးရင် … နင့်ဆရာက ငါ့ကို နှစ်ခါရိုက်လိမ့်မယ်”

လင်းလင်း စားပွဲက ညာဘက်မှာ နံရံပဲရှိတော့ ဘယ်ဘက်ကပဲ အဝင်အထွက်လုပ်လို့ရတယ် … နေရာက နည်းနည်းတော့ ကျဉ်းတယ် … သူက ဘယ်ဘက်မှာရပ်ရင်း ဘာတွေ လျှောက်ရိုက်နေမှန်းမသိဘူး … လုပ်တော့လုပ်နေတယ် … ကြားကအနေရ ခက်တာက လင်းလင်း … အနားမှာ ယောက်ျားလေးတစ်ယောက်က ကပ်ပြီး ရပ်နေတော့ စိတ်ထဲမှာ နည်းနည်းတော့ တမျိုးပဲ … ရှိန်းကနဲ လိုလို ဖိန်းကနဲ လိုလို … သူကတော့ ဘာမှ မသိ … လေးထောင့်ပုံးကိုပဲ အာရုံစိုက်နေသည် …

“အစ်မ ဖယ်ပေးရမလား”

“ရတယ် အမ … ပြီးပြီ”

ဘေးကနေ ကိုယ်ကိုကိုင်းပြီး မောက်စ်ကို တစ်ချက် လှမ်းကိုင်လိုက်တော့ သူ့လက်နဲ့ လင်းလင်းရင်ဘတ်လေးက မသိမသာလေး ပွတ်ဆွဲသွားတယ် … စိတ်ထဲမှာတော့ ထောင်းကနဲ ဒေါသထွက်သွားတယ် … ဒါပေမယ့် သူ့ကိုကြည့်တော့လည်း ကိုယ့်ကို ရှိတယ်လို့တောင် မထင် … ကွန်ပျူတာကိုသာ အသေအချာ ကြည့်ပြီး လုပ်နေသည် … နောက်ဆုံး သူ့လက်ပြန်အရုတ် ကိုယ့်ရဲ့ ရင်သားလေးနဲ့ သူ့တံတောင်ဆစ်နဲ့ နည်းနည်း တိုက်မိသွားသည် … ကိုယ်ကတွန့်ကနဲ ဖြစ်သွားရင်း ပေါင်နှစ်လုံးကြားက လျှို့ဝှက်နေရာလေးက စိကနဲ ညှစ်လိုက်မိသည် … သူကတော့ သိတောင်မသိ …

“အိုကေနော် အစ်မ … အားလုံးရပြီနော်”

မိန်းကလေးတစ်ယောက်ရဲ့ ရင်သားကို တံတောင်ဆစ်နဲ့ တိုက်မိတာ သူကတော့ မသိ … ခံရတဲ့ မိန်းကလေးရင်ထဲမှာတော့ နည်းနည်းလေး ဝုန်းဒိုင်းကျဲသွားတယ် … လင်းလင်း မျက်နှာလေး ပန်းရောင်လေး သန်းသွားသည် … ဘေးက တခြားလူတွေကတော့ သတိမထားမိ … စိတ်ထဲမှာတော့ နညး်နည်း ရှက်သွားသည် …

“ကျေးဇူးနော် အောင်ကျော်ထက်”

“ဟာ ရပါတယ် … ဒါတွေက မိုင်နာပါ”

အောင်ကျော်ထက် အောက်ထပ်ကို တဒုန်းဒုန်းနဲ့ ပြေးဆင်းသွားသည် … ဒီကောင်လေးနဲ့တော့ ခက်တော့တာပါပဲ … ပြောရင်လည်း ငါအလွန်ဖြစ်အုံးမယ် … ပြောလို့ကလည်း မဖြစ် … တမင်သက်သက် အခွင့်အရေးယူတာတော့ မဟုတ်ပါဘူး … ထားလိုက်ပါတော့ …

နေ့ခင်း သုံးနာရီလောက် ကော်ဖီသောက်ချိန်ကျတော့ သူက ပြန်တတ်လာသည် … လင်းလင်းအတွက် ကော်ဖီတစ်ခွက် ဖျော်လာပေးသည် … အမှန်အတိုင်းပြောရရင် ကိုယ်က ကော်ဖီသောက်လေ့မရှိ … ဒင်းလေးက တစ်နေ့ လေးငါးခွက်သောက်သည် … သူဖျော်သည့် ကော်ဖီက အနံ့ရော အရသာပါ နည်းနည်းလေးတော့ ထူးခြားသည် … သူသောက်တော့ ကိုယ်ကလည်း နည်းနည်းတော့ သောက်ချင်သည် … သူကလည်း အလိုက်တသိနဲ့ ဖျော်ပေးရင်းက ကော်ဖီကို စွဲသွားတော့သည် … အခုလည်းကြည့် … ကော်ဖီနှစ်ခွက်ကိုင်ပြီးတက်လာသည် …

“အစ်မအတွက်”

ခွက်လေးကို စားပွဲပေါ်တင်ရင်း ခုံကို နောက်ပြန်ထိုင်လိုက်သည် …

“ကျေးဇူးနော် အောင်ကျော်ထက်”

“အစ်မ အလုပ်များနေလား”

“လကုန်ရက်နီးပြီဆိုတော့ သိတယ်မလား”

“ဟုတ်တာပေါ့ … ”

“ညနေ အလုပ်ဆင်းရင် ဘယ်သွားစရာရှိတုန်း”

“မရှိပါဘူး”

“ဟုတ်လို့လား အောင်ကျော်ထက်ရယ် … ကောင်မလေးနဲ့ မချိန်းထားဘူးလား”

လင်းလင်းကို ကြည့်ပြီး ခွက်ထိုးခွက်လန် ရီရော

“ကောင်မလေး … ဟား ဟား … အစ်မက ကျွန်တော့်ကို အထင်ကြီးနေပြန်ပါပြီ … ဘယ်ကောင်မလေးမှ မရှိဘူး … အိမ်ပြန်မယ် … ရေချိုးမယ် … ထမင်းစားမယ် … အိပ်မယ်”

“ဒါဆို ညနေ အားတယ်ပေါ့”

“အားပါတယ်”

“တစ်ခုလောက် ကူညီပါအုံး အောင်ကျော်ထက်ရယ် … ရုံးပြန်ရင် အစ်မရဲ့ laptop လေးကို ကြည့်ပေးပါအုံး”

“ဘာဖြစ်တာတုန်း”

“မသိပါဘူး … သုံးရတာ သိပ်အဆင်မပြေဘူး … နည်းနည်းလေးနေတယ်”

“အိုကေလေ … ရုံးဆင်းရင် အတူတူပြန်ကြတာပေါ့”

ညနေ ငါးနာရီအလုပ်ဆင်းတော့ သူက အောက်မှာ စောင့်နေသည် … မိုးက အခုထိ မစဲသေး …အရမ်းမရွာပေမယ့် … မိုးစက်လေးတွေ ကျနေတုန်း … ထီးလေးဖွင့်လိုက်ပြီး သူ့ကိုလှမ်းကြည့်လိုက်တော့ သူက ထီးပါတဲ့ ပုံစံမပေါ် …

“အစ်မရေ … မိုးကတော့ တောက်တောက် တောက်တောက်နဲ့ ရွာနေုတုန်းပဲ”

“ဟုတ်ပဟယ် … ပြန်ပြီဆို ရွာပြီ …ကောင်လေး ထီးမယူလာဘူးလား”

“ဟီး မနက်က မေ့ကျန်ခဲ့တယ် … အစ်မထီးကိုပဲ ကပ်ဆောင်းတော့မယ်”

သေဟ … လင်းလင်းရေ … ကိုယ်ရေးတဲ့ ဇာတ်ကိုယ်နိုင်အောင် ကပေတော့ … ကိုယ်က သူ့ကို အကူအညီတောင်းထားတော့လည်း ပေးမဆောင်းလို့က မကောင်း … မတတ်နိုင် … အတူတူဆောင်းရတာပေါ့ … ရှက်စရာကြီး … သူ့ကို မျက်စောင်းတစ်ချက ်ထိုးပြီး …

“ကိုယ်တော်ကတော့ လုပ်ပြီ … မိုးနေ့တိုင်းရွာနေတာ ဘာလို့ထီးမယူလာတာတုန်း”

“ဟိုလေ … မနက်က အိပ်ယာထနောက်ကျတော့ ဝုန်းဒိုင်းကျဲပြီး ထွက်လာတာ … လမ်းတစ်ဝက်ကျမှ ထီးကျန်ခဲ့မှန်း သတိရတော့တယ်”

ဟင်း ဖြစ်ရမယ် … အံမယ် … လင်းလင်းလဲ ဘာထူးလဲ … အလုပ်နဲ့ အိမ်နဲ့က နီးလို့ … နို့မို့ဆို သူ့ထက်ဆိုးမှာ … မိုးလေးဖွဲဖွဲလေးထဲမှာ … ထီးတစ်ချောင်းနဲ့ နှစ်ယောက်အတူဆောင်းပြီး အလုပ်ပြန်သွားတာကို အလုပ်ကလူတွေက သတိထားမိကြတယ် … မနက်ဖြန်ကျရင်တော့ ဘာတွေ အတင်းပြောကြမလဲ မသိ … မတတ်နိုင် … အိုး … ကိုယ်က ရိုးသားရင်ပြီးတာပါပဲ …

သူကတော့ စကားတွေ ဖောင်ဖွဲ့အောင် ပြောပြီး အတူတူလျှောက်လာပေမယ့် … လင်းလင်း စိတ်ထဲမှာတော့ တစ်မျိုးလေး ကြည်နူးနေပါတယ် … တကယ်ပါ ဘုရားစူးပါစေ … ဘယ်တုန်းကမှ ယောကျ်ားလေးတစ်ယောက်နဲ့ ထီးအတူတူဆောင်းပြီး မိုးရွာထဲ မလျှောက်ဘူးပါဘူး … ထီးအတူတူဆောင်းလာတော့ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သူ့အသားနဲ့ ကိုယ့်အသားက နည်းနည်းတော့ ထိမိတာပါပဲ … ထိမိလိုက်တိုင်း ရင်ထဲမှာ ဖိန်းကနဲ ရှိန်းကနဲ ဖြစ်ဖြစ်သွားသည် … ခပ်ခွာခွာက လျှောက်လို့ လည်း မပြောရက် … ဘာလို့မှန်းမသိ … ကျေနပ်နေသည် … တခြားအချိန်တွေဆို … ကိုယ့်အသားလာထိရင် လုံးဝမကြိုက် … ဒေါသက ထောင်းခနဲ ထွက်လာတတ်သည် … မိုးက ရွာနေရင်းက ပိုသည်းလာသည် … မိုးစိုမှာစိုးလို့ နှစ်ယောက်သား ပိုပြီး ပူးကပ်သွားသည် … သိတဲ့အတိုင်း ရန်ကုန်မိုးက … ရွာရင် တဝေါဝေါနှင့် လေပါ တိုက်သည် … လမ်းကဖြေးဖြေးပဲ လျှောက်နေရသည် … ခြော်လဲမှာလည်း စိုးသည် … လေက အရမ်းတိုက်လာတော့ ထီးကို ကိုင်ရတာ အဆင်မပြေ … တစ်ဖက်က ထီးကိုင်ရင်း တစ်ဖက်က ခြင်းတောင်းလေးကိုင်ရတော့ သိပ်အဆင်မပြေ … ဘယ်လက်နဲ့ ထီးကိုင်ထားတော့ သိပ်တော့ အားမပါ … လေတိုက်လျှင် လန်သွားနိုင်သည် … တွေးနေတုန်းပဲ ဇတ်ကနဲ ထီးကလန်သွားတော့ … သူက ထီးကို ကမန်းကတန်း ဖမ်းကိုင်လိုက်သည် … သူ ဖမး်ကိုင်လိုက်တာက ထီးကိုင်ထားတဲ့ လင်းလင်းလက်ကို … အိုး … ဒိန်းကနဲ ရင်တွေခုန်သွားသည် … တစ်ခါမှ ဒီလို အကိုင်မခံရဖူးတော့ … ဆန့်ကျင်ဘက် အတွေ့အထိကြောင့် ကြက်သီးလေးများ ထသွားသည် … စိတ်ထဲမှာလည်း မနေတတ်ဖြစ်သွားသည် … ပြောလည်းမပြောရဲ … ရှက်နေမိသည် … မျက်နှာနှစ်ခု အတော့်ကို နီးကပ်နေတော့ … သူ့အသက်ရှုသံကိုတောင် ကြားရသည် … ကိုယ်တောင် ပြောင်းဆန်နေရင် သူ့ရင်ထဲမှာကော ဘာဖြစ်နေမလဲ … သတိထားနေရင်းကြားမှ လင်းလင်း ခြေချော်ပြီး နောက်ကို ပက်လက်လန်တော့မလို ဖြစ်သွားသည် ...

“အမေ့”

အောင်ကျော်ထက် ထိတ်ထိတ်ပြာပြာဖြစ်သွားပြီး နောက်ကနေ ခါးကို အမြန် လှမ်းဖက်ပြီး ထိန်းပေးလိုက်သည် … အင့် … တင်းရင်းနေတဲ့ တင်သားတွေအပေါ်ကနေ လင်းလင်းရဲ့ ခါးသေးလေးကို လှမ်းဖက်လိုက်တော့ … အိုး … လင်းလင်းရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်အိအိလေးဟာ တင်းကနဲ ဖြစ်သွားသည် … ရှက်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ … ရှက်သွေးဖျန်းနေတဲ့ မျက်နှာလေးက နီရဲတွတ်နေသည် …တင်းတင်းလေး ဖက်ထားတော့ လင်းလင်းတစ်ကိုယ်လုံး သူ့ရင်ခွင်ထဲ ရောက်နေသည် … ရင်ခုန်သံတွေက တအားမြန်လာသည် … သူရော … ဟုတ်ပ … သူ့ရဲ့ ရင်ခုန်သံတွေ တဒိန်းဒိန်းကို ကြားနေရသည် …

“မ ခြေထောက်နာသွားသေးလား”

“ဟင့် … အင်း”

ဘာကြောင့်မှန်းမသိ … သူ့လက်တွေကို တွန်းဖယ်ဖို့ အားမရှိ … သူ့လက်ကို ဖယ်ခိုင်းဖို့ နှုတ်ခမ်းတွေက ဆွံ့အနေသည် … ဒီလို မိုးသည်းထဲမှာ စကားတစ်လုံးမှ မပြောဖြစ်ပေမယ့် ရင်ထဲမှာတော့ စကားလုံးတွေ ထောင်ပေါင်းများစွာ ပြောနေကြတယ် … ကြင်နာစွာ စိုးရိမ်စွာ ကြည့်နေမိတဲ့ … သူ့မျက်လုံးအကြည့်ကနေ ဘာတွေ ပြောချင်လဲဆိုတာ လင်း သိတယ် … လင်းရဲ့ မျက်ဝန်းတွေကလည်း အရည်တွေလဲ့နေပြီး သူ့ကို လင်းရင်ထဲက ဆန္ဒတွေကို ပြနေမိတယ် … လင်းတို့နှစ်ယောက် တစ်ယောက်ရဲ့ ရင်ခုန်သံတွေကို တစ်ယောက် သိသွားပြီ … အော် အချစ်ဆိုတာ ဒါပါလား …

“လက်ကြီးက ဖယ်ပါအုံးကွာ” လင်းလင်း အသံလေးက တိုးတိုးလေး …

သူ့လက်ကို ရုတ်လိုက်ပြီး ထိတ်ထိတ်ပြာပြာနဲ့ …

“ဟာ … ဆောရီး … မ … မကို အသားယူချင်လို့ ကိုင်တာမဟုတ်ဘူးနော် … မ … ချော်လဲမှာ စိုးလို့ လှမ်းကိုင်လိုက်တာပါ”

ဘာတွေလာပြီး ဖြေရှင်းချက်ပေးနေတာလဲ … မျက်စောင်လေးတစ်ချက်ထိုးရင်း …

“ရပါတယ်”

သူ့ရဲ့ကိုယ်နံ့က လင်းလင်းကိုယ်ပေါ်မှာ စွဲနေပြီ … ယောကျ်ားလေးပေမယ့် … ချွေးစော်မနံ … ကြည့်ရတာ Roll On သုံးတယ်ထင်ပါတယ် … အနံ့လေးတမျိုးလေးပဲ … လူပျိုနံ့ … ရင်ခုန်သံတွေက မီးရထားကြီးခုတ်မောင်းသွားသလို တဒိန်းဒိန်းနဲ့ အကျယ်ကြီးကြားနေတယ် … အို … ရှက်စရာကြီး … သူ များကြားသွားမလား …

“မ စိတ်ဆိုးသွားလား … စိတ်မဆိုးပါနဲ့နော် … မ ထင်နေသလို ကျွန်တော်က အခွင့်အရေးယူတာ မဟုတ်ပါဘူး”

စိတ်မဆိုးပေမယ့် … စကားပြန်မပြောမိ … ရင်ခုန်သံတွေက ဆူညံနေတုန်းပဲ … ဒါကို သူက မသိ … သူ့ကို စိတ်ဆိုးသွားပြီ လို့ ထင်နေတယ် … သနားစရာ မျက်လုံးလေးနဲ့ တောင်းပန်နေရှာတယ်

လက်ဖက်ရည်ဆိုင်နားရောက်တော့ စိတ်က နည်းနည်း ထင့်သွားသည် … မနက်က အီစီကလီလာလုပ်တဲ့ ကောင်လေးက လင်းလင်းကို စိုက်ကြည့်နေရင်းက ဘေးမှာပါလာတဲ့ အောင်ကျော်ထက်ကိုလည်း မြင်ရော … ဘုကြည့်ကြည့်နေသည် … သူကတော့ ဘာမှ မသိ … ဘေးကနေ တတွတ်တွတ်နဲ့ တောင်းပန်စကားတွေ ပြောနေသည် … တော်ပါသေးသည် … ဟိုအကောင်က နောက်ကနေ လိုက်မလာ … ဒီလိုနဲ့ တိုက်ရှေ့ရောက်တော့ လှေခါးတံခါးသော့ ဖွင့်ဖို့ လက်ကိုင်အိတ်ထဲက သော့ကို လှမ်းထုတ်လိုက်တော့ …

“ပေး ပေး အစ်မ ကျွန်တော် ဖွင့်လိုက်မယ်”

သူက သော့ဖွင့်ပေးပြီး လင်းလင်းက အရင်ဝင်လိုက်သည် … ဒီကောင်လေးက အဲဒါမျိုးလေးတွေ အလိုက်သိသည် … သော့ပြန်ခတ်ပြီး ပြန်ပေးတော့ လက်ချင်းထိသွားသည် … သူကတော့ ဘာရယ် မဟုတ် … ကိုယ်က ခုနက ရှိုးတိုးရှန်းတန်း အဖြစ်အပျက်လေး ပြန်ပေါ်လာသည် … သော့ကို အိတ်ထဲ ပြန်ထည့်ရင်း … လှေခါးကို တက်လိုက်သည် … လေးငါးထစ် တက်ပြီးတော့မှ သတိရလိုက်သည် … လှေခါးကို ငါက အရင်တက်တော့ ငါ့အနောက်ပိုင်းကို သူကြည့်နေမှာပေါ့ … ရင်ထဲမှာ ရှက်သွားသည် … လှည့်လဲ မကြည့်ရဲ … လှေခါးထစ်ကို တက်တိုင်း အရမ်းလှတဲ့ လင်းလင်းရဲ့ တင်သားတွေက ငြိမ့်ကနဲ ငြိမ့်ကနဲ ရမ်းခါသွားသည် … လှေခါးတက်သည့်အခါ ကိုယ်သည် အနည်းငယ် ရှေ့သို့ကိုင်းလေ့ရှိသဖြင့် အနောက်ကို ဖင်အနည်းငယ် ကုန်းထားသည့်သဘောပင် … နောက်ပြီး မိုးရေ ရွှဲရွှဲစိုထားသဖြင့် စကဒ်သည် အသားနှင့် တသားတည်းထိကပ်နေသည် … အောက်ခံ ပင်တီလေးရဲ့ ချုပ်ရိုးလေးတွေက တင်သားတွေကို အနားသတ်ပေးထားတာကို မြင်နေရသည် … စဥ့်အိုးသဏ္ဍန် လုံးဝန်းသော လင်းလင်းတင်သားများသည် အောင်ကျော်ထက် မျက်နှာရှေ့တွင် ထင်ထင်ရှားရှား လှုပ်ရှားနေသည် … အပျိုစစ်စစ် ဖြစ်သည့်အတွက် တင်သားများသည် လုံးကျစ်နေပြီး လှေခါးတက်သည့်အခါ အနောက်မှ ကြည့်သူအဖို့ အတော်ကို စိတ်လှုပ်ရှားစရာ ကောင်းနေပေသည် … အောင်ကျော်ထက်သည်ကား လူသားတစ်ဦးပေတည်း … ကိုယ့်မျက်နှာရှေ့တည့်တည့်မှာ လှုပ်ခါနေသော တင်သားလှလှ အိအိလေးကို ကြည့်ရင်း စိတ်ထဲမှာ ထွေပြားသွားသည် … မထွေပြားပဲ ခံနိုင်ရိုးလား … ဒီလောက်လှသော လင်းလင်း၏ တင်သားတင်းတင်း၏ လှုပ်ရှားမှုများကို နှစ်ပေအကွာက မြင်နေရတာကိုး … ညဘာက်ခြေက အပေါ်လှမ်းလိုက်ရင် တင်သားလေးက ညာဘက်ကို မသိမသာလေး လှုပ်ခါသွားသည် … ဘယ်ဘက်ခြေက အပေါ်တစ်ထစ်ကို လှမ်းလိုက်ရင် အိုးလေးက ဘယ်ဘက်ကို လှုပ်ခါသွားသည် … စကဒ်ကလည်း ကွက်တိချုပ်ထားလို့ ကောက်ညှင်းထုပ်လေးလို ဖြစ်နေသည် … ခုနက ကိုယ်လုံးအိအိလေးကို ဖက်ခဲ့တဲ့ အရှိန်လေးကမသေသေးချိန်မှာ အခုလို လင်းလင်းရဲ့ နောက်ပိုင်းအလှကို အနီးကပ်တွေ့လိုက်ရလို့ … အောင်ကျော်ထက် မခံနိုင် … ရင်ထဲမှာ ဗြောင်းဆန်နေသည် … ရင်ထဲတွင် မကို ပိုင်ဆိုင်ချင်စိတ်တွေ တဖွားဖွားပေါ်လာသည် … လှေခါးအကွေ့ရောက်တော့ လင်းလင်းထိန်းလျှောက်ပေမယ့် … မရ … တင်သားတွေက သိသိသာသာကို လှုပ်ခါသွားသည် … တွေးပြီး … လင်းလင်းမျက်နှာလေး နီရဲသွားသည် … လင်းလင်း မသိမသာ အောင်ကျော်ထက်ကို ကြည့်လိုက်တော့ … ဒီကောင်လေးမျက်နှာက နီရဲနေသည် … မျက်လုံးတွေကလည်း အရောင်လက်နေသည် … ဟယ် … ဒါဆို … ဒါဆို … ဒင်း ငါ့အနောက်ပိုင်း အသေအချာကြည့်ပြီး စိတ်ကစားနေပြီနဲ့ တူတယ် … ငါ့နှယ်နော် … ရှက်လွန်းလို့ သေသာသေလိုက်ချင်တယ် … နောက် နှစ်ထစ် တပ်လိုက်တဲ့ အချိန်မှာ … အောင်ကျော်ထက်ရဲ့ မျက်လုံးတွေက လုံးဝ မခွာတော့ဘူး … ရှက်လွန်းလို့ သေလိုက်ချင်ပေမယ့် … စိတ်ထဲမှာ ကျေနပ်သလိုလို … ဘာလိုလိုနဲ့ … သတိထားပြီး တက်တော့ … ဖင်ကို ရှုံ့ထားသလို ဖြစ်ပြီး လင်းလင်း ရှေ့ပစ္စည်းလေးက အထဲမှာ ဆွဲ ဆွဲ ညှစ်နေမိတယ် … ခက်နေတာက … အတွင်းက ပင်တီလေးက လိမ်ပြီး လျှို့ဝှက်နေရာလေးက နှုတ်ခမ်းသားလေးနှုတ်ခုကြားမှာ ရောက်နေတော့ … ဆွဲ ဆွဲ ညှစ်လိုက်တိုင်း … အတွင်းသားတွေကို ကြိုးလေးနဲ့ ပွတ်ဆွဲသလို ဖြစ်နေသည် … ဆွဲညှစ်လေ … ဖီလင်တက်လေ … အသံကလည်း မထွက်ရဲ … လှေခါးတစ်ထစ်တက်တိုင်း နောက်က ချာတိတ်ကို ရှက်တာတမျိုး … ပေါင်ကြားထဲမှာ ဖြစ်နေတဲ့ အမျိုးအမည်မသိ ဝေဒနာက တမျိုး … ရှက်ရွံ့စိတ်နဲ့ ရမက်နှိုးဆွသလို ဖြစ်ပြီး ရင်ထဲမှာ တစ်စုံတစ်ခုကို တမ်းတလာသည် … လင်းလင်း မျက်နှာတွေလည်း ပူထူနေပြီ … အပျိုဆိုတော့လည်း ကိုယ့်ကိုကိုယ် ဘာဖြစ်မှန်းမသိ … ဟင်းကနဲ သက်ပြင်းလေးခိုးချရင်း အခန်းဝသို့ ရောက်သွားသည် …

တီ … တောင်

လူခေါ်ဘဲလ်လေးကို နှိပ်လိုက်ပြီးနောက် အခန်းတံခါးကို မိနှင်း လာဖွင့်ပေးသည် … မိနှင်းအကြည့်က လင်းလင်းကို ကျော်၍ အောင်ကျော်ထက်ကို ကြည့်နေသည် … လင်းလင်း သိတာပေါ့ … ဒီအိမ်ကို လင်းလင်း ဘယ်ယောကျ်ားလေးမှ ခေါ်ဖူးတာ မဟုတ် … အောင်ကျော်ထက်ကိုကျတော့ မောင်လေးတစ်ယောက်လို ခင်မင်မိတာရယ် … သူက ဘယ်တုန်းကမှ အခွင့်အရေးမယူဖူးတာရယ်ကြောင့် အိမ်ကို စိတ်ချလက်ချ ခေါ်လာမိတာပါ … အခုတော့ တစ်လမ်းလုံး ရင်ခုန်စရာတွေချည်းဖြစ်လာလို့ … အလိုလို ရင်တွေ တုန်နေမိသည် … မိနှင်းအကြည့်က ဘာဆိုတာ သိသည် … ကလေးမုန့်ခိုးစားသည်ကို လူမိသွားသလိုမျိုး စိတ်ထဲမှာ စိုးရိမ်သွားသည် … မေမေတို့ကို ပြန်တိုင်ပြောရင် ဒုက္ခ … မသိချင်ယောင် ဟန်ဆောင်ပြီး … မရှင်းပြတော့ … လက်ထဲမှ ဆွဲခြင်းလေးကို လှမ်းပေးလိုက်ရင်း …

“မိနှင်း … ဧည့်သည်ပါလာတယ် … မိုးရေတွေစိုနေလို့ ကော်ဖီပူပူလေး ဖျော်လိုက်နော် …”

“ဟုတ်ကဲ့ မမ”

လင်းလင်းတို့ ဧည့်ခန်းလေးက ရှင်းရှင်လေး … ဆိုဖာငါးလုံးရှိသည် … အလယ်တွင် မှန် စားပွဲတစ်လုံးရှိသည် … ထောင့်တွင် ဖုန်းတင်ထားသော ခုံသေးသေး တစ်ခုရှိသည် … တီဗီ ကြီးကြီး တစ်လုံးကိုလည်း တွေ့ရသည် … ဝင်ပေါက်ဘေးတွင် ဖိနပ်စင်လေးရှိသည် … ဧည့်ခန်းထဲမှ ကြည့်လျှင် အထဲမှ အခန်းများကို အလွယ်တကူမမြင်နိုင်အောင် လိုက်ကာလေးနှင့် ကာထားသည် … လိုက်ကာလေးကို ဆွဲမလိုက်ပြီး …

“လိုက်ခဲ့လေ ချာတိတ်”

သူက ကိုယ့်ကို ကြောင်ကြည့်နေသည် … အော် … ခက်တော့တာပဲ …

“ဒီလောက် စိုရွှဲနေတာ အကျီ င်္လေးဘာလေး လဲမှပေါ့”

“ဟုတ်ကဲ့ မ”

လင်းလင်းရဲ့ အိပ်ခန်းထဲကို ခေါ်လာသည် … တံခါးကိုတော့ တမင်သက်သက် ဖွင့်ထားလိုက်သည် … အောင်ကျော်ထက် အခန်းလေးကို ဝေ့ကြည့်လိုက်ရင်း … သဘောကျသွားသည် … အပျိုတစ်ဦးနေတဲ့ အခန်းမို့ … အရာရာက သပ်သပ်ရပ်ရပ်လေးဖြစ်နေသည် … အိပ်ယာလှလှလေးပေါ်မှာ … အရုပ်လေးတွေက အစီအရီ … ခုတင်ဘေးက စားပွဲ ပေါ်မှာ Laptop တစ်လုံး … စင်လေးပေါ်မှာ သီချင်းခွေတွေ အစီအရီ… အခန်းထဲက အနံ့လေးက မ ကိုယ်ပေါ်က အနံ့လေးနဲ့ တူတယ် … သင်းသင်းလေးနဲ့ မွှေးတယ် … အပျို့နံ့ ထင်ပါရဲ့ … အိပ်ယာပေါ်မှာ အဝါရောင် Pooh ဖက်ခေါင်းအုံးလေးနှင့် … စောင်လေးကို ခြေရင်းမှာ သေချာခေါက်ထားသည် … မကို ဖက်ပြီး ဒီ အိပ်ယာပေါ်မှာအိပ်လိုက်ရရင်တော့ … စိတ်ကူးနဲ့ .. ပြုံးလိုက်မိသည် …

လင်းလင်းက မျက်နှာသုတ်ပဝါလေး ကမ်းပေးရင်း … အိပ်ခန်းထဲက ရေချိုးခန်းကို ဖွင့်ပေးလိုက်သည် …

“ရေချိုးထားနှင့်နော် … ဖေဖေ့အကျီ  င်္သွားယူလိုက်အုံးမယ်”

“ဟုတ်ကဲ့ မ”

လှည့်ထွက်သွားတဲ့ လင်းလင်းရဲ့ နောက်ပိုင်းအလှကို ငေးကြည့်မိပြီး မရဲ့ လုံးကျစ်တဲ့တင်သားတွေကို စိတ်ကစားနေမိသည် … မ လမ်းလျှောက်တာ အရမ်းလှသည် … တင်သားလေးတွေက လှုပ်တယ်ဆိုရုံလေးသာ လှုပ်သည် … စိတ်ထဲမှာ မရဲ့ တင်သားတွေကို ဆုပ်နယ်ချင်နေမိသည် … ဝှီး … အောင်ကျော်ထက် ရေချိုးခန်းထဲသို့ ဝင်လိုက်သည် … လင်းလင်း ဖေဖေ့အခန်းထဲက အကျီ  င်္တစ်စုံ သွားယူလိုက်သည် … ခုနက အဖြစ်အပျက်လေးက အတွေးထဲ ရောက်လာတော့ စိတ်ထဲမှာ ကြည်နူးသွားသည် … အရမ်းလှတဲ့ မ နဲ့ မိုးရွာထဲမှာ ထီးတစ်ချောင်းနဲ့ အတူတူ လျှောက်ခွင့်ရတာ နည်းတဲ့ အခွင့်အရေးလား … ထီးလန်တော့ မလိုဖြစ်တုန်းက ထီးကိုင်ထားတဲ့ လက်ကို ဖမ်းကိုင်လိုက်တော့ သူ့ရင်ထဲမှာလဲ ရှိန်းကနဲ ဖိန်းကနဲ ဖြစ်သွားသည် … အခုမှ မဟုတ် … ဟိုးအရင်ကတည်းက မ နားရောက်ရင် … မရဲ့ ကိုယ်န့ံ သင်းသင်းလေးနဲ့ မတော်တဆ အသားချင်းထိမိသွားရင် ရှိန်းကနဲ ဖိန်းကနဲ ဖြစ်ဖြစ်သွားဖူးသည် … ဆန့်ကျင်ဘက် အထိအတွေ့တွေကြောင့် သာယာမိတာတော့ အမှန် … ဒါပေမယ့် … ဒီထက်ပိုပြီး အခွင့်အရေးမယူရဲ … တော်ကြာ ရထားတဲ့ အခွင့်အရေးလေးတောင် ဆုံးရှုံးသွားနိုင်တယ် … ခုနက မ ချော်လဲမှာ စိုးလို့ ခါးကို လှမ်းဖက်လိုက်တာ … မ စိတ်ဆိုးသွားလားမသိဘူး … မ ရဲ့ ကိုယ်လုံးလေးကို တစ်သက်လုံး ဖက်ထားချင်တယ်ဗျာ … အတွေးတွေနဲ့ ဖီလင်ကတက်လာတော့ … အောက်က အင်္ဂါလေးက ထောင်မတ်လာသည် … ကိုယ့်ဟာကိုယ်လည်း အံ့သြမိသည် … လူပျိုဖြစ်လာပေမယ့် တစ်ခါမှ ဒီလို တင်းပြီး ထောင်နေအောင် မဖြစ်ဘူး … မ အကြောင်းတွေးလိုက်မှ ထောင်မတ်လာလိုက်တာ … တောင့်တင်းနေတာပဲ … မ ရဲ့ အရမ်းမိုက်တဲ့ အိုးလေးကို မျက်စိထဲကကို မထွက်တော့ဘူး … မဖြစ်သေးပါဘူး … စိတ်လျှော့ … Laptop လည်းပြင်ပေးရအုံးမယ် … ရေပန်းက ကျလာတဲ့ရေတွေကို ပိုဖွင့်လိုက်တော့မှ … ရင်ထဲက အပူ တဖြေးဖြေးကျသွားသည် …

မီးခဲကို ပြာအုပ်သလို ခဏတာသာ ဖြစ်သည် … ကျန်းမာသန်စွမ်းသော လူပျိုလေးတစ်ယောက်က ဒီလိုရေအကြာကြီးချိုးလိုက်ခြင်းသည် … နောက်တစ်ခါ ထကြွလာမယ့် ဆန္ဒကို ပိုပြီး စုထားလိုက်သည်နှင့်တူပါသည် … ဘယ်လိုပဲ ပြောပြော … အောင်ကျော်ထက်၏ ရင်ထဲတွင် လင်းလင်းနှင့် နေရသည်ကို သာယာသွားသည် … နှလုံးသား၏ နေရာတိုင်းကိုလည်း လင်းလင်းဆိုသော … မိန်းမချော … မမလှလှလေးက အပိုင်စီးသွားပြီ … မ ကို ချစ်ချင်သည် … မ ကို နမ်းချင်သည် … မ ကို ထွေးပွေ့ထားချင်သည် … မ ကို ပွတ်သပ်ကိုင်တွယ်လိုက်ချင်သည် … နောက် … မ ရဲ့ အလှတရားကို မျက်စိနှင့် တပ်အပ်မြင်ချင်လာသည် … လင်းလင်းသည် အောင်ကျော်ထက်၏ နှလုံးသားကို ကိုင်လှုပ်နေပြီလား …

ထို အချိန်တွင် လင်းလင်းက ရေချိုးခန်း တံခါးကို သုံးချက်ခေါက်ပြီး …

“ချာတိတ်ရေ … အဝတ်တွေ ရေချိုးခန်းရှေ့မှာ ထားထားတယ်နော် … မြန်မြန်လည်းချိုးအုံး … အအေးမိအုံးမယ်”

ဇတ်ကနဲ လန့်တောင်သွားသည် … မ များ သိသွားပြီလား … မဖြစ်နိုင်ပါဘူး … အခန်းက ဒီလောက်လုံနေတာ …

“ဟုတ် … မရေ”

အတွေးထဲမှာလည်း … မ က ငါ့ကို တော်တော် ဂရုစိုက်ပါလား … ကြင်နာပါလား … စိတ်ကူးထဲမှာ ကြည်နူးခြင်း၊ … ချစ်ခြင်းများနဲ့ ပြုံးနေမိသည် … ဟိုက် … အောက်က ညီလေးက ပြန်ထောင်လာသည် … ကွိုင်ပဲ … မ အသံကြားသည်နှင့် ပြန်ထောင်လာသည် … ဘယ်လိုဖြေရှင်းရမလဲ မသိ … ရေပန်းကို ဂိတ်ဆုံးဖွင့်လိုက်သည် … သို့သော် … ဒီကောင်က လည်သွားပြီ … ရေအေးလောက်နှင့်တော့ ပြန်ပြီး မသေးသွားတော့ … အောင်ကျော်ထက်မသိသည်က … ရေပန်းက ရေစက်လေးတွေက အရှိန်နဲ့ လိင်တံကို လာပြီး ဆွနေသလိုဖြစ်သည် … ရေစက်လေးများနှင့် ညီလေးရဲ့ အရေပြားတွေ ထိတိုင်း ထိတိုင်း … ဖျင်းကနဲ ဖျင်းကနဲ ဖြစ်ဖြစ်သွားပါသည် … လူပျိုတစ်ယောက်ရဲ့ ရင်ကို မီးဟုန်းဟုန်းတောက်စေသော ထိုနှိုးဆွမှုကို … အောင်ကျော်ထက်မခံနိုင်တော့ … လက်နဲ့ကိုင်ပြီး ပေါင်ကြားထဲကို ချိုးချလိုက်သည် … အကြံက ချိုးချလိုက်လျှင် ကွေးပြီး ကျုံ့သွားမည်ဟု ထင်နေသည် … ဘဘာဝတရားက ဒီလိုမဟုတ် … ထိုလို့ အောက်ကို ချိုးချခြင်းသည် … တင်းနေသော အကြောကို အစွမ်းကုန် ပိုတင်းစေပါသည် … ပြဿနာပဲ ...

အောင်ကျော်ထက် ကိုယ့်ပစ္စည်းနဲ့ ကိုယ် ဒုက္ခရောက်နေချိန်မှာ … အပြင်က လင်းလင်းကလည်း … ကိုယ့်ဘာသာကိုယ်လည်း အံ့သြမိသည် … ဘာလို့များ စေတာနာတွေ ပိုနေရတာလဲ … ဘာလို့များ စိုးရိမ်နေရတာလဲ … သူများကိုသာ ပြောနေသည် … လင်းလင်း တစ်ကိုယ်လုံးလည်း ရွှဲရွှဲစိုနေသည် … ရေမြန်မြန်ချိုးမှ … ဖေဖေတို့ အခန်းထဲက ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်လိုက်ပြီး အကျီ င်္တွေ ချွတ်လိုက်သည် … ဝင်းဝါနေတဲ့ရင်သားလေးက ဘယာစီအောက်မှာ ရုန်းထနေသည် … လက်နောက်ပြန်နဲ့ ဘယာစီယာရဲ့ ချိတ်ကို ချွတ်ချလိုက်တာနဲ့ … အိနေတဲ့ ရင်သားလေး နှစ်လုံးက တုံကနဲ ရှေ့သို့ထွက်လာသည် … နေ့ခင်းက သူ့လက်နဲ့ ပွတ်ဆွဲသွားတာ ဒီနေရာပေါ့ … အတွေးက စိတ်ကူးရင်း … လက်က ရင်သားနှစ်ခုကို ပွတ်ဆွဲလိုက်မိသည် …. ဆတ်ကနဲ ကိုယ်က တွန့်သွားပြီး … ပါးစပ်ကလည်း … အဟင့် ဆိုပြီး ထွက်သွားသည် … တစ်ကိုယ်လုံး တုန်သွားသဖြင့် … လင်းလင်းရဲ့ ရင်သားလေး နှစ်ခုဟာလည်း အိအိလေးနဲ့ လှုပ်ရှားသွားသည် … ဟာ … ငါ ဘာတွေ လျှောက်လုပ်နေတာလဲ … စကဒ်ကို ချွတ်ဖို့ ဇဒ်ကို ဆွဲချလိုက်တော့ စကဒ်က အသားမှာ ကပ်နေသည် … ရေတွေ စိုနေသဖြင့် နည်းနည်း အားယူကာ ချွတ်ချလိုက်သည် … စကဒ်ချွတ်နေတုန်း … ဖင်ကို နည်းနည်းကုန်းလိုက်သည် … ဒါမှ အဆင်ပြေမှာကိုး … ဟာ … ခုနက လှေခါးမှာ ငါ့ဖင်ကို ဒင်း တဝကြီး ကြည့်သွားခဲ့တာပဲ … ပင်တီလေးက … နှုတ်ခမ်းသားလေးနှုတ်ခုကြားမှာ ညပ်နေသည် … ကိုယ့်ဟာကိုယ် ငုံ့ကြည့်ပြီး ရှက်သွေးဖျာသွားသည် … ကြည့်မိနေတုန်း … ဖင်လေးက စီကနဲ ဆွဲညှစ်မိတော့ … ရှေ့က ပန်းလေးက ပင်တီစလေးကို ညှစ်တာကို တအံ့တသြ ကြည့်နေမိသည် … ဘာတွေလဲ … ပင်တီကို ချွတ်လိုက်တော့ … လင်းလင်းရဲ့ ပေါင်သွယ်လှလှ လေးအတိုင်း အလိပ်လိုက် လိမ့်ပြီး ကြမ်းပြင်ကို ကျသွားသည် … ပေါင်ကြားထဲကို လက်နဲ့ စမ်းကြည့်တော့ ချွဲကျိကျိ အရည်လေးတွေ … ဟာ … တစ်ယောက်ထဲ အရမ်းရှက်နေမိသည် … အသက်သာ ၂၈ ကျော်လာတယ် … တစ်ခါမှ ဒီလိုမဖြစ်ဘူးဖူး … ဒီနေ့ကျမှ ရင်တွေက တဒုန်းဒုန်းနဲ့ … စိတ်ထဲမှာလည်း ရိုးတိုးရွတ ဖြစ်နေမိသည် … ဒီအကြောင်း သူများသိသွားမှာလည်း ကြောက်နေသည် … အထူးသဖြင့် ချာတိတ်သိသွားမှာ စိုးသည် … အိုး … သူမှ မသိနိုင်ပါဘူး … ဆပ်ပြာရည်ကို လက်ဖဝါးထဲထည့်ပြီး တစ်ကိုယ်လုံးကို ဖေါ့အပါးလေးနှင့် ဂျီးလိုက်တွန်းသည် … ရင်သားလေးနှစ်ခုကိုတော့ ဖေါ့နှင့်မတိုက် … အသားလေးက နုနုလေး … သွေးထွက်သွားလိမ့်မည် … လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် အောက်နေပင့်ပြီး ပွတ်သပ်လိုက်သည် … လင်းလင်း စိတ်ထဲမှာတော့ ခုနက အဖြစ်အပျက်လေးတွေ အစီအရီ ပေါ်လာသည် … ပြည့်ဖြိုးနေတဲ့ ရင်သားတွေက လင်းလင်းရဲ့ သွယ်လျတဲ့ လက်ကလေးနှင့်တောင် မဆန့်ချင် … လင်းလင်းရင်သားတွေက တခြားမိန်းကလေးတွေနဲ့ မတူ … လုံးစက်နေသည် … အပျိုဆိုတော့ တင်းပြီး တွဲကျခြင်းမရှိ … နောက် နို့သီးလေးတွေက သေးသေးလေးတွေ … တခြားလူတွေလို မည်းမနေ … ပန်းရောင်လေး … နို့သီးလေးတွေက ရင်သားပေါ်မှာ တင်တယ်ဆိုရုံလေး တင်ထားသည့် သဏ္ဍန် … ရင်သားလေးကို အောက်နေလက်နှင့် ပင့်ပြီး နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို လက်မနဲ့ လက်ညှိုးနဲ့ ဖိပြီး ဂျီးတွန်းလိုက်သည် … ဒီနေ့မှ ဘာဖြစ်သည်မသိ … နှုတ်ခမ်းလေးမှ … ဟင့် ကနဲ အသံထွက်သွားပြီး … ပေါင်ကြားက ဇိကနဲ ဆွဲညှစ်သွားသည် … ဖင်လေးသည် နောက်သို့ အနည်းငယ် ကောက်သွားပြီး ခါးသည် အရှေ့သို့ ကိုင်းသွားသည် … ထိုသို့ ဖြစ်သွားသည်ကို လင်းလင်း သေသေချာချာသိသည် … ရင်သားတစ်ခုလုံးကို အုပ်ပြီး သေချာ ဆေးကြောလိုက်သည် … အို … ချာတိတ်က ငါ့ရဲ့နို့တွေကို ဒီလိုမျိုးနောက်ကနေ ကိုင်လိုက်ရင်ဖြင့် … အိုး … ရှက်စရာကြီး … လင်းလင်း စိတ်တွေက ချာတိတ်ကိုပဲ တမ်းတနေမိသည် … ဆပ်ပြာတိုက်ရင်း အနောက်က တင်သားတွေကိုပါ သေချာပွတ်သည် … လင်းလင်းရဲ့ အနောက်ပိုင်းက တခြားကောင်မလေးတွေထက် ပိုပြီး ဖွ့ံသည် … အခုခေတ်ကောင်မလေးတွေက … တင်မရှိ … ရင်မရှိ … ၀ါးခြမ်းပြားလေး ပုံစံများသည် … လင်းလင်းက ဒီလို မဟုတ် … တင်သားနှစ်ခုသည် အနောက်ကို သိသိသာသာ လုံးထွက်နေသည် … ¬ဒါ့ကြောင့်လည်း လမ်းသွားလျှင် ယောကျ်ားတွေက လင်းလင်းနောက်ပိုင်း အလှကို အရသာခံပြီး ကြည့်ကြခြင်းဖြစ်သည် … ကြည့်မိလျှင်လည်း မျက်စိက မလွှဲတော့ … နှာဘူးတွေ … ဟိုချာတိတ်လည်း နှာဘူးပါပဲ … ဟယ် … မဟုတ်ပါဘူး … ငါက လှေခါးကို အရင်တတ်မိတာကိုး … သူအရင်တက်ရင် ဒါမျိုး ဘယ်ဖြစ်မှာလဲ … ချစ်တော့ အပြစ်မမြင်ဆိုတာ ဒါမျိုးပါပဲ …

လက်က တင်သားနှစ်ခုကို ပွတ်သပ်နေရင်းက တင်သားနှစ်ခုကြားကိုလည်း ရောက်သွားသည် … ဒီနေရာကိုတော့ လက်က သိပ်မမှီချင် …ဘယ်မှီမလဲ … သူများတွေလို ပြားချပ်မနေတော့ စွံ့ကားနေတဲ့ တင်သားတွေက တောင်တန်းကြီးတွေလို ဖြစ်နေသည် … ဖင်ကြားလေးက လျှိုမြောင်လေးပေါ့ … ဒီတင်သားတွေပေါ့ … ချာတိတ်က နောက်ကနေ အားရပါးရ ကြည့်နေမှာပဲ … ဟွန်း … လူဆိုး … မိန်းမတစ်ယောက်က သူ့ရဲ့ အလှအပအောက်မှာ ယောက်ျားတစ်ယောက် နစ်မြောနေတာကို ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ် ကျေနပ်သည် … ကိုယ်ချစ်တဲ့ လူဆိုတော့ ပိုဆိုးသည် … ပိုလို့ ကျေနပ်သည် … ဂုဏ်လည်းယူသည် … ဘေးဘက် တင်သားများကလည်း အတွင်းကို ချိုင့်မနေ … ဖောင်းဖောင်းလေး ဖြစ်နေသည် … ဒါကတော့ လင်းလင်းက အပျိုစစ်စစ်ကိုး … အအိုတွေကတော့ … ဒီနေရာမှာ ချိုင့်သွားတတ်သည် … ဘေးပြီးတော့ အရှေ့ပေါင်ကြားထဲကို စမ်းလိုက်တော့ ချွဲကျိကျိ အရည်လေးတွေ ထပ်ထွက်လာပြန်သည် … စိတ်ညစ်ပါ့ … ဒီနေ့တော့ ရင်ခုန်စရာအဖြစ်အပျက်တွေက … အပျိုလေးရဲ့ စိတ်ကို နှိုးဆွပြီးရင်း နှိုးဆွနေသည် … ဗိုက်သားရှပ်ရှပ်လေးရဲ့ အောက်နားမှာ … အမွှေးနုနုလေး … အမွှေးတွေက အရမ်းမများ … ပါးသည် … နုသည် … ဒီတောအုပ်ရဲ့ အောက်မှာ လင်းလင်းရဲ့ နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေက အနည်းငယ်ထူနေသည် … ပင်တီလေးရဲ့ ပွတ်တိုက်အားတွေကြောင့် နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေက မာပြီး တင်းနေသည် … အမှန်က လင်းလင်း စိတ်ထနေပြီ … ပြောင်သွားအောင် သေချာပွတ်ဆေးလိုက်တော့မှ ပိုဆိုးသွားသည် …

ဟင့် … ဟာ … မရတော့ … လက်ကလေးနဲ့ အတွင်းသားကြားကို စမ်းလိုက်တော့ တစ်နေရာမှာ … မာတောင်တောင်လေးဖြစ်နေသည် … အဲဒါဘာလဲ … ဒီနေရာဟာ မိန်းကလေးတစ်ယောက်အတွက် ဆန္ဒအပြင်းဆုံး ဖြစ်စေနိုင်သည့် နေရာ … ဒါကို လင်းလင်း မသိသေး … နှုတ်ခမ်းသား နှစ်ခုကြားက ထိပ်ဖူးလေးသည် … အစွမ်းကုန်ထောင်နေပြီ … သေချာစမ်းကြည့်မိလိုက်တော့ …ရင်ထဲမှာ ဗုံးတစ်လုံး ပေါက်ကွဲသွားသည် … ဖင်ကို အစွမ်းကုန် နောက်ကို ကော့လိုက်မိပြီး … ရင်နှစ်မွှာက ရှေ့ကို ကော့လိုက်မိသည် … ဟာ … ဟင့် … မတိုးမကျယ် … ရေရွတ်သံနှင့်အတူ … တကိုယ်လုံးမှ အကြောအခြင်များသည် … ပုရွက်ဆိပ်များ အုပ်လိုက် လမ်းလျှောက်လာသလို … တရွရွဖြစ်လာသည် … သွေးသားများ ဆူပွက်လာသည် … အပျိုလေး၏ ခန္ဓာကိုယ်သည် … သူလုပ်ရမည့် တာဝန်များအတိုင်း … ပြောင်းလဲလာသည် … မျက်နှာလေး ပန်းရောင် ဖြစ်လာသည် … တစ်ခါပွတ်မိတိုင်း … ရင်ထဲမှာ ဗုံးတစ်လုံး ပေါက်ကွဲနေသည် … ရပ်မရတော့ … ရှေ့ကို ကော့ထားသော ရင်သားများသည် တင်းလာသည် … စိတ်ထဲမှလည်း … ထိုရင်သား နုထွားလေးကို အားနဲ့ ဖိကိုင် ဆုတ်နယ်ပစ်လိုက်ချင်သည် … ညာဘက်ရင်သားကို ဘယ်ဘက်လက်ဖြင့် ဖိညှစ်ပစ်လိုက်သည် … သွယ်လျတဲ့ လက်တွေက … ဆန္ဒကို အလိုက်တသိ အကောင်အထည်ဖော်ပေးနေသည် … ပန်းကလေးကို အစွမ်းကုန် ညှစ်ထားမိသလို … လက်ကလည်း မရမက … ကြားထဲဝင်ကာ ပွတ်သပ်နေမိသည် … စိတ်ထဲမှာလည်း ချာတိတ်ကိုသာ တမ်းတနေသည် … ရေပန်းလေးအောက်မှာ … လင်းလင်း ရမက်ထန်နေပုံလေးကို ချာတိတ်မြင်ရင် ရူးသွားနိုင်သည် … ဖွံ့ထွားနေတဲ့ ရင်သားကို လက်တစ်ဖက်က ဆုပ်နယ်နေပြီး … လက်တစ်ဖက်က အောက်ပိုင်းကို သည်းကြီးမည်းကြီး ပွတ်သပ်နေသည် … တင်သားများသည် … အထိအတွေ့ နှိုးဆွမှုကို မခံနိုင်လွန်းလို့ … ရမ်းခါနေသည် … လက်ချောင်းလေးနှင့် ရသာဖူးလေး … ထိမိလိုက်တိုင်း … ဖီလင်တက်လွန်းသဖြင့် နောက်သို့ တွန့်သွားသလို … ခန္ဓာကိုယ်က တုန့်ပြန်မှုကြောင့် အရှေ့ကို အလိုလို ပြန်ကော့ပေးမိသည် … ဖင်လေးသည် နာရီလက်တံအတိုင်း ရမ်းခါနေသည် … ခပ်ကြမ်းကြမ်းတော့ မဟုတ် … တစ်ခါတစ်ခါ … တစ်ကိုယ်လုံး ဇတ်ကနဲ တုန်သွားသေးသည် … လင်းလင်း … မတိုးမကျယ်လေး ညီးတွားနေမိသည် … လင်းလင်း ဒူးနှစ်ချောင်း မခိုင်တော့ …

“ဒေါက် ဒေါက်”

တုန်ကနဲ ဖြစ်သွားပြီး … အရမ်း လန့်သွားသည် … ဘယ်သူလဲ … စိတ်ကူးတွေ အကုန်လုံး လွင့်သွားပြီး …လက်ရှိကမ္ဘာလေးထဲကို သတိပြန်ဝင်လာသည် … တောက် … ခုနက အခန်းတံခါးမပိတ်မိတော့ … ဒင်း ဝင်လာနိုင်တာပေါ့ … ဘာမှ အပြစ်မရှိသော မိနှင်းကို စိတ်ထဲမှာ ကြိမ်းနေမိသည် …

“မမ … ထမင်းစားဖို့ အဆင်သင့် ဖြစ်သွားပြီ …”

မိနှင်း …. မိနှင်း … အတော်ရှုပ်တာပဲ … ဟင်း … ဒေါသလေးထွက်သွားသည် …

“အေး … အေး … ဝက်အူချောင်းလည်း ကြော်ပေးထားအုံးနော် … သူက ဝက်အူချောင်း ကြိုက်တယ်”

လေသံလေးက သူ့အတွက် စေတနာ ပလပွ … သူကြိုက်တာလေးကို ဘာလို့ ချက်ချင်းတွေးမိတာလဲ … အမှန်က ချစ်တာကိုး …

“အခုကြော်လိုက်မယ် … မမ”

ရေချိုးခန်းထဲက ဒုက္ခသည် အောင်ကျော်ထက် … မျက်နှာသုတ်ပဝါနှင့် မြန်မြန်သုတ်ပြီး … အဝတ်မြန်မြန်လဲကာ … လင်းလင်း အိပ်ယာဘေးက ခုံမှာထိုင်နေမည် … ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် … အောက်ကကောင် အကြောထောင်နေတာကို ချိုးနှိမ်မည် … အကြံက အဲဂလို … မျက်နှာသုတ်ပဝါလေးကို မျက်နှာနားကပ်လိုက်တော့ … အန့ံလေးတစ်ခု နှာခေါင်းထဲ ဝင်လာသည် … မ ရဲ့ မျက်နှာသုတ်ပဝါလေး ထင်ပါရဲ့ … မရဲ့ မျက်နှာလှလှလေးရယ် … မရဲ့ ကိုယ်လုံးကျစ်ကျစ်လေးရယ် … ဒီမျက်နှာသုတ်ပဝါနှင့် သုတ်ထားပါလား … မျက်နှာသုတ်ပဝါကို လက်နှစ်ဖက်နှင့် မျက်နှာနားကပ်ပြီး အားရပါးရ ရှုလိုက်မိသည် … လင်းလင်းရဲ့ ကိုယ့်သင်းနံ့လေးက ဒီရင်မှာ စွဲသွားပြီ … အရမ်းချစ်မိသွားပြီ … မ ရေ … မရဲ့ စွင့်ကားနေတဲ့တင်သားတွေ … မရဲ့ ဖွ့ံထွားတဲ့ ရင်သားတွေကို မျက်စိထဲမှာ … တွေးကြည့်နေမိသည် … ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် … မ ရဲ့ အပြင်ဘက်က ပကတိသဏ္ဍန်ကတော့ ပိုလှမည် အမှန်ပဲ … မရဲ့ ဟိုနေရာလေးကော … သေချာသာ မြင်ရလျှင် အရမ်း ရင်ခုန်စရာ ကောင်းမှာ အမှန်ပင် … တခြားနေရာတွေထက် … ဒီနေရာ ပိုလှလိမ့်မယ် … ဘယ်လိုပုံမျိုးဖြစ်နိုင်မလဲ … အတွေးထဲမှာ စိတ်ကူးမိသည် … အတွေးကို မြန်မြန်ဖျက်ပြီး … ရေချိုးခန်းတံခါးကို ဟသည် ဆိုရုံလေး ဟလိုက်သည် … အခန်းထဲမှာ ဘယ်သူမှ မရှိ … ဂွတ် … လင်းလင်း အဖေ အကျီ င်္နှင့် ပုဆိုးကို အမြန်လဲပြီး … ခုံတွင် အမြန်ထိုင်ကာ မ ရဲ့ Laptop ကို ဖွင့်ကြည့်နေမိသည် … စတိုင်ကတော့ … စက်ပြင်နေသည်ပေါ့ … ပေါင်ကြားက လူစွာလေးကို … ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှာ အသေညှပ်ထားပြီး ချိုးနှိမ်ထားသည် … ဆန္ဒကို ဒုတိအကြိမ် ချိုးနှိမ်ခြင်းသည် … အောင်မြင်ဖို့ ခက်ပါသည် … ဒါကို လူနုံလေး အောင်ကျော်ထက်မသိ … အတင်း ဖိထားသည် …

ရေမြန်မြန်ချိုးပြီး ရေစက်တွေ သီးနေတဲ့ ကိုယ်ကို မျက်နှာသုတ်ပဝါနဲ့ အမြန် လိုက်သုတ်လိုက်သည် … စိတ်ထဲမှာတော့ မကျေနပ် … ဘာကို အလိုမကျဖြစ်နေသည် မသိ … တစ်ကိုယ်လုံး အကြောတွေက တင်းနေသည် … ပထမ … ဘရာစီယာလေး ဝတ်မည် စိတ်ကူးပြီးမှ … အတွေးတစ်ချက်ကြောင့် မဝတ်မိ … ညဝတ်ဂါဝန်လေး ကောက်စွတ်လိုက်သည် … ရာဂနတ်ကား အပျိုစင်လေးကို အမှောင်လမ်းသို့ ကောင်းကောင်းကြီး လမ်းညွှန်နေပြီ … မသိစိတ်က ချာတိတ်ရဲ့ တစ်စုံတစ်ခုကို တမ်းတနေသည် … သွေးသားက တောင်းဆိုလာတော့လည်း … အပျိုစင်လေးလည်း … ဉာဏ်နီ ဉာဏ်ပြာတွေ မသိမသာ ထွက်လာနေသည် … ဒီအချိန်မှာ လုပ်သင့်လား မလုပ်သင့်လား မစဉ်းစားတော့ … ဖြစ်ချင်နေတဲ့ ရင်ထဲက မီးတောက်ကို အကောင်အထည်ဖော်နေသည် … လင်းလင်းအခန်းဝကနေ လင်းလင်း ချောင်းကြည့်လိုက်သည် … သူ ဘယ်မှာလဲ … သူ … ခုတင်ဘေးက စားပွဲမှာ ထိုင်ပြီး Laptop ကို ကိုင်နေသည် …

“ဗိုက်ဆာနေပြီလား … ချာတိတ်”

“မဆာသေးပါ မရယ်”

တစ်ချက်ပြုံးပြပြီး လင်းလင်း အောင်ကျော်ထက်ရဲ့ ဘယ်ဘက်က … ခုတင်ပေါ်မှာ တင်လေးစောင်းပြီး ပုံ့ပုံ့လေး ထိုင်လိုက်သည် … ထိုအပြုံးက ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်ကို ဆွဲဆောင်နေသည် … ချစ်ရည်လွှမ်းနေသည် … အကြင်နာပြုံး … ချာတိတ် … အရမ်းချစ်သွားသည် … မ … အရမ်းလှသည် … သူကလည်း ပြန်ပြုံးပြပြီး ကိုယ့်ကို တစ်ချက်လေး စူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့်လိုက်သည် … လင်းလင်းသိတာပေါ့ … ညဝတ်ဂါဝန်လေးနဲ့ လင်းလင်း အရမ်းလှနေမယ်ဆိုတာ … ရေချိုးပြီးခါစ … ဆွဲဆောင်မှု ရှိတဲ့ လင်းလင်းမျက်နှာလေး လန်းဆန်းနေသည် … နောက် … ဆန္ဒရဲ့ တောင်းဆိုမှုကို အဆုံးမသတ်နိုင်သေးလို့ မျက်နှာလေးက ပန်းနုရောင်သန်းနေသည် … တခြား အချိန်ထက် ဒီလိုအချိန်မှာ ပိုပြီးချစ်ဖို့ကောင်းနေသည် … နောက်ပြီး လင်းလင်းရဲ့ အမို့အမောက်လေးတွေက ညဝတ်ဂါဝန်အောက်မှာ ၀ိုးတဝါးနဲ့ ဆွဲဆောင်နေတယ် … အခုအခံမရှိဘူး ဆိုတာ ပိုပြီးသိသာသည် … ချာတိတ်ရဲ့ စိတ်ထဲမှာလဲ ရိုးတိုးရွတဖြစ်နေသည် … သွယ်လျတဲ့ လက်မောင်းလေးတွေက ဝင်းနေသည် … အနာတစ်စက်မရှိ … ဘယ်ဘဝက ဘယ်လိုဆုတောင်းခဲ့လဲ မသိ … မ က အရမ်းလှနေသည် … ဂါဝန်လေးကို ပေါင်နှစ်ခုကြားမှာ ညှပ်ထားလိုက်တော့ ရင်ဘတ်က အမို့အမောက်လေးက ပိုပြီးပီပြင်လာသည် …. ဟာ … မ … အောက်ခံ ဘာမှ မဝတ်ထားပါလား … မြင်ရသည့်အနေအထားနဲ့ပင် ဆုပ်နယ်ပစ်လိုက်ချင်သည် … သို့သော် … မလုပ်ရဲ … ဂါဝန်အောက်မှာ အထင်းသားပေါ်နေတဲ့ ပေါင်တံရှည်ရှည်လေးကလည်း တင်းနေသည် … သူများတွေလို ပေါင်လုံးတုတ်တုတ်ကြီးမဟုတ် … အနေတော်လေးဖြစ်သည် … ခြေသလုံးလေးကလည်း … အမွှေးတပင် မရှိ … ပြောင်ချောပြီး သွယ်လျလျလေးဖြစ်သည် … မြတ်နိုးစရာကောင်းတဲ့ … မ ကို တစ်ကိုယ်လုံး ကြည့်ပြီး … အောက်ကကောင်ကလည်း ရုန်းထနေသည် … ပေါင်နှစ်လုံးကို အတင်း ဖိကပ်ထားသည် … အနေရခက်သည်ဆိုတာ ဒီလိုအခြေအနေမျိုးကို ခေါ်တာလားမသိ …

ဖေဖေ့အကျီ င်္နဲ့ တော်ရဲ့လား”

“အင်း … နည်းနည်းတော့ကြီးနေတယ် … ရပါတယ် … မ ရဲ့”

“ထမင်းစားကြအောင်နော်”

ဟိုက် … ဒီက ထလို့မရ … သောက်ရှက်တော့ ကွဲပြီ … အောင်ကျော်ထက် မျက်နှာ နီရဲလာသည် …

“ခဏလေးပါ မ ရယ် … လုပ်လက်စလေး မပြတ်သေးလို့”

“မရဘူးကွာ … ထ ဆို ထပဲ … လာသွားစားမယ်”

လင်းလင်းကလည်း ဇွတ် …

အောင်ကျော်ထက်တော့ ဂွကျပြီ … မျက်နှာလေးက နီရဲတွတ်နေပြီ … ကွိုင်မှ ကွိုင်ကြီး …

လင်းလင်းက မတ်တပ်ရပ်ပြီး ချာတိတ်ကို အပေါ်က မိုးကြည့်လိုက်သည် …

“ဟာ”

ချာတိတ်တော့ သွေးလေ ခြောက်ခြားနေပြီ … အရမ်းလှတဲ့ မ က အနားမှာ ကပ်ရပ်နေသည် … ညဝတ်ဂါဝန်လေးက အနီးကပ်ကျတော့ ပါးလျလွန်းသည် … မရဲ့ ရင်နှစ်မွှာက အလုံးလိုက် ကပ်ပြီးမြင်နေရသည် … ထိပ်က နို့သီးလေးတွေက ပန်းရောင် … ၀ိုးတဝါးပေမယ့်သေချာသည် … နောက် … အစေ့လေးတွေက သေးသေးလေး … မ ရဲ့ စမူဆာလေးကလည်း ဂါဝန်အောက်မှာ ဖောင်းမို့နေသည် …. သေချာသည်မှ သေချာတာပေါ့ … အောင်ကျော်ထက် ပေါင်နှစ်ခုကြားကနေ … အလံတိုင်လေးက သွေးနံ့ရသော ကျားလို ဝုန်းကနဲ ကန်ထွက် ထောင်ထွက်လာသည် … ပေါင်နှစ်လုံးသည်လည်း တားဆီးရန် မတတ်နိုင်တော့ … ဘယ်သူမှ မရှိတော့ လင်းလင်း စိတ်လေးကရဲနေသည် … စားပွဲပေါ်တင်ထားတဲ့ ချာတိတ်လက်ကို ဆွဲမလိုက်သည် … ဒီအချိန်မှာပဲ မျက်စိက ချာတိတ်ပေါင်နှစ်လုံးကြားထဲကို ရောက်သွားသည် … အိုး … ဘာကြီးတုန်း … ဘုရား … ဘုရား … ဒါ … ဒါ … ချာတိတ်ရဲ့ … ဟိုဟာကြီးပါလား … အံ့သြခြင်း … မှင်တက်ခြင်းတွေနဲ့ အတူ လင်းလင်း မျက်လုံးလေး ပြူးသွားသည် … အောင်ကျော်ထက်က ထိုင်လျက်နဲ့ ဖုံးကွယ်နေရာမှ ရုတ်တရက် ဝုန်းကနဲ မတ်တပ်ရပ်လိုက်သည် … အကြောက်တရားကား အမှန်ကို ဘွင်းဘွင်းကြီး ထုတ်ဖော်လိုက်သည် … မတ်တပ်ရပ်လိုက်တော့မှ ပိုဆိုးသွားသည် … ခံတပ်ပေါ်က အမြှောက်ကြီးလို လေထဲတွင် တန်းတန်းကြီးထွက်နေသလို … ချာတိတ်ရဲ့ အင်္ဂါလေးသည် … အရှေ့ကို တန်းတန်းထွက်နေတော့သည် …

“ဟာ”

လင်းလင်း ပါးစပ်က အံ့သြသံနှင့်အတူ ကိုယ်ကို တပတ်လှည့်ပြီး မျက်နှာကို လွှဲဖို့ကြိုးစားလိုက်သည် … အမှားပေါ်အမှားဆင့်ခြင်းသည် အဆိုးဆုံးသော အခြေအနေကို တွန်းပို့လိုက်ခြင်းပင် … လင်းလင်းနောက်ကို အလှည့် … ခုတင်စောင်းက လင်းလင်းခြေထောက်ကို ဖြတ်ခံထားသလိုဖြစ်ပြီး … ဝုန်းကနဲ ခုတင်ပေါ်ကို နောက်ပြန်ပစ်ကျသွားသည် … ရေနစ်သူသည် လက်တွင် ဆုပ်ကိုင်ထားမိသော အရာကို အားကုန်ဆွဲမိသလို … လင်းလင်း အမှတ်တမဲ့ ချာတိတ်လက်ကို ဆွဲလိုက်မိသည် … တစ်စက္ကန့် … ဒီအချိန်လေး အတွင်းမှာ … အောင်ကျော်ထက် … လင်းလင်းကိုယ်ပေါ်မှာ ထပ်မိလျက်သား ဖြစ်သွားသည် … ချာတိတ် ဆုတောင်းပြည့်သွားသည် … ရာဂနတ်၏ ဆန္ဒကား တကယ် ဖြစ်သွားသည် … အပျိုစင်တစ်ဦးအဖို့ … အံ့သြခြင်း … ရှက်ရွံ့ခြင်းနှင့်အတူ အသားများ တဇတ်ဇတ်တုန်နေသည် … အောင်ကျော်ထက်၏ အမှားကား … အမှားကောင်းပင် … လင်းလင်းပေါ် ထပ်ပြီး ကျသည်မှ ကွက်တိ … သံလိုက်သည် သံကို ဆွဲသလို … ဘယ်လို ဘယ်လိုဖြစ်သွားသည် မသိ … ချာတိတ်၏ အမြှောက်သည် … လင်းလင်း၏ လျှိုမြှောင်လေးကို တည့်တည့်ကြီး ဦးတည်ထားပေသည် … လင်းလင်းကား ပက်လက်ကလေး … သူ့အပေါ်မှာ ချာတိတ် ... တိတ်ဆိတ်သော အခန်းထဲက … သွေးသားထဲက အတောင့်တဆုံး ဆန္ဒ … တစ်ခါမှ မကြုံဘူးသည့် အထိအတွေ့ …

ပါးလျတဲ့ ဂါဝန်လေးအောက်မှာ ဘာမှ အခုအခံမရှိတဲ့ လင်းလင်းရဲ့ အလှဆုံး ရင်သားလေးတွေ … ချာတိတ် သိတာပေါ့ … အတွေ့အထိက … အချိန်တွေကို မေ့သွားသည် … လက်ရှိ အခြေအနေကို မေ့သွားသည် … တဇတ်ဇတ်တုန်နေတဲ့ …မရဲ့ ကိုယ်လုံးလှလှလေး … နူးညံ့သော အတွေ့အထိ … တဒိန်းဒိန်း ခုန်နေသော ရင်ခုန်သံ … သင်းပျံ့နေတဲ့ မရဲ့ ကိုယ်န့ံလေး … အ့ံသြစွာ … ချစ်ရည်လွှမ်းစွာ ကြည့်နေတဲ့ … မရဲ့မျက်လုံးတွေ … ချာတိတ် စိတ်ထဲမှာ တစ်ခုပဲ ရှိနေသည် … ပါးလျပြီး ဆွဲဆောင်မှုရှိတဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးကို ဖိနမ်းလိုက်မိသည် … ရှက်ရွံ့ခြင်းနဲ့အတူ … လင်းလင်း ရုန်းဖယ်ဖို့ ကြိုးစားလိုက်ပေမယ့် … ပေါင်ကြားက ချာတိတ်ရဲ့ ပစ္စည်းက လင်းလင်းရဲ့ … လင်းလင်းရဲ့ ပန်းကလေးကို … အို … ဟင့် … သိလိုက်တဲ့အချိန်မှာ … ခေါင်းကို မိုးကြိုးပစ်ချလိုက်သလို … ရှက်လွန်းလို့ ပြာဝေသွားသည် … ချာတိတ် ဇတ်ကနဲ တစ်ချက် ဆောင့်လိုက်မိသည် …

“ဟင့်”

မတိုးမကျယ် ညည်းသံလေးနဲ့အတူ … ယောင်ယမ်းပြီး သူ့ကို ဖက်ထားမိသည် … အထိအတွေ့ကြောင့် … အမှားမှားအယွင်းယွင်း ဆက်ဖြစ်နေဆဲ … ပေါင်နှစ်ဖက်ကို စုထားနေရာက ဘေးကို ကားပေးလိုက်မိသည် … ခြေချောင်းလေးတွေက လေထဲမှာ ကုတ်ကွေးနေသည် … အောင်ကျော်ထက် ပေါင်နှစ်လုံးကြားထဲကို အလိုက်သင့်ရောက်သွားသည် … ဂါဝန်လေးက ခါးထိ လန်ကျသွားပြီး … အောက်တွင် ဟောင်းလောင်း … လင်းလင်းရဲ့ လျှိုမြှောင်လေးနဲ့ … ချာတိတ်ရဲ့ အမြှောက်ကား … ပုဆိုးပါးလေးသာ ခြားတော့သည် … အောင်ကျော်ထက် ခါးကိုတွန့်ပြီး … မရဲ့ တောင်ကုန်းပေါ်ကနေ ပွတ်ဆွဲပစ်လိုက်သည် …

“ဟာ … ဟင့်အင်း”

ငြီးငြူသံလေးနဲ့ အတူ … နှစ်ယောက်သား ခွာမရတော့ … ချာတိတ်ကို တင်းတင်းဖက်ထားပြီး မျက်စိကို မှိတ်ထားမိသည် … မျက်နှာလေးကိုကား … ညာဘက်သို့ လွှဲထားမိသည် … ချာတိတ် … မရဲ့ နားသယ်စပ်လေးကို နမ်းလိုက်သည် … နောက် လည်ပင်းသားလေး … လင်းလင်းရင်ထဲ ဗြောင်းဆန်နေသည် … လက်မောင်းနှစ်ခုလုံးမှာ ကြက်သီးလေးတွေ ထနေသည် … အော် အပျိုကိုး … ဖြစ်မှာပေါ့ … တစ်ခုက အတင်းဝင်ဖို့ကြိုးစားသည် … တစ်ခုက အလိုက်တသိ … တည့်အောင် ပြောင်းပေးသည် … အပေးအယူကား ပြောစရာမလို … မာပြီးတင်းနေသည့် နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုကြားကို ရှည်မျောမျောအရာတစ်ခု တိုးဝင်လာသည် … အထိအတွေ့ကို နှစ်ယောက်သား မလွန်ဆန်နိုင် … ထိပ်ဖူးလုံးလုံးက … လင်းလင်းရဲ့ ရသာဖူးလေးကို အပေါ်ကနေ အောက်ကို ဖိဆွဲသွားသည် … အဆုံးသတ်ကား … လင်းလင်းရဲ့ အပေါက်ဝလေး အောက်နားကို သွားဆောင့်မိသည် … အပျိုလေး … ကော့ပျံသွားသည် … ဘယ်ခံနိုင်ပါ့မလဲ … လင်းလင်းရဲ့ အကွဲကြောင်းကြားထဲမှာလည်း … အရည်တွေ ရွှဲစိုနေသည် …

နှစ်ယောက်သား အချစ်မီးတောက်လေး နှစ်ကိုယ်တူ ထွန်းညှိနေတုန်း …

မိနှင်းက မမ ကြော်ခိုင်းတဲ့ ဝက်အူချောင်းကြော် ကြော်ပြီးသည့်အကြောင်း မမတို့ကို သွားပြောရန် အခန်းဝသို့အရောက် … မြင်လိုက်ရသည့် မြင်ကွင်းက မယုံချင်စရာ … ခုတင်ပေါ်မှာ မမနဲ့ ဟိုအစ်ကို ထပ်ပြီး အိပ်နေကြသည် … အံ့အားသင့်ခြင်းနှင့်အတူ … မှင်သက်မိသည် … ဒီအိမ်မှာ မိနှင်း အလုပ်လုပ်တာ သုံးနှစ်ကျော်ပြီ … မမ လင်းလင်း … အရမ်းလှသည် … မိန်းမချင်း မနာလိုချင်စရာ ကောင်းလောက်အောင် … ဘော်ဒီက မိုက်သည် … တောင့်သည် … စိတ်ထားလည်း ကောင်းသည် … စကားပြောလျှင်လည်း ချိုချိုသာသာပြောသည် … ယောကျ်ားလေးတွေနဲ့ ဘာမှ အရှုပ်အရှင်းမရှိ … သူများတွေ ဒါမျိုးဖြစ်နေကြပါသည် ဟုလာပြောပြလျှင် … မိနှင်း လာပြောတဲ့သူကို ပါးပိတ်ရိုက်မိလိမ့်မယ် … မဟုတ်က ဟုတ်က … မမကို စွပ်စွဲရမလားလို့ … အခုတော့ … အခုတော့ … ဖြစ်နေပုံက …

ဒီအခြေအနေကို မိနှင်းဘယ်လို တားဆီးရမလဲ … မမ က အိမ်ရှင် … သူကြိုက်တဲ့လူနဲ့ ဖက်ပြီး အိပ်နေတာကို မိနှင်းလို အိမ်အကူက ဘယ်လိုတားဆီးရမှာလဲ … ခက်တာပဲ … မေမေကြီးတို့သိလျှင် ရှက်လွန်းလို့ မမ ကို သတ်လိမ့်မည် … လက်ခနဲ အကြံနှင့်အတူ ထမင်းစားခန်းကို ပြေးသွားသည် … ကြွေပန်းကန်တစ်ခု … ခေါင်းပေါ် အမြင့်လောက်က မြှောက်ပြီး ပစ်ချလိုက်သည် …

“ဂွမ်း”

ကြွေပန်းကန်နဲ့ ကျောက်ပြားထိသံက အတော်ကျယ်သည် … ရာဂနတ်သား ညွှန်ကြားမှု၏ အောက်တွင် လှုပ်ရှားနေသော လင်းလင်းတို့ နှစ်ယောက် … တုန့်ကနဲ ဖြစ်သွားသည် … အသိတရားကားဝင်လာသည် … လင်းလင်း ချာတိတ်ကို တွန်းဖယ်ပြီး … ရေချိုးခန်းထဲကို ပြေးဝင်သွားမိသည် … အပျိုလေး … အခုမှ … အရမ်းရှက်နေပြီ … ရေပန်းကို ဘားကုန်ဖွင့်ပြီး ကြုံ့ကြုံ့လေးထိုင်နေမိသည် … ရှက်သည် … အရမ်း ရှက်ဖို့ကောင်းသည် … အသက် ၂၈ ကျော်မှ … ဒီလို မရိုးမသားစိတ်တွေ ထကြွနေတာ ဘာကြောင့်လဲ … သေချာတာတော့ … လင်းလင်းကြောင့် … ငါသာ သူ့ကို အိမ်မခေါ်ခဲ့ရင် … ငါသာ ညဝတ်ဂါဝန်လေး မဝတ်ခဲ့ရင် … ဟီး … ရှက်မျက်ရည်လေး စမ်းစမ်း စမ်းစမ်းနဲ့ ငိုချလိုက်သည် …

ချာတိတ် … ထူပူသွားသည် … သွားပြီ … မတော်တဆဖြစ်တာမှန်ပေမယ့် … ဒါမျိုးတော့ လုံးဝမဖြစ်သင့် … မကို အခွင့်အရေးယူသလို ဖြစ်သွားသည် … အခွင့်အရေးမှ အတော့်ကို ယူမိသည် … မ လည်း အရမ်းရှက်နေမှာပေါ့ … ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် … သွားချော့မည် … မ စိတ်ဆိုးလို့ သတ်ရင်လည်း သတ်ပစေတော့ … မ ပေးတဲ့ အပြစ်ကို ခံယူမည် … ရေချိုးခန်းထဲကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ မ … ရေပန်းအောက်မှာ ငိုနေသည် … အရမ်းဝမ်းနည်းသွားသည် … တကယ်ပါ … အဲဒီလို ဖြစ်ဖို့ လုံးဝ မရည်ရွယ်ပါ … မဘေးနားမှာ ဒူးထောက်ပြီး …

“မ”

လင်းလင်းကား တအိအိနဲ့ ငိုနေဆဲ …

“မ … မငိုပါနဲ့ဗျာ … ကျွန်တော် … ကျွန်တော် … တကယ့်ကို မရည်ရွယ်ပါဘူး … အခွင့်အရေးယူတာလဲ မဟုတ်ပါဘူးဗျာ”

ချော့မယ့်သူရှိလေ … ပိုငိုလေဆိုတဲ့ ကလေးလို … လင်းလင်း အပေါ်က ရေပန်းနဲ့ အပြိုင် ငိုနေသည် …

“မ … မကျေနပ်ရင် ကြိုက်တဲ့ အပြစ်ပေးပါဗျာ … ကျွန်တော် ရဲရဲကြီးခံရဲပါတယ်”

“မ”

“မ”

“ကျွန်တော် မကောင်းတာပါဗျာ ... ဒီလောက် မကို စော်ကားတဲ့ကောင်”

ကိုယ့်ပါးကို ကိုယ် ဘယ်ပြန်ညာပြန်တီးနေမိသည် … တကယ်ချတော့ … မျက်လုံးတွေပင် ပြာဝေသွားသည် … မ အငိုတိတ်သွားသည် … မျက်ရည်တွေရွှဲနေတဲ့ မျက်ဝန်းလေးက ချာတိတ်ကို မော့ကြည့်နေမိသည် …

“ကဲကွာ … ကဲကွာ … ”

ကိုယ့်ပါးကိုယ်ချတာ အားမရတော့ … ဇတ်ကနဲ မတ်တပ်ရပ်ပြီး ရေချိုးခန်းနံရံကို လက်သီးနဲ့ အားကုန်ထိုးနေမိသည် … နံရံထက် လက်သီးက ပိုမာနိုင်ပါ့မလား … တကယ်ထိုးတော့ … လက်ကပေါက်ပြဲပြီးသွေးတွေ ဖြာကျနေသည် … လက်နှစ်ဖက်လုံး ပေါက်ပြဲပြီး သွေးတွေက ရဲနေသည် … လက်ပြီးတော့ ခေါင်း … နံရံကို ခေါင်းနဲ့ ပြေးဆောင့်လိုက်သည် … တစ်ချက် … နှစ်ချက် … နံရံက အေးဆေးပါ … ခေါင်းက ချိုစောင်းကတော့ ကွဲပြီ … သွေးတွေက ကြည့်မကောင်းအောင် တဝေါဝေါဆင်းနေသည် … ရေချိုးခန်းထဲမှာ နီရဲတွတ်လာသည် …

လင်းလင်းရဲ့ နှလုံးသားက ကျောက်ရုပ်မဟုတ် … ချာတိတ်ရဲ့ အက်ရှင်တွေက … လင်းလင်းနှလုံးသားကို အရည်ပျော်သွားသည် … ခုနက ရှက်စရာကိစ္စကို မေ့သွားပြီး … ချာတိတ်ကို အတင်းဆွဲထားသည် …

“အိုု …. မလုပ်နဲ့ … တော်ပါတော့”

“မရဘူးဗျာ … မရဘူး … မ ခွင့်လွှတ်ပေမယ့် ကျွန်တော့်ကိုယ် ကျွန်တော် ခွင့်မလွှတ်နိုင်ဘူး”

“တော်ပါတော့ဆို … မလုပ်ပါနဲ့တော့ … အားလုံးက လင်းလင်း … အပြစ်တွေပါ”

ချာတိတ် တစ်ချက်ရပ်သွားပြီး … မ ကိုကြည့်လိုက်သည် … ကြင်နာသနားစွာနဲ့ ကြည့်နေတဲ့ မရဲ့ မျက်ဝန်းတွေက ချာတိတ်အတွက် … သွေးတိတ်ဆေးပေါ့ …

“မ … ကျွန်တော့်ကို ခွင့်လွှတ်တယ်ပေါ့”

“မလုပ်နဲ့တော့နော် … ရပ်လိုက်ပါတော့ … လင်းလင်း ခွင့်လွှတ်တယ် သိလား”

လင်းလင်း အောင်ကျော်ထက်လက်တွေကို … ဆုတ်ကိုင်ထားသည် … ချာတိတ်သွေးတွေက လင်းလင်း ဂါဝန်လေးပေါ်မှာ စွန်းထင်းကုန်သည် … သွေးသစ္စာပေါ့ …

“မ ကို … ကျွန်တော် အရမ်းချစ်ပါတယ်ဗျာ … တကယ်ပါ … ဒါမျိုးဖြစ်မယ်လို့ လုံးဝ မရည်ရွယ်ပါဘူး”

“မ … ကျွန်တော့်ကို ချစ်ရဲ့လားဟင် …”

ရင်ထဲက စကားတွေ မမြိုသိပ်နိုင်တော့ … ထွေးအန်ထွက်လာသည် … နှလုံးသားထဲက အချစ်တွေကို တားဆီးလို့ မရ … မရဲ့လက်တွေကို ဆုပ်ကိုင်ထားပြီး အတင်းမေးလိုက်မိသည် …

“ချစ်တာပေါ့ … ချာတိတ်ရယ် … ချစ်တာပေါ့”

ချစ်ရည်ရွှမ်းတဲ့ အကြင်နာမျက်ဝန်းတွေနဲ့ လင်းလင်း ရင်ထဲက အဖြေကို ပေးလိုက်သည် … လင်းလင်းက ပွင့်လင်းသည် … ရှင်းသည် … ဟုတ်တာပေါ့ … ဒီလောက်ချစ်တဲ့ ချာတိတ်ကို လင်းလင်းရင်မှာ အသဲစွဲသွားပြီ … ရင်ခုန်စရာ အဖြစ်အပျက်တွေနဲ့ … ချာတိတ်ရဲ့ သွေးနဲ့ရင်းပြီး အပြစ်ပေးတဲ့ ပုံစံ … အို … သနားစရာလေး … ဒီလို မလုပ်လိုက်ပါနဲ့ … မ ရင်တွေ ကျိုးရချည်ရဲ့ …

“အရမ်းချစ်တယ်နော်”

“ချစ်တာပေါ့ မောင်လေးရယ်”

အားရဝမ်းသာနဲ့ လင်းလင်းကိုယ်လေးကို ပွေ့ဖက်လိုက်မိသည် … ချစ်တော့လည်း ပွင့်ထွက်ကုန်ပြီ … ချာတိတ်ကို တင်းတင်းလေး ပြန်ဖက်ထားမိသည် … ရေပန်းလေးအောက်မှာ ချစ်သူနှစ်ယောက် တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် တင်းတင်းလေး ဖက်ထားမိသည် …

လင်းလင်း သတိပြန်ရလာတော့ … အို … ချာတိတ်ရဲ့ သွေးတွေက အများကြီး … ချာတိတ်လက်ကို အသာလေး ဖြေရင်း …

“သွေးတွေ အများကြီးထွက်နေတယ်နော် … ခဏလေး … ဆေးသွားယူလိုက်မယ်”

အကြင်နာတွေ … အကြင်နာတွေ …

မ လက်ကို မလွှတ်ချင်ပေမယ့် … သွေးတွေက အများကြီး … အခုမှ ခေါင်းတွေတောင် မူးနောက်နောက် ဖြစ်လာသည် … သွေးဆူတုန်းကဖြင့် ဆောင့်ချင်သလို ဆောင့်နေတဲ့ သူ … အခုတော့ ခံရပြီပေါ့ … လင်းလင်း အခန်းဝ နားကနေ …

“မိနှင်း … မိနှင်း … တင်ချာနဲ့ ဂွမ်း မြန်မြန်ယူလာခဲ့”

“ကြားလား” အကျယ်ကြီးအော်ခေါ်ရင်း … ချာတိတ်ရဲ့ ခေါင်းကသွေးတွေကို ဆေးပေးနေမိသည် …

“ဟုတ်ကဲ့ … မမရေ … လာပြီ”

ဟိုက် … မမ ဘာဖြစ်သွားလို့ တင်ချာနဲ့ ဂွမ်းတောင်းနေရတာတုန်း … အို … ဟိုဟာများ ကွဲသွားလို့လား … သွားပါပြီ … နှမြောလိုက်တာ … ဟိုချာတိတ်က တော်တော်ကြမ်းတာပဲ … တောက် … မမကို မညှာမတာ … လုပ်ရက်လိုက်တာ … ဒင်း … မမကို ဘာများမှတ်နေလဲ မသိဘူး … အပျိုစစ်စစ်ဆိုတာ ဒင်းမသိဘူးလား … အတွေးက တော်တော်ကို့ ချော်သွားပြီ …

စတိုခန်းထဲက တင်ချာနဲ့ ဂွမ်းပြေးယူပြီး လင်းလင်းအခန်းဝရောက်တော့ … မမ ထွက်လာပြီး … အမြန်ယူလိုက်သည် …

“ပေးစမ်းပါ … မြန်မြန်”

ဆတ်ကနဲ မိနှင်းလက်ထဲက တင်ချာနဲ့ ဂွမ်းကို လှမ်းယူလိုက်ပြီး … လင်းလင်း အခန်းတံခါးကို ဝုန်းကနဲ ပိတ်လိုက်သည် … ဒီ မိနှင်းတစ်ယောက်က အတော့်ကို စပ်စုသည် … ဒီလောက် အရေးကြီးနေပါတယ် ဆိုမှ ဒင်းက ကြောင်တောင်တောင်နဲ့ …

မိနှင်းက တမှောင့် … ဟယ် … မမ … မမရဲ့ ဂါဝန်မှာ သွေးတွေ … ငါထင်ထားတဲ့အတိုင်းပါလား … ပညာရှိလေသံနဲ့ … အမှန်က တလွဲ … ### … ငါ့မမကို မညှာမတာ လုပ်ရက်လိုက်တာ … ကြည့်ပါအုံး သနားစရာ … သွေးတွေ အများကြီး … မမ တော့်တော့်ကို နာသွားမှာပဲ … မမ တော်တော်ရှက်နေတယ်ထင်တယ် … တံခါးကို ဝုန်းကနဲဆောင့်ပိတ်လိုက်တယ် … မိနှင်း ကိုယ့်အတွေးနဲ့ကိုယ် စဉ်းစားတာကတော့ ဖြူးနေတာပဲ … လွဲနေတာက တော်တော်ဆိုးသည် …

တင်ချာနဲ့ ဂွမ်းကို ဘေးချပြီး ...

“ထိုင်လိုက်နော် … အနာကို တင်ချာနဲ့ ဆေးပေးမယ်” အောင်ကျော်ထက် ရေချိုးခန်းထဲမှာ ထိုင်ချလိုက်သည် …

လင်းလင်း ... ချာတိတ်ဘေးနားမှာ ... ဒူးထောက် ထိုင်ချလိုက်ပြီး ...

“သွေးတွေက အများကြီးပဲ … ဘာလို့ ကိုယ့်ကိုကိုယ် ညှင်းဆဲရတာတုန်း”

“မ စိတ်ဆိုးသွားတယ်ထင်လို့ … ကိုယ့်ကိုကိုယ် ဒဏ်ခတ်လိုက်တာ”

“နောက်ကို အဲဒီလို မလုပ်ရဘူးနော် … ချာတိတ်က … သက်သက်လုပ်တာမှ မဟုတ်တာ”

လင်းလင်း ပါးစပ်က ပြောရင်း …

အောင်ကျော်ထက်ရဲ့ ... လက်ဆစ် အပေါက်အပြဲတွေက ထွက်နေတဲ့ ... သွေးတွေကို ဂရုတစိုက် သုတ်ပေးနေသည် ... ရေချိုးခန်းထဲမှာ သွေးတွေက အိုင်ထွန်းနေသည် ... တင်ချာ ပုလင်းဖွင့်ပြီး ... ဂွမ်းကို ... တင်ချာ ... ဆွတ်လိုက်သည် ... တင်ချာပုလင်းကို အနားတွင် ပြန်ချထားသည် ...

“နည်းနည်းတော့ စပ်မယ်နော်”

ညာဘက်လက်ရဲ့ လက်ဆစ်ကို တင်ချာဆွတ်ထားတဲ့ ဂွမ်းနဲ့ တို့လိုက်တော့ ... အတော့့်ကို စပ်သွားသည် ... အောင်ကျော်ထက် သတ္တိရှိပါတယ် ... ဘုရင့်နောင်လို လက်သည်းကြားမှာ အပ်စိုက်ပြီး တူနဲ့ ထုတာမျိုးတော့ မခံနိုင်ပေမယ့် ... ဒီတင်ချာ ထည့်တာလောက်တော့ ခံနိုင်ပါတယ် ... မ ... ထည့်ပေးတာပဲ ... စပ်လည်း ခံရမှာပေါ့ ...

“နောက် အဲဒီလို လူမိုက်မလုပ်ရဘူးနော်”

ညာဘက်ပြီးတော့ ဘယ်ဘက် ... ဒဏ်ရာတွေက မရဲ့ ယုယမှုတွေကြောင့် ...ဘာမျှမခံစားရသေး ... အမှန်က သွေးပူနေသေးတာကိုး ...

လင်းလင်း အောင်ကျော်ထက် နဖူးစောင်းက အနာတွေကိုလည်း တင်ချာထည့်ပေးသည် ... လင်းလင်းက အောင်ကျော်ထက်ရဲ့ ခေါင်း အထက်ကနေ မြင်ရအောင် ကိုယ်လေးကို မတ်ပြီး အပေါ်စီးကနေ အနာကို တင်ချာထည့်ပေးနေသည် ... ချာတိတ် အသက်မရှုနိုင်တော့ ... မရဲ့ ရင်နှစ်မွှာကား ... အောင်ကျော်ထက် မျက်စိရှေ့တည့်တည့်မှာ ... ရှင်းရှင်းလေး ... နီးနီးကပ်ကပ်လေး ... အရွယ်က ... ပန်းသစ်တော်လောက် ရှိသည် ... ဖြူဝင်းနေသည် ... နို့သီးသေးသေးလေးက ... ကပ်နေတယ်ဆိုရုံလေး .. အသည်းယားစရာ ... ကုန်းစို့ပစ်လိုက်ချင်သည် ...

ဂါဝန်လေးက ကပ်နေတော့ ... လင်းလင်းရဲ့ တောအုပ်လေးကို အထင်းသား မြင်နေရသည် ... ပေါင်လုံးလှလှကျစ်ကျစ်လေး နှစ်ခုကြားမှာ ... ပန်းကလေးက မို့မောက်နေသည် ... အောင်ကျော်ထက် တင်ချာကြောင့် နာနေတာတွေ … စပ်နေတာတွေ … မေ့သွားသည် ... တင်သားလေးတွေကလည်း ရေစိုဂါဝန်အောက်မှာ ကားစွံ့နေသည် ...အောင်ကျော်ထက် ဘာသားနဲ့ထုထားတဲ့ လူမို့လဲ … မ ရဲ့ ခါးကျင်ကျင်လေးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ကိုင်လိုက်ပြီး … မရဲ့ ရင်သားတွေပေါ်မှာ … အောင်ကျော်ထက် မျက်နှာအပ်ထားပစ်လိုက်သည် …

“အို ... အမေ့”

ချာတိတ်ရဲ့ နှာခေါင်းက အသက်ရှုလိုက်တဲ့ လေတွေက လင်းလင်း ရင်ကို နွေးသွားစေသည် … သွေးသားတွေက တောင်းဆိုနေပြီ … အပျိုလေးရဲ့ အရှက်တရားကား ငြင်းဆန်နေဆဲ …

“ဟေ့ ... အေး ... ကွာ ... အဲဒီလို မဆိုးရဘူးလေ”

“အရမ်း ချစ်တယ် ... မရယ်”

“ချစ် ... ချစ်ပါတယ် ... မောင်လေးရယ်”

မ ရင်သားတွေရဲ့ နူးညံ့မှု အထိအတွေ့က ချာတိတ် မျက်နှာကို ပိုပြီး ဖိကပ်စေသည် … လုံးကျစ်တဲ့ နို့နှစ်လုံးကြားမှာ မျက်နှာရောက်နေပြီး လက်နှစ်ဖက်က ခါးကျင်ကျင်လေးကို အတင်းဖက်ထားသည် … လင်းလင်း ရုန်းမရ … ရင်ခုန်သံတွေက ဗြောင်းဆန်နေသည် … စိတ်ထဲတွင် ယားသလိုလို … ကျေနပ်သလိုလို … ရှက်ရွံ့နေသလိုလို … ချာတိတ်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းမွှေးရေးရေးလေးတွေက … စူးကနဲ စူးကနဲ ဖြစ်စေပြီး … လင်းလင်း ကြက်သီးတဖျန်းဖျန်းထသွားသည် … အပျိုလေး … ရင်သားလေးကို ပိုကော့ပေးလိုက်မိသည် …

ပြောနေရင်းနဲ့ လင်းလင်းရဲ့ ညာဘက်နို့အုံပေါ်က နို့သီးလေးကို … ချာတိတ် ဖိပြီးစို့လိုက်သည် …

“ဟာ … ဟင့်အင်း”

“တော်ပါပြီဆိုမှ”

“ဟေ့ အင်း .. ကွာ … လင်း … အရမ်းရှက်တယ်”

ခက်ပြီ … တစ်သက်လုံး အပျိုစင်ဘဝကို ထိန်းလာသမျှ … ဒီကျားဆိုးလေးနဲ့မှ … သောင်းကျန်းသမျှ ခံနေရသည် …

“မလုပ်ပါနဲ့တော့ … လင်း ... တောင်းပန်ပါတယ်ကွာ …”

မရ … သွေးနဲ့ရသော ကျားဆိုးလို … သောင်းကျန်းပြီ … နို့သီးလေးက သေးသေးလေးဆိုတော့ အလွယ်တကူ စို့လို့မရ … အတင်းဖိကပ်ပြီး စို့ပစ်လိုက်သည် … အပေါ်မှာ အကျီ င်္ပါးက ခံနေသေးတာကိုး … ဘာမှတားဆီးလို့မရ … နို့သီးသေးသေးလေးကို ငုံပြီး သေချာ စုပ်ပစ်လိုက်သည် … အားမရ … နှုတ်ခမ်းနှုတ်ခုနဲ့ ဖိညှပ်ပြီး လျှာလေးနဲ့ ယက်လိုက်သည် … လင်းလင်း တစ်ကိုယ်လုံး ထိန်းမနိုင်တော့ … နို့စို့ပေးခြင်းကား … အပျိုစင်လေးတစ်ကိုယ်လုံးကို ပရမ်းပတာ ဖြစ်သွားစေသည် … အထိအတွေ့ကို မခံနိုင် … ခါးသေးလေးကို ဖက်ထားသော လက်ကလည်း လင်းလင်း တင်သားတွေပေါ်ကို အုပ်ကိုင်မိထားသည် … တင်သားတွေက တင်းပြီးထွားတော့ အောင်ကျော်ထက် လက်နဲ့ အပြည့်ကိုင်မရ … သို့သော် … ဆုတ်နယ်ပစ်လိုက်သည် … ဒီဘက်ပြီးတော့ ဟိုဘက်နို့ …

“အို … အဟင့်”

ကျင်ခနဲ ဖြစ်သွားသည်နှင့်အတူ … လင်းလင်းနို့သီးလေးကို … ချာတိတ် အမိအရ ဖမ်းကိုက်ထားသည် … လျှာကြမ်းကြီးကလည်း နို့သီးလေးကို ပွတ်သပ်နေသည် … လင်းလင်း လက်နှစ်ဖက်နဲ့ အောင်ကျော်ထက် ပုခုံးကို အားကုန်တွန်းပြီး ရုန်းကန်လိုက်သည် … ရုန်းလေ … ပိုကြမ်းလေပင် … မျက်နှာတစ်ခုလုံးက နို့အုံတစ်ခုလုံးကို ပွတ်ပြီးချေပစ်လိုက်သည် … လင်းလင်းရဲ့ တင်းနေတဲ့ နို့လေး ပြားသွားသည် … အတွင်းကို အားနဲ့ဖိချေလိုက်သလို ဖြစ်သွားသဖြင့် … နည်းနည်းနာသွားသည် …

ဟာ … အရမ်းဆိုးတယ်ကွာ”

“တော်တော့ဆို”

“ပြောလို့မရဘူးလား”

အသံလေးက နည်းနည်း ထန်နေသည် … နည်းနည်းလေးလည်း တုန်နေသည် … အမှန်အတိုင်းပြောရလျှင် … ကြောက်လန့်နေသည် … အထိအတွေ့ကို သာယာပေမယ့် … လင်းလင်း ဒီလောက်ထိတော့ … မလိုက်လျောနိုင် … လင်းလင်း … ချာတိတ်ကို ချစ်ပါသည် … အရမ်းချစ်သည် … သို့သော် ချစ်သည်က တခြား … သောင်းကျန်းသည်ကတခြား … ရှက်ဖို့လည်း အရမ်းကောင်းသည် … တခြားသူသာတွေ့သွားရင် … လင်းလင်း ကိုယ့်ကိုကိုယ်သတ်သေမိမှာ အမှန်ပင် … အောင်ကျော်ထက် မျက်စိကို လှန်ကြည့်လိုက်တော့ … မ ရဲ့ သနားညှာတာဖို့ … တောင်းပန်တဲ့အကြည့်တွေ … ချာတိတ် သနားသွားသည် …

“လိမ္မာပါတယ် မောင်လေးရယ် ... မ ကို ချစ်တယ်မလား”

“အင်း”

“စိတ်လျော့လိုက်နော်”

“မ … ကျွန်တော့်ကိုရော … ချစ်ရဲ့လား”

“ချစ်ပါတယ် မောင်လေးရယ်”

“ဒါဆို … အာဝါးပေး”

ဟင်း … လင်းလင်း … မျက်စောင်းလေး တစ်ချက်ထိုးလိုက်မိသည် … လက်နက်နဲ့ ငြိမ်းချမ်းရေး လဲနေတော့လဲ … နည်းနည်းတော့ အလျော့ပေးရမှာပေ့ါ … အောင်ကျော်ထက် နဖူးလေးကို လင်းလင်း နှုတ်ခမ်းလေးတစ်စုံ ကပ်သွားသည် … အကြင်နာ အနမ်း … အောင်ကျော်ထက် မ ကို … ချွဲနေသည် … လက်ညှိုးလေးနဲ့ ... ပါးကို တစ်ချက်ထိုးပြလိုက်သည် … သဘောက ဒါကိုလည်း နမ်း …

“ချာတိတ်နော် … နည်းနည်းဆိုပြီး … အဆစ် ထပ်တောင်းနေတယ်”

လိုက်လျောလိုက်ပါသည် … ဒီဘက်ပါးကို ရွှတ်ကနဲ နမ်းလိုက်သည် … ရှက်လိုက်တာ …

ဘယ်ဘက်ပါးကို ဖောင်းပြီး လက်ညှိုး ထပ်ထိုးလိုက်ပြန်သည် …

“ဟင်း … ပြီးကို မပြီးနိုင်ဘူး”

လင်းလင်း … ထပ်နမ်းလိုက်ပါသည် …

“ကျွန်တော့်အလှည့်”

“ဟင်”

အောင်ကျော်ထက် မရဲ့ နဖူးပြောင်ပြောင်လေးကို နမ်းလိုက်သည် … နောက် ညာဘက်ပါး … ဘယ်ဘက်ပါး … အချစ်တံဆိပ် ခပ်နှိပ်ပစ်လိုက်သည် … လင်းလင်းအတွက် … အောင်ကျော်ထက်သည် … အချစ်ဦး … အနမ်းဦး … စင်စင်ကြယ်ကြယ်နေပြီး ထိန်းသိမ်းလာတဲ့ အပျိုဘဝမှာ အနမ်းဦးကို ဒီတစ်သက် မမေ့နိုင်တော့ … နှလုံးသားထဲတွင် စွဲထင်သွားပြီ …

“မ … ကျွန်တော့်ကို ချာတိတ်လို့ မခေါ်နဲ့”

“အံမယ် … ချာတိတ်ကို ချာတိတ်ပဲ ခေါ်မှာပေါ့ … ဘယ်လိုခေါ်ရမှာတုန်း”

“မောင် လို့ ခေါ် …”

“ဟာ … ဟ … မောင်တဲ့ … သူ့ကိုယ်သူ … ခွိ … မခေါ်နိုင်ပေါင်”

“မခေါ်ဘူးဆိုရင် ..” အသံလေးက ပြတ်သွားသည် … လက်နှစ်ဖက်က လင်းလင်းမျက်နှာ ဖူးဖူးလေးကို ကိုင်ပြီး နှုတ်ခမ်းပါးပါးလေးကို အောင်ကျော်ထက် နှုတ်ခမ်းချင်းထပ်ပြီး ဆွဲငုံပစ်လိုက်သည် … လင်းလင်း ရုန်းလိုက်သည် …

“ဟင့်အင်း … မလုပ်ပါနဲ့တော့ … လင်း … ရှက်တယ်ကွာ”

“ဒါဖြင့် မောင်လို့ခေါ်”

“ကျော် … လို့ ခေါ်မယ်ကွာ”

“အိုကေ”

“ကျေနပ်တော့နော်”

ကျော် … မ ရဲ့ တောင်းပန်သံလေးကြောင့် လက်ကို လျှော့ပေးလိုက်မိသည် … လင်းလင်း … အသာရုန်းပြီး

“လာ … ထ ဖျားတော့မှာပဲ … ခေါင်းကသွေးတွေကလည်း မတိတ်သေးဘူး”

လင်းလင်းက ဆွဲထူလိုက်သည်ကို … မထချင်ထချင်နဲ့ … ကျော်ထလိုက်သည် … ကျော်လက်ကို ဆွဲထားရင်း … ရေချိုးခန်းအပြင်ကို ထွက်လိုက်သည် … မျက်နှာသုတ်ပဝါကို ယူပေးပြီး …

“ရေတွေ သုတ်ထားနော် … အကျီ င်္သွားယူလိုက်အုံးမယ်”

ဖေဖေ့ အကျီ င်္နှင့် ပုဆိုးနောက်တစ်ထည် … အမြန် သွားယူလိုက်သည် …

အကျီ င်္တွေကို လှမ်းပေးရင်း …

“လဲလိုက်နော်”

ဗီဒိုထဲမှ ညဝတ် ဂါဝန်နောက်တစ်ထည်ကို ထုတ်၍ ဟိုဘက်ခန်းမှာ အမြန်သွားလဲလိုက်သည် ... လင်းလင်း အခန်းပြန်ရောက်လာတော့ … ချာတိတ်လဲ အဝတ်လဲပြီးနေပြီ …

“ခဏ ထိုင်ခုံမှာ ထိုင်နေအုံးနော် … စိတ်ပြေသွားရင် ထမင်းစားခန်းထဲလာခဲ့ သိလား”

“ဟုတ် … မ”

လင်းလင်း နပ်သွားပြီ … သူဆက်နေလျှင် … အောင်ကျော်ထက် ပိုကဲလာတော့မည် … ပေါင်ကြားက ချာတိတ်ပစ္စည်းက ထောင်နေဆဲ … အဝတ်တွေကို အမြန်သိမ်းကျုံးကောက်ပြီး … ထမင်းစားခန်းထဲက … အဝတ်လျှော်စက်ထဲသွားထည့်လိုက်သည် … မိနှင်းကတော့ အကဲခတ်နေသည် …

“ကွေကာအုပ်ကို ပူပူလေး ဖျော်ထားနော်”

“ဟုတ်ကဲ့ … မမ”

အကိုက်အခဲပျောက်ဆေးတစ်လုံးရယ် … ဒီကိုဂျင်တစ်လုံးရယ် … ရေတစ်ခွက်ခပ်ပြီး … အောင်ကျော်ထက်ကို သွားပေးလိုက်သည် … ချာတိတ်ကတော့ ခုနက အဖြစ်အပျက်ကြောင့် လင်းလင်းဆူမှာကို နည်းနည်း ရွံ့နေသည့် ပုံစံ …

“ဆေးသောက်လိုက်နော် … တော်ကြာ ဖျားနေအုံးမယ်”

“ဟုတ် … မ”

ရေခွက်ကို လှမ်းယူပြီး ဆေးသောက်လိုက်သည် … လင်းလင်း အခန်းထဲတွင် မနေရဲ … တစ်ခါသေဖူး ပျဉ်ပိုးနားလည်သွားပြီ … ထမင်းစားခန်းထဲ ပြန်လာပြီး အဝတ်လျှော်စက်ကို ကြည့်လိုက်သည် … ချက်ခြင်းကြီး သွေးအေးဖို့ မလွယ်ပေမယ့် … လင်းလင်းက အရွယ်ရောက်ပြီးသား မိန်းကလေးတစ်ဦး … မဖြစ်သင့်ကို မဖြစ်ရအောင် … တားနိုင်သော သတိတရားရှိသည် … နည်းနည်းတော့ လန့်သွားသည်ကား အမှန်ပင် … အခန်းဝနား ပြန်သွားပြီး …

ကျော် … ထမင်းစားတော့မလား”

“ဟုတ် … မ”

နမိတ်ပြ မေးခွန်း မေးလိုက်ခြင်းပင် … အမှန်က အောက်က ချာတိတ် ငြိမ်သွားပြီလားဟု မေးလိုက်ခြင်းဖြစ်သည် … အောင်ကျော်ထက်ကလည်း … ကိုယ့်အပြစ်နဲ့ ကိုယ် … ဒီလောက် သောင်းကျန်းတော့ … မ စိတ်ဆိုးသွားပြီ ထင်တယ် … တကယ်တမ်းဆို … မကို နည်းနည်းတော့ ကြောက်သည် … အသက်ချင်းကွာနေတာက တကြောင်း … အရမ်းချစ်နေတော့ … မုန်းသွားတာစိုးတာက တကြောင်း … ဒီလိုမျိုး အရမ်းသောင်းကျန်းလိုက်တော့ … ပိပိပြားပြားနေခဲ့တဲ့ လင်းလင်းကို … စော်ကားသလို ဖြစ်နေပေပြီ …

“ထမင်းစားခန်းကို … လိုက်ခဲ့နော်”

လင်းလင်းတို့ အိမ်လေးက ကွန်ဒိုတော့မဟုတ် … အခန်းကတော့ တော်တော်ကျယ်သည် … နောက် ဖေဖေက နှစ်ခန်းဆက် ဝယ်ထားလို့ ပိုကျယ်သည် … အခန်းဖွဲ့ပုံလေးကလည်း လှသည် … ဝင်ဝင်ချင်း ဧည့်ခန်း … ဧည့်ခန်းမှ အတွင်းဝင်လျှင် ညာဘက်တွင် ဘုရားခန်း … ဘယ်ဘက်က ဖေဖေတို့ အိပ်ခန်း … နောက်တစ်ခန်းက … လင်းလင်း အိပ်ခန်း … လင်းလင်း အခန်းရှေ့က … ဧည့်သည်တွေလာလျှင် တည်းဖို့ အခန်း … နောက်နှစ်ခန်းမှာ တစ်ခန်းက စတိုခန်း … နောက်တစ်ခန်းက မိနှင်းအိပ်သည် … နောက်ဆုံးမှာ ထမင်းစားခန်းနဲ့ မီးဖိုချောင် … ထမင်းစားခန်းထဲတွင် လင်းလင်းတို့ နှစ်ယောက်စာအတွက် … ထမင်းဝိုင်းကို မိနှင်းက သေချာပြင်ထားပေးသည် … မိနှင်းလက်ရာက ကောင်းသည် … မေမေက သေချာသင်ပေးထားသည်ကို မိနှင်းကလည်း ဂရုတစိုက် နာခံသည် … ချက်ပြုတ်သည် … ကြက်သားဟင်း၊ ကန်ဇွန်းရွက်ကြော်၊ ချဉ်ရည်ဟင်းတစ်ခွက် … နောက် မမ ကျော်ခိုင်းထားသည့် ဝက်အူချောင်းကြော် … လင်းလင်း ဝက်အူချောင်းကို ပါးပါးလေးဖြစ်အောင် လှီးပြီး ပန်းကန်ထဲ ပြန်ထည့်လိုက်သည် … အောင်ကျော်ထက် ထမင်းစားခန်းထဲ ဝင်လာသည် …

“ဒီမှာ လာထိုင်”

ဖင်ထိုင်ခုံလေးကို အနောက်ကို ရွှေ့ပေးသည် … အောင်ကျော်ထက် ထိုင်လိုက်သည် … ဟင်းနံ့လေးက သင်းနေသည် … ပြင်ထားပုံကလည်း ချစ်စရာ … စားချင်စဖွယ် … ဘေးနားမှာ … လင်းလင်း လာထိုင်သည် … တစ်ချက်ပြုံးပြပြီး … ချာတိတ်ရှေ့ ကြွေပန်းကန် မှောက်ထားတာကို လှန်ပြီး … ထမင်း အနေတော် ခူးထည့်ပေးလိုက်သည် … လင်းလင်း ပန်းကန်ကိုလည်း လှန်ပြီး ထမင်းခူးထည့်လိုက်သည် …ကြက်သားတုံးလေးကို အသားဖဲ့ပြီး … အောင်ကျော်ထက် ပန်းကန်ထဲ ထည့်ပေးသည် … ကန်စွန်းရွက်ကြော်နည်းနည်းကိုလည်း ထည့်ပေးသည် … အကြင်နာတွေ … ချာတိတ် ကြွေသွားသည် … မကိုလည်း ပိုချစ်သွားသည် … အော် ငါ့ကို ဂရုစိုက်ပါလား … ကြင်နာပါလား … ပြုံးပြုံးလေးနဲ့ … ထမင်းစားလိုက်သည် …

“ထည့်စားနော်”

ဝက်အူချောင်း ပါးပါးလေးကို … ထပ်ထည့်ပေးပြီး …

“ကျော် … ကြိုက်တဲ့ ဝက်အူချောင်း …”

မရဲ့ ပန်းကန်ထဲကိုလည်း ကျော် … ဝက်အူချောင်း ပြန်ထည့်ပေးသည် … နောက် ကြက်သားထဲမှ အသည်းတုံးလေးကိုလည်း … မ ထဲ ထည့်ပေးလိုက်သည် … တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် အရမ်းကြင်နာနေကြသည် … အရမ်း ဂရုစိုက်နေကြသည် … ချစ်စ ခင်စ ကိုး … လင်းလင်း ဖန်ခွက်ထဲ ရေအေးလေး ထည့်ပြီး ကျော့် ပန်းကန်နား ချပေးလိုက်သည် …

ကျော်နဲ့ မမ .. နှစ်ယောက်သား ကြည်ကြည်နူးနူးနဲ့ ထမင်းလက်ဆုံ စားနေချိန်မှာ …

စုံထောက်ရူး မိနှင်း အကြီးအကျယ် အံ့အားသင့်နေသည် … ဟယ် … ဒီကောင်က တော်တော် စွမ်းတာပဲ … မကို သွေးထွက်အောင် လုပ်တာတောင် … မကြောက်တဲ့ အပြင် … မမ နဲ့ အတူတူထမင်းစားနေသေးတယ် … နောက် … မမကို မချော့တဲ့ အပြင် … မမ ကတောင် ချော့နေရတဲ့ ပုံစံ … မမ ကိုလည်းအံ့ပါရဲ့ …သွေးတောင်ထွက်တယ်ဆိုတော့ … တော်တော့ကို နာမှာ … စိတ်မနာတဲ့အပြင် … ဒီလိုကောင်မျိုးနဲ့ ထမင်းအတူ ရီရီမောမော စားနိုင်တယ် … မိနှင်းဆိုရင်တော့ … ဒီလိုကောင်မျိုး အမှုန့်ကြိတ်ပစ်လိုက်မယ် … မိနှင်းရဲ့ တွေးခေါ်ချက်တွေက … မြစ်ကြီးနားနဲ့ ထားဝယ်လို … ဝေးတာမှ အဝေးကြီးဖြစ်နေပြီ … မမ ဘက်ကနေ မခံမရပ်နိုင်ဖြစ်ပြီး … စိတ်ထဲကနေ အောင်ကျော်ထက်ကို ဓါးကြိမ်းကြိမ်းနေသည် …

ထမင်းတစ်ပန်းကန်ကုန်သွားတော့ …

“ထပ်ထည့်အုံးမလား”

“တော်ပြီ … မ … ဗိုက်ဝသွားပြီ”

“ရော့ ကွေကာအုပ်သောက် … အားရှိသွားအောင်”

ကွေကာအုပ်သောက်နေတုန်း … လင်းလင်း ပန်းကန်တွေကို သိမ်းပေးလိုက်သည် … ကျော် … မ … လုပ်သမျှကို ငေးကြည့်နေမိသည် … မ … ကတော်တော် အိမ်မှုကိစ္စနိုင်မည့်ပုံစံ … ပန်းကန်တွေ သိမ်းနေသည့်ကြားက လင်းလင်း … ကျော့်ကို ပြုံးပြလိုက်သည် …

“Laptop ပြင်တာမပြီးသေးဘူးမလား … ထားလိုက်ပါတော့ … နောက်နေ့မှ ဆက်လုပ်လိုက်နော်”

လင်းလင်း အလိမ္မာနည်းနဲ့ အိမ်ပြန်ပို့သည် ... နောက််တစ်နေ့ အိမ်လာခိုင်းသည် … ချစ်တော့လည်း ဉာဏ်နီဉာဏ်ပြာ ထွက်နေသည် … ထွက်မှာပေါ့ … မနက်ဖြန်ဆို … ဖေဖေတို့ပြန်လာတော့မည် … ကျော့်ကို အိမ်လာခိုင်းတာက အလုပ်ပြီးရင်လည်း ထပ်တွေ့ချင်သည် … ဖေဖေတို့ကိုလည်း သမီးချစ်သူက ကျော်ပါ ဆိုပြီး ကြွားချင်သည် …

ကျော်ကတော့ သဘောမပေါက် … မ က သူ့ကို နှင်တယ်လို့ ထင်နေမိသည် … ဒါပေမယ့်လည်း … မ သဘောပါ … ဟုတ်တော့လည်း ဟုတ်သည် … အချိန်က ၈ နာရီကျော်နေပြီ …

“ဟုတ် … မ”

နှဖူးမှာရော … လက်မှာပါ .. အရေပြားတွေ စုတ်ပြဲနေသည် … မိုးက အေးတော့ နည်းနည်း ကိုက်ချင်လာသည် … အောက်ဆုံးထပ်ရောက်တော့ မ နေတဲ့ … သုံးထပ်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည် … မ … က ပြုံးပြပြီး တာ့တာ ပြနေသည် … ပြန်ပြီး တာ့တာလုပ်ကာ … လက်ကို အာဝါးပေးပြီး … လေဖြင့်မှုတ်သည့်ပုံစံ လုပ်ပြလိုက်သည် … အနမ်းပျံလေးနှင့် နှုတ်ခွန်းခြွေလိုက်သည် … တာ့တာ … မ … ရီနေသည် … ကျော် … အရမ်းပျော်သည် … နဖူးမှာ ဒဏ်ရာတွေနဲ့ ဆိုပေမယ့် … အမှတ်တရဖြစ်သွားသည် … ဒီနေ့ ဇန်နဝါရီ ၂၈ … အရမ်းချစ်တဲ့ မ က … ကျော့်ကို ချစ်ပါသည်တဲ့ … အရမ်းချစ်တယ် … မ ရယ် …

ကျော် … လမ်းထိပ်ရောက်ပြီး မမြင်ရတော့သည် အထိ … လင်းလင်း ကြည့်နေမိသည် … လေးငါးလှမ်းလောက်သွားလိုက် … လင်းလင်းကို … လက်ပြလိုက် …လုပ်သွားသော ကျော် … ဟွန်း … ကလေးကျနေတာပဲ … ရင်ထဲမှာ … ကျေနပ်ပီတိ ဖြစ်မိသည် …ဝရံတာကနေ … အိမ်ခန်းထဲကို ပြုံးပြုံးနဲ့ ပြန်ဝင်လာသည် … တံခါးကို သော့ချပြီး ပိတ်လိုက်သည် … ရေချိုးခန်းထဲမှာ … မျက်နှာလှလှလေးကို မျက်နှာသစ် ဆပ်ပြာခရမ်ဖြင့် လိုက်တို့လိုက်သည် … ရေနည်းနည်းစွတ်ပြီး ပွတ်မိပြီးတော့မှ … ငါ့ပါးကို … ကျော် နမ်းသွားတာပါလား … လူဆိုး … ရှက်ပြုံးလေး ပြုံးလိုက်မိသည် … ခြေထောက်လက်တွေ … ဆေးပြီး … မျက်နှာသုတ်ပဝါနဲ့ သုတ်လိုက်သည် … အိပ်ယာပေါ်ကို ပစ်လှဲချလိုက်ရင်း … ကျော့်အကြောင်းတွေးမိသည် … ညနေက ဘာတွေ ဖြစ်သွားသည် မသိ … အဖြစ်အပျက်ကလည်း မြန်လွန်းသည် … အယောင်ယောင်အမှားမှားနှင့် တလွဲတွေ … ရင်တွေ တဇက်ဇက်ဖြစ်သွားစေသည် … ကျော်ကလည်း ဆိုးသည် … မရမက အဖြေတောင်းသွားသေးသည် … ကျော့်ကို လင်းလင်း … အဖြေပေးလိုက်မိသည် … အဖြစ်အပျက်လေးကို စဉ်းစားရင်း … လင်းလင်း … ကိုယ့်ရင်သားကို ကိုယ် သတိထားမိသည် … ပက်လက်ကလေး လှန်နေသော်လည်း လင်းလင်းရင်သားက ထွားတော့ ဖောင်းမို့နေသည် … ထိပ်ဖျားလေးက နည်းနည်းလေးနာနေသည် ထင်သည် … ကျော် … လူဆိုး … သူ့နဖူးက သွေးတွေကို သုတ်ပေးနေတာကို … လင်းလင်း နို့ကို တအားစို့သွားသည် … ဒီကတော့ စေတနာနဲ့ … သူက ဒါပဲချောင်းနေသည် … နို့ခံရသည့် ပထမဆုံးအဖြစ်အပျက်လေးက … အပျိုစင် တစ်ဦးအဖို့ … ပြန်တွေးတိုင်း … သွေးဆူစေသည် … ကျော် … နို့ကို ကုန်းစို့လိုက်တော့ … နို့သီးလေးနွေးခနဲ ဖြစ်သွားပြီး … ကြက်သီးဖြန်းဖြန်းထစေသည် … လင်းလင်း အဲဒီတုန်းက ရုန်းလိုက်တယ်ဆိုပေမယ့် … နို့စို့ခံရတာကို မခံနိုင်လွန်းလို့ရုန်းမိတာပါ … စိတ်ထဲမှာတော့ ကျော်လုပ်သမျှကို ခံချင်နေမိသည် … ကြောက်တော့ကြောက်နေမိသည် … ဒီအသက်အရွယ်ရောက်တယ်အထိ ထိန်းသိမ်းလာတဲ့ အပျိုစင်ဆိုတဲ့ ဂုဏ်လေးကိုလည်း နှမြောသည် … ကျော်ရဲ့ အထိအတွေ့ကို သာယာမိတာက အမှန် … ဝေခွဲမရ … ကျော် တစ်ကယ်တမ်း တောင်းဆိုလာလျှင် လင်းလင်း တကယ်ပေးနိုင်မှာလား …

လင်းလင်း … ညာဘက်နို့က … နို့သီးလေးကို … ဘယ်လက်နဲ့ စမ်းကြည့်သည် … ချာတိတ် စို့သွားလို့ … နို့သီးပန်းရောင်လေးက နီရဲနေသည် … ဟင်း … နာနေလို့ … လက်နှစ်ချောင်းနဲ့ ပွတ်လိုက်မိသည် …

“ဟာ … ဟင့်”

အခွင့်အရေး ချောင်းနေသော ရာဂနတ်ကား … ဒီတစ်ကွက်မှာတော့ … အပျိုလေးကို ဇာတ်သွင်းတော့သည် …

“ကျော် … ကျော်”

ပါးစပ်က တတွတ်တွတ် ခေါ်နေရင်း … လက်က ပေါင်ကြားထဲကို ရောက်သွားသည် … လင်းလင်းရဲ့ အရမ်းလှတဲ့နေရာလေးပေါ့ … မိန်းမတစ်ယောက်အတွက် အရှက်တရားစုဝေးနေတဲ့နေရာ … ဖောင်းမို့နေတဲ့ နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုက … မာတင်းနေသည် … ဒီနှစ်ခုကြား အကွဲကြောင်းလေးက စိုရွှဲနေသည် … ဟင်း … အကွဲကြောင်းလေး ထိပ်က အစေ့လေးက … မာပြီး ထောင်နေသည် … အစေ့လေးကို လက်ကပွတ်လိုက်ချင်သည် … ပွတ်လည်း ပွတ်လိုက်ရော …

“အင် … ဟာ”

အောက်က မွေ့ယာနဲ့ လွတ်သွားသည်အထိ … ဇတ်ကနဲ လင်းလင်း တင်သားနှစ်ခု ကော့ပစ်လိုက်သည် … အစေ့လေးကို ပွတ်ပြီးရင်းပွတ်နေမိသည် … တင်သားနှစ်ခုကလည်း ကြွလိုက် … ပြန်ကျလာလိုက် … ဇတ်ကနဲ ပြန်ကြွလိုက် … နဲ့ ရမ်းခါနေသည် … မျက်စိလေးကို မှိတ်ထားပြီး … ဖီလင်တက်နေသည် … အတွေးထဲမှာ … ဒီနေရာလေးကို … ကျော် … သူ့ဟာကြီးနဲ့ ထိုးသွားသည် … ပွတ်ဆွဲသွားသည် … နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုရဲ့ အတွင်းက အသားနုလေးတွေက ရှုံ့ချည်ပွချည်နဲ့ … အလုပ်များနေသည် … ဝတ်ရည်တို့ကား ဒလဟော ဆင်းနေဆဲ … အတွင်းက အရမ်းယားနေသည် … တစ်စုံတစ်ခု ထိုးထည့်လိုက်ရင်တော့ … ငြိမ်သွားနိုင်သည် … လင်းလင်း ဒါတော့ မရဲ … တော်ကြာ လက်သည်းနဲ့ ထိုးမိမှဖြင့် အတွင်းမှာ အနာဖြစ်သွားမည် … အစိလေးကို ပွတ်လွန်းအားကြီးတော့ … အစိလေးက နီရဲပြီးထောင်နေသည် … သာမန်ထက် အနည်းငယ် ပိုထွက်လာပြီး အရမ်းမာနေသည် … ရေနစ်သူလို မှီရာလှမ်းဆွဲသလို … လင်းလင်း ဘယ်ဘက်လက်ကလည်း … ရင်သားကို ဆုပ်နယ်မိသည် …ဒီလိုနယ်တော့ အောက်ကဟာက … ပိုယားသည် … ပိုယားတော့ ပိုပွတ်မိသည် … ပိုပွတ်မိတော့ … ရင်သားကို တအားဆုပ်နယ်ပစ်လိုက်သည် … လင်းလင်းခမျာ မုန့်လုံးစက္ကူကပ်နေသည့် ဘဝပါလား …

အပျိုလေး … အခန်းထဲမှာ တစ်ယောက်ထဲ သောင်းကျန်းနေသည် … ကျော်တဲ့ ကျားလေးရဲ့ သောင်းကျန်းမှုတွေကြောင့် နိုးထလာတဲ့ ရမက်မီးကို လင်းလင်း မငြိှမ်းနိုင်တော့ …

“ဟာ”

“အင်”

“ဟင့်”

လင်းလင်းရဲ့ ရမက်သံလေးက တိုးတိုးလေးနဲ့ … ဆက်တိုက်ထွက်နေသည် …

“ကျော်ရယ် … မလုပ်ပါနဲ့”

“အိုး … ကျော်ရယ်”

ချစ်သူကို တမ်းတနေရင်း … လက်တွေက စက္ကန့်မလပ်လှုပ်ရှားနေသည် ... ကာမအရှိန်သည် ... တဖြေးဖြေးနဲ့ အမြင့်ဆုံးသို့ရောက်လို့လာသည် ... ညည်းသံလေးက ပိုစိတ်လာသလို ... တစ်ကိုယ်လုံး လှုပ်ယမ်းနေတာကလည်း ...ဆတ်ခနဲ ဆတ်ခနဲ ... မျက်နှာလေးက သွေးရောင်လေးလွှမ်းပြီး ပန်းရောင်လေးဖြစ်နေသည် ... မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ အလှဆုံး ... ချစ်စရာအကောင်းဆုံး ... မြတ်နိုးဖို့အကောင်းဆုံး ... အချိန်လေးပါ ... ခေါင်းလေးက ဒီဘက်ကို ယမ်းလိုက် ... ဟိုဘက်ကို ယမ်းလိုက် ... ခံစားချက်အတိုင်း ... နစ်မြောနေသည် ... အတွေးတိမ်တိုက်ထဲမှာ ... ကျော်နဲ့ ပျော်မြူးနေတုန်း ... အာခေါင်က ရေငတ်သလို ဖြစ်လာသည် ... ရင်ထဲမှာ တစ်လိပ်လိပ်နဲ့ ပြင်းထန်လာသည် ...အကြောတွေက တဖြေးဖြေး တုံ့ဆိုင်းကုန်သည် ... ခြေချောင်းလေးတွေ ကုတ်ကွေးကုန်သည် ... ဖင်ကြောကို အစွမ်းကုန် ရှုံ့့ပစ်လိုက်သည် ... တင်းရင်းတဲ့ ပေါင်တွေလည်း အကြောလေးတွေ ထလာသည် ... ဝုန်းကနဲ ... အရှေ့ကို ကော့ပစ်လိုက်သည် ...

“အာ”

“အ ဟာ”

“အား”

အတွင်းထဲမှ လှိုင်ခေါင်းလေးက ... အားကုန်ဆုပ်ပြီး ညှစ်ပစ်လိုက်သည် ... ၁ စက္ကန့် ... ၂ စက္ကန့် ... ၃ စက္ကန့် ... ဒီအရသာ ... ကာမအရသာရဲ့ အထွတ်အထိပ် ... ခံစားချက်တွေရဲ့ ... အနှစ်ချုပ် ...

အတွင်းထဲမှ ပြွတ်ကနဲ အရည်ထွက်သွားသည်တော့ သိလိုက်သည် … တစ်ခါ ... နှစ်ခါ ... သုံးခါ ... လူတစ်ကိုယ်လုံး လေထဲ မျောနေသလို ... အရသာက အထွတ်အထိပ်ပါလား ... လင်းလင်း ... အပျိုအဖုတ်လေးက တာဝန်ကျေပါသည် ... အကောင်းဆုံး လုပ်ဆောင်သွားသည် ... လင်းလင်း ပြီးသွားပြီ … အပျိုလေး၏ တစ်ကိုယ်ရည် အယားဖြေမှု … အထမြောက်သွားသည် …

ဝုန်းကနဲ ခုတင်ပေါ်ပစ်ကျပြီး ... လင်းလင်း ငြိမ်သွားသည် ... အတွေးထဲမှာတော့ ... ငြိမ့်ကနဲ ငြိမ့်ကနဲ ... လောကနတ်ပြည်ရောက်နေသည် ... အင်အားတို့သည် ရုတ်ချည်းလျော့ကျသွားသည် ... ပေါင်ကြားထဲမှ အရည်တွေကတော့ တစိမ့်စိမ့်နဲ့ အပြင်ကို ထွက်လာသည် ... ခုတင်လေးပေါ်မှာ အကွက်သေးသေးလေး ... ချစ်ရေအိုင်လေး ... အိပ်ယာမှ နိုးလာသလို ... အသိလေးက ဝင်လာပေမယ့် ... လင်းလင်း ... မထချင် ... မျက်စိလေးကို ဆက်လက်မှေးထားချင်သည် ... မုန်တိုင်းပြီးသွားလို့ လှိုင်းကြမ်းတွေ ငြိမ်သွားပေမယ့် ... လှိုင်းသေးသေးလေးတွေကတော့ ကမ်းကို လာပုတ်နေဆဲ ... စိတ်ထဲမှာ တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်မိပါသည် ...

“ကျော်ရယ် ... အရမ်းချစ်တယ်”

အရမ်းချစ်ရတဲ့ ချစ်သူ တောင်းဆိုလာလျှင် လင်းလင်း အသက်ကိုတောင် လင်းလင်း မနှမြှော … ရက်ရက်ရောရော ပေးလိုက်ချင်ပါသည် … လင်းလင်းဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်ပါသည် … ဒီဟာလေးက … အရမ်းချစ်ရတဲ့ ချာတိတ်အတွက် … နောက်တစ်ခါဆို လင်းလင်း မငြင်းတော့ပါဘူး … ကျော် လိုချင်ရင် … မငြင်းဆန်ပဲ ပေးပစ်လိုက်မည် … မေတ္တာရည်လေးတွေ ထွက်သွားတော့ … ဆုံးဖြတ်ချက် ပြောင်းလွဲသွားသည် … တယ်ခက်ပါလား … မိန်းမသဘော …

ဖက်လုံးလေးကို တအားဖက်ပြီး ရွှတ်ကနဲ နမ်းလိုက်သည် … ဖက်လုံးကို ကျော်များ မှတ်နေသလားမသိ … ဖက်လုံးလေးကို ခေါင်းနဲ့ဝှေ့ပြီး ဖက်ထားပြန်သည် … လင်းလင်း … ဖက်လုံးကို ကျော် အမှတ်နဲ့ ချွဲနေသည် …

ဖုန်းသံလေး မြည်လာတော့ မှေးနေရာကနေ … လင်းလင်း ထကိုင်လိုက်သည် …

“ဟယ်လို”

“ဟယ်လို … မ … ကျော်ပါ”

အချစ်ဦးလေး ဖုန်းဆက်တယ် … လင်းလင်း ပျော်သွားသည် …

“အိမ်ပြန်ရောက်သွားပြီပေါ့”

“ဟုတ်”

“ခေါင်းက နာနေသေးလား”

“မနာဘူး … စပ်ဖျင်းဖျင်း ဖြစ်နေတယ် … မိုးအေးလို့လားမသိဘူး ကိုက်ချင်တယ်”

ကျော် … ချွဲပြီ …သူ့မမကို … ချွဲနေသည် …

“မနက်ကျရင် ဆေးထည့်အုံးနော်”

“ဟုတ် … မ … အိပ်တော့မှာလား”

“မအိပ်သေးပါဘူး”

“မ … ကျွန်တော့်ကို သတိမရဘူးလား”

ဟင်း … ရတာမှ သိပ်ရတာပေါ့ … ကောင်ဆိုးလေး …

“အိပ်ယာပေါ်မှာ ကျော့်အကြောင်း စဉ်းစားနေတာ”

“ဟုတ်လား … ကျော်လည်း … မ အကြောင်းစဉ်းစားနေတာ”

“အရမ်းချစ်တယ်နော် … မ”

“ချစ်တာပေါ့ … ကျော်ရဲ့ … မ ရင်ထဲမှာ ကျော် တစ်ယောက်ပဲရှိတယ်”

“မနက်ဖြန် စောစောလာခဲ့မယ်နော်”

“ဘာလုပ်မလို့တုန်း”

“အလုပ်တူတူသွားမယ်လေ … ၇ နာရီလောက်ဆို … မ … နိုးနေပြီလား”

“နိုးပါတယ် … လာခဲ့လေ … မုန့်အတူတူစားကြတာပေါ့”

“မ … သိလား … မ ပေးတဲ့ အနမ်းက ကျော့် ပါးမှာ စွဲနေတယ်”

“ဟယ် … ရှက်စရာကြီး”

“ရွှတ် … ဒါပဲနော် ဂွတ်နိုက် … အရမ်းချစ်တယ်နော် … မ”

ဖုန်းထဲမှာတောင် အနမ်းလေးက ပေးသွားသေးသည် … လူဆိုး ကျော် …

“ဂွတ်နိုက် … ကျော် … အတူတူပါပဲကွာ”

ဟမ်းဖုန်းက လိုင်းကျသွားပေမယ့် … လင်းလင်းအတွေးထဲမှာ ကျော်က မထွက်သေးဘူး … အရမ်းချစ်ဖို့ ကောင်းတဲ့ ကျော် … သည်းကို သည်းတယ် … လူကို လုပ်ချင်သလို လုပ်သွားပြီး … လိုချင်တာလည်း ယူသွားသေးတယ် … မရမက နမ်းခိုင်းသေးတယ် … ကောင်ဆိုးလေး … ဖုန်းလေးကို ၆း၃၀ နှိုးဖို့ လုပ်လိုက်သည် … ဖုန်းလေးကို ပစ်ချပြီး … အောက်ကို ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ …. ပန်းလေးထဲက အရည်တွေက မခြောက်သေး … တောင်ကြားလေးက မို့မောက်နေသည် … တင်းမာနေတဲ့ … တောင်ကုန်းလေးက … အရောင်ကျမသွား … သွေးတွေတိုးနေသဖြင့် … အဖြူရောင်မှ ပန်းနီရောင်လေးသို့ ပြောင်းနေသည် … ချစ်စရာလေး … အရည်တွေကြောင့် မီးရောင်အောက်မှာ … တင်းပြီး ပြောင်နေသည် … ဟယ် … ကိုယ့်ကိုကိုယ် အပြစ်ရှိတယ်လို့ ခံစားမိသည် … တစ်ယောက်ထဲ ရှက်သွေးနီနေသည် … အားလုံးပြီးသွားတော့မှ … ရှက်နေမိသည် … ရေချိုးခန်းထဲသွားပြီး … ဂါဝန်ကို မလိုက်သည် … ဖြူဝင်းနေတဲ့ ပေါင်တံနှစ်ခုကို အနည်းငယ် ကားပြီး ရပ်လိုက်သည် … ပေါင်ကြားက ပန်းကလေးကို အသေအချာ ရေဆေးလိုက်သည် … ရေပန်းလေးက … ရေစူးစူးလေးက … အတွင်းသားကို ထိမိလိုက်တော့ … စိတ်ထဲမှာ မနေနိုင် … အရင်တုန်းက … ဒီလိုမျိုးရေဆေးရင် သိပ်မခံစားရ … ဒီနေ့ကျမှ ထိလိုက်တာနဲ့ … စိတ်က ထလာသည် …

“ဟာ … ဟင့်”

ကျင်ကနဲ … ကျင်ကနဲ ဖြစ်ဖြစ်သွားပြီး … စိတ်က ပြန်ထလာသည် … လင်းလင်း … ဒူးလေးတွေ ယိုင်လာသည် … စိတ်ကို အနိုင်နိုင်ထိန်းပြီး … အိပ်ယာဆီပြန်လာမိသည် … မျက်စိထဲက … ကျော့်မျက်နှာလေးကို မထွက် … ဒီအိပ်ယာလေးပေါ်မှာ … လင်းလင်း ပန်းလေးကို … ကျော့်ဟာနဲ့ ထောက်သွားတာ … ပြန်မြင်လာသည် … ဟင်း … ဘာလို့များ … တဆုံးမသွင်းတာလဲ ကျော်ရယ် … ဒီလို ဆန့်တငင်လုပ်သွားတော့ … လင်းလင်း အိပ်လို့မရပြီ … လင်းလင်းစဉ်းစားနေသည် … ကျော့် ထိပ်ဖူးက သေးသေးလေးမဟုတ် … ဂေါ်လီလုံးလို … ဖောင်းကားနေသည် … ဒါကြီးသာ လင်းလင်းဟာထဲ ဝင်လာရင် ဆန့်ပါ့မလား … အို … မသိပါဘူး … တလိပ်လိပ် ဖီလင်ကတက်လာတော့ … လက်က ပေါင်ကြားထဲ ပြန်ရောက်သွားသည် … အစေ့လေးက ထောင်နေဆဲ … ကျော် လင်းလင်းနို့စို့သွားတာကိုလည်း … တရေးရေး ပြန်မြင်လာသည် … ပက်လက်ကလေး လုပ်ရတာ အားမရ … ကိုယ်လုံးကျစ်ကျစ်လေးကို ညာဘက်စောင်းပြီး …. ဖက်ခေါင်းအုံးလေးပေါ် ဘေးတစ်စောင်းခွလိုက်သည် … ဖက်ခေါင်းအုံးကို … ကျော်များ … ထင်နေလားမသိ … လုံးကျစ်နေတဲ့ တင်သားနှစ်ခုက ဒီလိုမျိုး ဖက်ခေါင်းအုံးကို ခွထားတော့မှ … နှစ်ခုက သိသိသာသာ ကွဲကာ ဖောင်းမို့နေသည် … ဖြောင့်တန်းနေတဲ့ ပေါင်လေးက … ဖက်လုံးကို တအားဖိထားသည် … ညာဘက်လက် ဖက်ခေါင်းအုံးအောက်မှနေ၍ ပိုက်ပြီး ဖက်ထားသည် ... ဘယ်ဘက်လက်တော့ … ပန်းလေးကို ပွတ်သပ်နေဆဲ … ဒီလို ဘေးတစ်စောင်း ပြောင်းလိုက်တော့ … နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုက ပိုပြီး ကပ်သွားသည် … ကြပ်သွားသည် … လက်က မရမက အစေ့လေးကို လိုက်စမ်းနေသည် … ပေါင်နှစ်ကို ဘေးတစ်စောင်းနဲ့ အစွမ်းကုန် ဖြဲလိုက်တော့ … နှုတ်ခမ်းနှစ်ခုကြားက အတွင်းသားနုနုလေး ပေါ်လာသည် … ပန်းရောင်လေး … လင်းလင်းရဲ့ … ဘဝပေး ကုသိုလ်ကား .. ကောင်းလှသည် … တချို့မိန်းကလေးတွေက ရုပ်လေးက ဖြူစွတ်ဝင်းပနေပေမယ့် … ဒီနေရာလေးက မဲနေတတ်သည် … လင်းလင်းဟာက မမဲ … ဖြူဝင်းနေသည် … အတွင်းသားနုနုလေးက … နေမထိ လေမထိ … ဘယ်ယောကျ်ားလေးနှင့်မှ မဆက်ဆံဖူးသော အပျိုပစ္စည်းစစ်စစ် ... ပန်းနုရောင်လေး ... အသက်သာ ၂၈ ကျော်လာသည် ... အတွင်းသားလေးတွေက ... ၁၆ နှစ် အပျိုဖြန်းလေးအတိုင်း နုဖတ်နေသည် … အစေ့လေးကိုသာ သဲသဲမဲမဲပွတ်ရင်း … ကျော့်ကို တမ်းတမ်းတတ ရေရွတ်နေသည် … ဖက်လုံးအောက်က ညာဘက်လက်က ဖက်လုံးလေးကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ထားသည် … အားနှင့် ဆုပ်ကိုင်ထားသဖြင့် … ဖြူဝင်းနေတဲ့ လက်လေးရဲ့ လက်ဆစ်နီနီရဲရဲလေးတွေတောင် ပေါ်နေသည် … ဖီလင်ကတက်လွန်းသဖြင့် … တင်သားတွေက ကော့ကော့ပေးနေမိသည် … လင်းလင်း စိတ်ကူးထဲမှာတော့ … ကျော်က သူ့အစေ့လေးကို ပွတ်သပ်နေသည် … လင်းလင်း မခံနိုင် …

“ဟင့် … ကျော်ရယ်”

“ဟာ … ကောင်းတယ် … အရမ်းကောင်းတယ်ကွာ”

“ဟာ … ဟင့် … ရှီး”

ပိုကြမ်းလာသည် … ကာမအရသာဆိုတာ … အစ လုပ်မိရင် ရပ်ဖို့ကား ခက်သည် … ဒီအရသာကို သိသည် … တစ်ကိုယ်လုံးမှာ ရှိတဲ့ … သွေးကြောလေးတွေထဲမှာ … ပရွက်စိပ်ထောင်သောင်းများစွာ လျှောက်သွားနေသလို … ရွစိရွစိဖြစ်လာသည် … ရင်ခုန်သံတွေကား အကျယ်ဆုံး မြည်ဟည်းနေသည် … အကြောလေးတွေ တုံ့ဆိုင်းသွားသည် …

အာရုံထဲမှာ တစ်ခုထဲရှိသည် … ခန္ဓာကိုယ်ထဲက ရမက်ရည်တွေ ထွက်ဖို့ … ဒါထွက်သွားလျှင် … လင်းလင်း နတ်ပြည်ရောက်ပြီ … ပန်းကလေးကား … ဝတ်ရည်တွေ ထွက်ဖို့ အစွမ်းကုန် ရှုံ့ပစ်လိုက်သည် …

“အ ဟာ”

တစ်ကိုယ်လုံးမှာ ရှိတဲ့အကြောတွေ တုံ့ဆွဲသွားပြီး … ဆစ်ကနဲ ဖြစ်သွားသည် … ၁ ခါ … ၂ ခါ … ၃ ခါ … ပြင်းပြင်းထန်ထန် ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်သည် … အရသာ … ဒီလောကမှာ အထူးဆန်းဆုံး အရသာ … မေ့ဖျောက်လို့ မရ … တမ်းတမ်းတတ ဖြစ်စေရမည့် အရသာ … လင်းလင်း သိသွားပြီ … လင်းလင်း ငြိမ်သွားသည် … ရင်ခုန်သံတွေကတော့ တဒိန်းဒိန်းဖြစ်ဆဲ … လူ့လောကရဲ့ တခြားနေရာကို ရောက်သွားသလို … ငြိမ့်ငြိမ့်လေး … လင်းလင်း ပန်းလေးထဲက … လက်ကျန် အရည်လေးတွေကတော့ တအိအိနဲ့ ထွက်နေဆဲ … ခန္ဓာကိုယ်မှာ အင်အားမရှိတော့ … လင်းလင်း မျက်စိမှိတ်ပြီး … ဆက်မှိန်းနေဆဲ … ဒီလိုနဲ့ … ဒီလိုနဲ့ … လင်းလင်း အိပ်ပျော်သွားသည် … အိမ်မက်ထဲမှာ ကျော်က ဆက်သောင်းကျန်းနေဆဲ … တော်တော်ဆိုးပါလား … ကျော်ရယ် …

တီ … တီ … တီ …

မနက် ၆း၃၀ … ဖုန်းက နှိုးသံလေးကြောင့် ဆတ်ကနဲ … လင်းလင်း နိုးလာသည် …တခြားနေ့တွေဆို … နှိုးစက်သံကို ပိတ်ပြီး ပြန်အိပ်နေကျ … ဒီနေ့တော့ ကျော်လာမည်တဲ့ … ချစ်သူအသစ်စက်စက်လေးနဲ့ မနက်စာအတူတူစားရအုံးမည် … မျက်နှာလှလှလေးကို သေချာသစ်ပြီး သွားတိုက်လိုက်သည် … ရေပန်းကို အကုန်ဖွင့်ပြီး … ဆပ်ပြာရည်ကို ပိုထည့်ကာ တစ်ကိုယ်လုံးကို ဆပ်ပြာတိုက်လိုက်သည် … မနေ့ကထက် လင်းလင်း ကိုယ်လေးက ပိုမွှေးနေသည် … တစ်ကိုယ်လုံးကို မျက်နှာသုတ်ပဝါနဲ့ သေချာသုတ်လိုက်သည် … လင်းလင်း ရင်သားကို ပိုပြီးပုံပေါ်စေသော ဘရာစီယာကို ရွေးပြီး ဗီဒိုထဲမှ ထုတ်လိုက်သည် … ဘယာစီယာကို ခါးနောက်ကို ပြောင်းပြန်ပတ်လိုက်သည် … အရှေ့တွေ ချိတ်ကို သေချာချိတ်သည် … ဝင်းမို့နေသော ရင်နှစ်မွှာက … လေထဲမှာ မို့မို့လေး ဖောင်းနေသည် … ဘယာစီယာကို ရှေ့ဆွဲလှည့်လိုက်သည် … ဘယာစီယာက ရင်နှစ်မွှာကို အုပ်မိအောင် နည်းနည်းအပေါ်ကို တင်လိုက်သည် … ကြိုးကြားထဲကို လက်လျှိုပြီး ကြိုးကို … ပခုံးပေါ်တင်လိုက်သည် … ပန်းရောင် ဘရာစီယာက … လင်းလင်းရဲ့အလှတရားကို ပိုကြွစေသည် … ပိုပြီးဖောင်းမို့စေသည် … လင်းလင်းရင်နှစ်မွှာကား … ဘရာစီယာအောက်မှာ ရုန်းထနေသည် … တင်းတင်းလေး … လှမှလှ … ရင်နှစ်မွှာကြားကို … လင်းလင်း ရေမွှေးဆွတ်လိုက်သည် … ဘရာစီယာ ပြီးတော့ ပင်တီ … မိန်းမ အဝတ်တွေက ရှုပ်ကို ရှုပ်ပါတယ် … ပင်တီလေးကိုလည်း နည်းနည်းကျပ်တဲ့ အထည်ကို ရွေးလိုက်မိသည် … အရောင်က ပန်းရောင် … ခြေထောက်လှလှလေးကို မြှောက်ပြီး စွပ်လိုက်သည် … ပင်တီလေးက … ဖြောင့်တန်းနေတဲ့ ပေါင်တံအတိုင်း … အပေါ်ကိုတက်လာသည် … လင်းလင်းရဲ့ ဖောင်းကြွနေတဲ့ ပန်းလေးကို ပင်တီလေးက အုပ်ပစ်လိုက်သည် … တင်းပြီးကားစွံ့နေတဲ့ တင်တွေက ပင်တီ အကြပ်ဝတ်လိုက်တော့ ကောက်ညှင်းထုပ်လို ဖြစ်သွားသည် … တင်းတင်းလေး … ထုံးစံအတိုင်း … ရုံးတက် အကျီ င်္အစိမ်းနုရောင်လေး ဝတ်လိုက်သည် … ကြယ်သီးတပ်သည် … စကဒ်ကိုလည်း သေချာဝတ်သည် … မှန်ရှေ့မှာ ကိုယ်ကို တပတ်လှည့်ကြည့်သည် … ဟိုဆွဲ … ဒီဆန့်နဲ့ … သပ်သပ်ရပ်ရပ် ပြင်လိုက်သည် … ရေမွှေးဆွတ်သည် …

ဘာလို့ အတွင်းခံအဝတ်တွေက အစ … လင်းလင်း သေချာ ရွေးချယ်နေတာလဲ … လင်းလင်း မသိစိတ်ထဲမှာ … ကျော့်ကို ဆွဲဆောင်ချင်နေသည် … ကျော့်အတွေးတွေ … အာရုံတွေ အားလုံး လင်းလင်းပဲ ဖြစ်ချင်သည် … ဒါကို အပြစ်ပြောမရ … ကိုယ်ချစ်တဲ့လူက ကိုယ့်ကိုပဲ သည်းသည်းလှုပ်ဖြစ်နေတာ မြင်ချင်သည် … ကိုယ့်ကိုပဲ ဂရုစိုက်စေချင်သည် … မိန်းကလေးတစ်ယောက်ရဲ့ ... အတ္တ ... မျက်နှာလှလှလေးကို သေသေချာချာလေး ချယ်သလိုက်သည် ... အရင်က ခရမ်သာ လိမ်းနေကျ ... ဒီနေ့တော့ ... မိတ်ကပ် ပါးပါးလေး လိမ်းလိုက်သည် ... ဝင်းမွတ်နေတဲ့ မျက်နှာလေးက ... မြင်သူကို ငေးသွားစေသည် ... နှုတ်ခမ်းပါးပါးလေးကို အနီရောင်နှုတ်ခမ်းနီလေး ... ဆိုးပေးလိုက်သည် ... နှုတ်ခမ်းနှစ်ခုကို ဖိကပ်ပြီး ... ညှိလိုက်သည် ... ချစ်စရာနှုတ်ခမ်းလေးက ... ပါးလျခြင်း ... ပြတ်သားခြင်း ... အထက်တန်းကျခြင်းကို ဖော်ပြနေသည် ... ကျော် သာ တွေ့လျှင် ... ဖက်နမ်းပစ်လိုက်မည်ကား အမှန် ... စိတ်ကြိုက်အလှပြင်ပြီးနောက် မီးဖိုချောင် သွားပြီး ...

“မိနှင်း ... ကြက်ဥ နှစ်လုံးကြော်ထားနော် ... မကြက်တကြက်လေးနော်”

“ဟုတ်ကဲ့ ... မမ”

သူလာလျှင် ပေါင်မုန့်နှင့် ကြက်ဥကြော် စားရအောင်လို့ပါ ...

တီ … တောင် …

မမ တံခါးဖွင့်လိုက်တော့ …

ကျော် …

“ဟယ်”

အံ့သြသွားပေမယ့် … ကျေနပ်သွားသည် … နေ့တစ်နေ့ရဲ့ အစမှာ ကိုယ်ချစ်ရတဲ့လူကို တွေ့လိုက်ရတော့ … လင်းလင်းပျော်သွားသည် …

“ဂွတ်မောနင်း … မ”

“ဂွတ်မောနင်း … ကျော် … လာလေ အထဲကို ဝင်ခဲ့”

ကျော် ... အိမ်ထဲဝင်လာသည် ... လင်းလင်း တံခါးကို ပြန်ပိတ်လိုက်သည် ...

“မုန့်စားပြီးသွားပြီလား”

“ဘယ်စားရအုံးမလဲ … မကိုတွေ့ချင်လွန်းလို့ အစောကြီးထလာတာ … မ ကော စားပြီးပြီလား”

“ဟင့်အင်း”

ဘယ်စားရအုံးမလဲ … အိပ်ယာထ နောက်ကျနေတာကိုး … ညက ကျော့်အကြောင်းတွေးပြီး ဖီလင်တက်နေတာ … ကောင်ဆိုးလေး သောင်းကျန်းသွားတော့ … လင်းလင်းခမျာ … ဗြောင်းဆန်ပြီး ကျန်ခဲ့တာကိုး … နောက်ဆုံး အားကုန်သွားမှ … အိပ်ပျော်သွားတာ … လင်းလင်း ပြန်တွေးပြီး ရှက်သွေးဖြာသွားသည် …

“မကို … တိုးတိုးလေး ပြောစရာရှိတယ်”

“ကျော် … ဘာပြောမလို့တုန်း”

ကျော်က လက်နှစ်ဖက်ကို ကတော့ပုံမျိုးလုပ်ကာ … တိုးတိုးလေး ပြောမယ့်ဟန်ပြင်သည် … လင်းလင်းမျက်နှာလေး … ကျော့် အနားကပ်သွားသည် …

“ရွှတ်”

လင်းလင်း … ခံလိုက်ရသည် … ကျော် လူလည်ကျသည် … လင်းလင်းကို ညာတာပါတေးနှင့် ခိုးနမ်းသည် … လင်းလင်း သိလိုက်တဲ့အချိန်မှာ နောက်ကျသွားသည် … ကျော် … လင်းလင်း ပါးပြင်မှာ … အချစ်တံဆိပ် ခပ်နှိပ်ပစ်လိုက်သည် …

“ဟာ … လူဆိုး”

လင်းလင်းမျက်နှာလေး … နီသွားသည် … ရှက်သွားသည် … ဒါပေမယ့် ကျေနပ်ပါသည် … ကြည်နူးမိပါသည် …“ကျော် ... မကောင်ဘူးကွာ”

ကျော့်ရင်ဘတ်ကို လက်သီးနုနုလေးနဲ့ တစ်ချက်လှမ်းထုလိုက်သည် ... ကျော် ရီနေသည် ... ဒီနေ့ မ ... သိပ်လှသည် ... မနေ့ထက် မ ... ပိုလှသည် ... ရှက်သွေးဖြန်းပြီး ... ကိုယ်ကို ချာကနဲ လှည့်ကာ ... ထမင်းစားခန်းကို လျှောက်သွားသည် ...

“လာ ... မုန့်သွားစားရအောင်”

ကျော် နောက်က လိုက်သွားသည် ... လင်းလင်း မှားပြန်ပြီ ... ကျော် ... ကျော် ... လင်းလင်းရဲ့ တင်သားကျစ်ကျစ်လေးတွေ ... ဘယ်လို လှုပ်သွားတယ်ဆိုတာ ... အသေးစိတ်မှတ်တမ်းတင်နေမိသည် ... မ လမ်းလျှေက်တာ အရမ်းမိုက်သည် ... မော်ဒယ်တွေလို ... မျဉ်းတစ်ကြောင်းထဲပေါ်တွင် လျှောက်ခြင်းဖြစ်သည် ... ဖြောင့်တန်းတဲ့ ပေါင်တံတွေကို တင်းနေတဲ့ စကဒ်အောက်မှာ အထင်းသား ... သွယ်လျတဲ့ ခြေသလုံးသားလေးက ... ဆင်စွယ်တစ်ချောင်းလို ... ဖြူဝင်းနေသည် ... ဟင်း ... ကိုက်စားပစ်လိုက်ချင်သည် ... မ ရဲ့ ၀ိုင်းစက်နေတဲ့ တင်သားတွေက ကျစ်လစ်နေသည် ... တင်တွေက မရမ်းခါ ... ငြိမ့်ငြိမ့်လေး ... လှုပ်သည်ဆိုရုံလေး လှုပ်သည် ... မ ရယ် ... မ တစ်ကိုယ်လုံးကို အနမ်းမိုးရွာချပစ်လိုက်ချင်သည် ... မ အလှကား ... ယဉ်ယဉ်လေးနဲ့ သွေးဆူစေသည် ... မ နောက်ကနေ ပွေ့ပြီး ဖက်ထားချင်သည် ... ဧည့်ခန်းနှင့် ထမင်းစားခန်းက ခြေလှမ်းနှစ်ဆယ်လောက်သာ ရှိသည် ... ကျော် မကျေနပ် ... အလှမ်း ၁၀၀ လောက် ဖြစ်စေချင်သည် ... ဒါမှ မရဲ့ နောက်ပိုင်းအလှကို တဝကြီး ကြည့်လို့ရမှာ ...

လင်းလင်း ရင်ထဲမှာ ပျော်နေသည် ... ကျော်ကို ထမင်းစားခန်းထဲ ခေါ်ကာ ... မနက်စာ အတူတူစားမည် ...

ထိုင်ခုံကို နောက်သို့ ဆွဲပေးပြီး

“ဒီမှာထိုင် ... ကျော်”

ပေါင်မုန့်နှစ်ခုကြားကို ကြက်ဥကြော်လေး ထည့်ပေးပြီး ... ကျော့် အရှေ့ကို ချပေးလိုက်သည် ... ယိုဘူးကို ဖွင့်ပြီး ... ပေါင်မုန့်ပေါ်မှာ သေချာ သုတ်ပေးလိုက်သည် ...

“စားနော် ... ကျော်”

“မ ရော ... မစားဘူးလား”

“စားမှာပေါ့ ... ကျော် ရဲ့”

ကော်ဖီလေးကို မွှေပေးပြီး ... ကျော့် အနားကို တိုးပေးလိုက်သည် ...

“ကျော် ... ဖျော်တာလောက်တော့ ကောင်းမှာ မဟုတ်ဘူးနော်”

“ကောင်းပါတယ် မ ရဲ့ ... ဒီလောက်လည်း မဟုတ်ပါဘူး”

မနက်ခင်းမှာ ချစ်ခြင်း ... ကြင်နာခြင်းတွေနဲ့ ... ချစ်သူနှစ်ဦး ကြည်နူးနေသည် ... တီတီတာတာ ပြောကြသည် ... မျက်ဝန်းတွေက ... တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် မခွာ ... တစ်ချိန်လုံး ပြုံးနေသည် ... အော် ... ချစ်စ ခင်စ ကြင်နာစ ဆိုတော့ ... အားလုံး စားပြီးသွားတော့ အလုပ်သွားဖို့ နည်းနည်း စောနေသေးသည် ...

ကျော်က ...

“မ ... သွားဖို့ စောပါသေးတယ် ... Laptop ကို ဆက်လုပ်ရမလား”

ကျော် ဉာဏ်ဆင်တာလား ... ရိုးရိုးသားသားလား ... လင်းလင်း ကျော့်မျက်နှာလေးကို အကဲခတ်လိုက်တော့ ... သဘောရိုးနဲ့ ပြောတာထင်ပါရဲ့ ... တော်ကြာ ... မနေ့ကလို ဖြစ်ပြီး ... ဒီနေ့ အလုပ်သွားနိုင်မည် မထင် ... ရှက်သွေးဖြာသွားသည် ... မနေ့က အကြောင်း ပြန်တွေးတိုင်း ဘာလို့ ရှက်နေမိသည် မသိ ...

“လာ ... လိုက်ခဲ့”

အခန်းထဲ ရောက်တော့ ... ကျော်က စားပွဲမှာ ထိုင်ပြီး Laptop ကို ဖွင့်လိုက်သည် ... လင်းလင်း အကဲခတ်နေဆဲ ... သန့်ရှင်းရေးလုပ်နေသလိုလို ... အလုပ်သွားဖို့ ဟိုုဟာထည့် ဒီဟာထည့် လုပ်နေသလို ... ကျော့်ကို ချောင်းနေသည် ... လင်းလင်း ... အမှန်အတိုင်း ပြောလျှင် ကျော့်ကို ကြောက်သည် ... ချစ်တာက ချစ်သည် ... ယောကျ်ားဟာ ... ယောကျ်ားပဲ ... အခွင့်အရေးပေးလာလျှင် ယူမှာပဲ ... ပလူးပလဲနေလျှင် ... ကျော် ... လင်းလင်းကို အထင်သေးလိမ့်မည် ... အခုတော့ ကျော်က ရိုးပါသည် ... သူ့ Laptop ကိုပဲ ပြင်နေသည် ... စိတ်ချသွားလို့လား မသိ ... ပြတင်းပေါက်လေးက ... လိုက်ကာလေးကို ဟရင်း အပြင်ဘက်ကို ကြည့်နေသည် ... ဒီနေ့ မိုးမရွာ ... မနက် မရွာလျှင် ညနေကျတော့ ရွာလိမ့်မည် ထင်ပါသည် ...

“မ”

အနားကနေ ကျော် ရဲ့ ခေါ်သံကြောင့် လင်းလင်းလန့်သွားသည် ... ကျော် ... အနောက်မှာ ရပ်နေသည် ... လင်းလင်းက ကိုယ်ကို လှည့်လိုက်တော့ ... ကျော့်ရင်ခွင်ထဲကို တန်းရောက်သွားသည် ... ဟင်း ... ရှောင်ပါတယ်ဆိုမှ ... တည့်တည့်လာတိုးနေသည် ... ကျော်က တင်းတင်းလေး ဖက်လိုက်သည် ... လင်းလင်း နဖူးလေးကို အမြန်နမ်းလိုက်သည် ...

“ရွှတ်”

“ဟာ”

ညာဘက်ပါးကို နမ်းဖို့ပြင်သည် ...

“လူဆိုး”

“ရွှတ်”

“တော်ပါတော့”

မရ ... ကျော် ... ဘယ်ဘက်ပါးကို ထပ်နမ်းသည် ... လင်းလင်း ရုန်းသည် ... မရ ... ရုန်းတယ် ဆိုရုံလေး ရုန်းတာကိုး ... ကျော့် လက်က မလွတ် ...

“ရွှတ်”

“ဟင့် ... တော်ပြီကွာ”

ကျော် ... မ ... နှုတ်ခမ်းလေးကို နမ်းချင်သည် ... နှုတ်ခမ်းချင်း နီးအောင် ကပ်လိုက်တော့ ... လင်းလင် ရုန်းတော့သည် ... မရ … ကျော် … လင်းလင်း ခါးကျင်ကျင်လေးကို အတင်းဖက်ထားသည် … မျက်နှာလေးကို လွှဲဖို့ ကြိုးစားပေမယ့် … တစက္ကန့်လောက် နောက်သွားသည် ... နှုတ်ခမ်းနှစ်ခု ဂဟေဆက်သွားသည် … လင်းလင်း ရုန်းဖို့ မေ့သွားသည် … မ နှုတ်ခမ်းလေး နူးညံ့သည် … နှုတ်ခမ်းနီလှလှလေးရဲ့ ရန့ံလေးက သင်းသင်းလေး မွှေးနေသည် … ချိုလိုက်တာ … ဖြေးဖြေးလေး စုပ်နမ်းလိုက်တော့ … လင်းလင်း မှင်တက်နေမိသည် … ကျော် ရဲ့ လျှာက လင်းလင်း ပါးစပ်ထဲကို ဝင်လာသည် … မနေတတ် … စိတ်ထဲတွင် ရွံ့သလိုလို ခံစားရသည် … ခဏသာ … ငရှဥ့်လိုပဲ လင်းလင်း ပါးစပ်ထဲကို ဟိုဟို ဒီဒီ တိုးဝင်လာသည် … လင်းလင်း လျှာလေးနဲ့ တားလိုက်မိသည် … လျှာနှစ်ခု ထိသွားချိန်မှာတော့ … လင်းလင်း မျောသွားသည် … လင်းလင်း မျက်စိလေးကို မှိတ်လိုက်သည် … ကျော့် လျှာလေးကို ပြန်တို့မိသည် … နှစ်ယောက်သား ပါးစပ်ထဲတွင် လျှာချင်း ချစ်တင်းနှောနေသည် … ကျော် … လင်းလင်း အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကို စုပ်ယူလိုက်သည် … လင်းလင်း နှုတ်ခမ်းလေးက … ဂျယ်လီလေးကျနေသည် … အိအိလေးနဲ့ ကျော့်ပါးစပ်ထဲကို ရောက်လာသည် … တယုတယနဲ့ ကျော့် လျှာလေးနဲ့ ယက်လိုက်သည် … လင်းလင်း … အလိုက်သင့် ကျော့် အပေါ်နှုတ်ခမ်းလေးကို … ဆွဲယူလိုက်သည် … ကျော့်လိုပဲ … လင်းလင်း လျှာလေးနဲ့ နှုတ်ခမ်းထူထူလေးကို … လျှာနဲ့တို့လိုက်သည် … သုံးမိနစ် အနမ်း … နှလုံးသားထဲမှာ အချစ်တွေ ပျော်ဝင်သွားသည် … နှုတ်ခမ်းချင်းနမ်းနေတာက ခဏလေးရပ်သွားသည် … လင်းလင်း … ကျော့်ကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်သည် … ကျော် သိသည် … သို့သော် ဘာမှန်းမသိ … လင်းလင်း ခါးလေးကို တင်းကနဲ ဖက်ပစ်လိုက်ပြန်သည် … လင်းလင်းလက်နှစ်ဖက်က … ကျော့် ကို ဖက်လိုက်သည် … ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခု ပူးကပ်သွားသည် … သို့သော် … တစ်ခုခု ခံနေသည် … အတင်းဖိကပ်ပစ်လိုက်သည် … ကြားကခံနေသော … လင်းလင်း ရင်ထွားထွားကား … ကျော့် ရင်ဘတ်နှင့် ကပ်သွားသည် … ပြားကပ်သွားသည် … ကျော့် … လက်တွေက ဒီအတိုင်းမနေ … လင်းလင်းခါးကို ဖက်ထားရာကနေ အောက်ကို လျောကျလာသည် … လုံးကျစ်တဲ့ တင်သားတွေကို အုပ်ကိုင်လိုက်သည် … ဖြေးဖြေးချင်း ပွတ်သည် … ညှစ်သည် … တင်သားလုံးလုံးလေးက … ကျော့်လက်ထဲမှာ … တင်းနေသည် … လင်းလင်း ရဲ့ အရှေ့က အဖုတ်လေးကလည်း … ဖောင်းကားနေသည် … အတွင်းသားတွေက ဖြေးဖြေးလေး … ညှစ်နေမိသည် … ကျော့်ဟာလည်း ဖောင်းကားလာသည် … အတွင်းခံထဲမှာ ထကြွနေသည် … အတွင်းခံထဲကနေ ခြိမ်းခြောက်နေသည် … အတင်းဖိကပ်ထားတော့ … ကျော့်ဟာလေးက သွေးတိုးနေတာ … လင်းလင်းသိသည် …. ကျော် …. ရယ် …. ကျော့်လက်တွေက လင်းလင်း တင်သားပေါ်မှာ ဆော့ကစားနေသည် … ပွတ်ရင်း ပွတ်ရင်း … အရှိန်က တက်လာသည် … ကျော် … မသိမသာနဲ့ ခုတင်နားကို ရွှေ့သွားသည် … လင်းလင်း သတိမထားမိ … အတွေ့အထိမှာ မိန်းမောနေဆဲ … ချစ်သူနှစ်ဦး … ခုတင်ပေါ်ကို မသိမသာ လဲကျသွားသည် … ကျော်က အောက်မှာ … လင်းလင်းက အပေါ်မှာ … နှုတ်ခမ်းချင်းကား အနမ်းမပျက် … ပတ်ဝန်းကျင်ကို မေ့သွားသည် … နှစ်ယောက်စလုံး … ရင်ထဲမှာ တစ်ခုပဲ သိသည် … အရမ်းချစ်ချင်နေသည် … ကျော့်လက်က … လင်းလင်း တင်သားမို့မို့ကို ဆုတ်နယ်နေသည် … တင်နှစ်လုံးကြားက နေရာလေးကို လက်က မထိတထိ … စမ်းလိုက်သည် …

“အ … ဟာ”

လင်းလင်း တွန့်ကနဲ ဖြစ်သွားသည် … ရန်သူက နောက်ကျောကနေ … ဝင်ချလာသည် … အတွင်းစည်းနဲ့ နီးကပ်နေပြီ … လင်းလင်း ဖင်လေး … အတင်း ရှုံ့ပစ်လိုက်သည် … အရှေ့က လှိူဏ်ခေါင်းလေးက … ပျော်နေသည်လား မသိ … အရည်တွေ စိုစွတ်လာသည် … သဘာဝက … သူ့အလိုအလျောက် … လုပ်ပေးနေသည် … ပင်တီလေးက … အရည်တွေကြောင့် စိုရွှဲနေပြီး … အကွဲကြောင်းလေးနဲ့ တသားထဲ ဖြစ်နေသည် … ကျော် လက်တွေက ရှေ့တိုးချင်သည် … သို့သော် … တင်းမို့နေတဲ့ တင်သားတွေကြောင့် … အတွင်းနေရာကို အလွယ်တကူ စမ်းလို့မရ … တင်နှစ်ခုကြားမှာ ပျောက်ကွယ်နေသည် … ကျော် … လက်တွေက ပွတ်သပ်ရင်း … ပေါင်သားလေး တစ်လျှောက် ပွတ်သပ်နေမိသည် … အစုန်အဆန် … စကဒ်ရဲ့ အောက်စလေးကို စမ်းမိတော့ … အတွေးထဲမှာ လက်ကနဲ … လက်ကနဲ ဖြတ်ကနဲ မသိမသာ ဆွဲတင်လိုက်သည် … လင်းလင်း မသိသေး … ကျော်ရဲ့ ရှေ့ကဟာက … ဖောင်းကားနေသည် … လင်းလင်း အရှေ့ကတောင်ကုန်းလေးကို ထောက်ထားသည် … ခံစားချက်ကား … ဘာကိုမှ ဂရုမစိုက်တော့ … လင်းလင်းခမျာ … အရှေ့ကော အနောက်ကော … ခြိမ်းခြောက်ခံနေရသည် … ကျော် … လက်ကလေးက … ပေါင်သားတွေကို ပွတ်နေရင်းက … တင်သားဖောင်းဖောင်းလေး အောက်နားကို ပွတ်လိုက်သည် … တဖြေးဖြေးနဲ့ … အတွင်းပိုင်းကိုရောက်လာသည် … ဖြေးဖြေးလေး … ရန်သူ့စခန်းကို တိတ်တိတ်လေး … ဝင်စီးမည့် ပုံစံ … အကွဲကြောင်းလေးနားကို လက်က ရောက်သွားသည် … ပင်တီလေးက … အရည်တွေ စိုရွှဲနေသည် … ဒါ ပြဿနာ မဟုတ် ... ပိုတောင်ကောင်းသေးသည် ... အရည်လေးတွေက … ချောကျိချောကျိနဲ့ ပိုပြီး ပွတ်လို့ကောင်းသည် … အကွဲကြောင်း နဲ့ လက်ကြားမှာ ပင်တီလေးသာ ခံနေသည် … နောက်ကနေ … လက်နဲ့ … လင်းလင်း အကွဲကြောင်းကို ထောက်ထားတော့ … လင်းလင်း ရူးပြီ … ရန်သူ …

“ဟာ”

အသိပေးသံက ဆူညံသွားသည် … အရည်တွေက အတင်း လှိမ့်ထွက်လာသည် … ကျော် ပင်တီလေးပေါ်ကနေ အကွဲကြောင်းလေးကို မှန်းပြီး ပွတ်ပေးနေသည် … ဒီနေရာက အရေးကြီးသည် … ထိတာနဲ့ … ရင်ထဲမှာ ဟုန်းခနဲ မီးတောက်သွားသည် … မခံနိုင် … ဖြစ်မှာပေါ့ … လူးလူးလိမ့်လိမ့်လေး ဖြစ်သွားတော့ … လင်းလင်း ရင်နှစ်မွှာက အပေါ်ကနေ … ပွတ်ဆွဲသလို ဖြစ်သွားသည် … ကျော် လက်တစ်ဖက်က ခါးလေးကို တင်းတင်းလေး … ဖက်ပစ်လိုက်သည် … ဒီအချိန်မှာ လက်လွတ်မခံနိုင် … ခါးလည်က ဖြတ်ပြီး ဖက်ထားတော့ … လင်းလင်း ရုန်းသော်လည်း မရ … ခက်နေတာက အကွဲကြောင်းလေးက … သမန်းမြက်ရှသလောက်ပဲ ဟနေသည် … အပျိုကိုး … နောက် … ဒီလိုအထိအတွေ့မျိုး ကြုံရတော့ … လင်းလင်း … ပန်းလေးကို အတင်းရှုံ့ထားသည် … မလွယ် … ကျော် စိတ်မလျော့ပါ … နှုတ်ခမ်းချင်းကို သေချာနမ်းနေရင်း … အောက်ကလည်း ပွတ်ပေးနေမိသည် … လင်းလင်းက လူသား … အထိအတွေ့ကို မခံနိုင် … အပျိုဆိုတော့ ပိုဆိုးသည် … တစ်ခါမှ ယောကျ်ားတစ်ယောက်က ဒီလိုမျိုး ပွတ်ပေးတာမခံဘူး … ကျော့် နှုတ်ခမ်းကို မွတ်သိပ်စွာ … စုပ်နမ်းပစ်လိုက်သည် … ခုနက ရုန်းလိုက်တော့ … လင်းလင်း ခန္ဓာကိုယ်လေးက အပေါ်ကို အနည်းငယ် တက်လာသည် … ကျော် သေချာစမ်းလို့ ရသွားသည် … အတွင်းကို လက်လှမ်းမှီသွားသည် … ကျော် … စမ်းရင်း စမ်းရင်း … အကွဲကြောင်းလေး … တစ်လျှေက်ကို စုန်ကာ ဆန်ကာ ပွတ်နေသည် … လင်းလင်း အတွေးတွေက နတ်ပြည်ကျော်ကာ ဟိုးကမ္ဘာ့အပြင်ဘက်ကို ရောက်နေပြီ … အကွဲကြောင်းလေး အောက်ဆုံးက အစေ့လေးလားမသိ … ပွတ်ပစ်လိုက်သည် …

“ဟာ … ဟင့်”

“မလုပ်ပါနဲ့ဆိုကွာ”

လင်းလင်း ပါးစပ်က … မုသာဝါဒလေး ထွက်သွားသည် … စိတ်ထဲမှာတော့ … ပွတ်စမ်းပါ ကျော်ရယ် … အရည်တွေ ထွက်တဲ့အထိ ပွတ်ပေးစေချင်သည် … ကျော်ကလည်း … ဂရုတစိုက်ပွတ်နေဆဲ …လင်းလင်း တစ်ကိုယ်လုံး … တီကောင် ဆားပက်ခံရသလို … တွန့်လိမ်နေသည် … ခံစားချက်ကား တရိပ်ရိပ်နဲ့ အမြင့်ဆုံး ရောက်သွားသည် … လင်းလင်း … ကျော့်ကို အတင်းဖက်ထားသည် … ကျော့် လက်တွေက ပိုမြန်လာသည် …

“ဟာ … ဟင့်”

လင်းလင်း … ဖင်လေးကို အစွမ်းကုန် နောက်ကို ကော့ပစ်လိုက်သည် … အကွဲကြောင်းလေးက ပိုဟလာသည် … သို့သော် … ကျဉ်းကျဉ်းလေး … ကျော့် လက်ခလယ်တောင် မဝင် … ပိုပြီး ဖိပွတ်ပစ်လိုက်သည် … ဖင်ကလေးက … လေထဲမှာ ပိုပြီးရမ်းခါနေသည် … ကျော့်လက်ကလည်း အတင်းလိုက်ပွတ်သည် …

“အ ဟာ”

“ကျော်ရယ်”

“ကျော့်” ချစ်သူ နာမည်ကို အသံလေး ဟစ်ပြီး ခေါ်ပစ်လိုက်သည် …

“ပြွတ်”

အတွင်းကနေ … အရည်တွေ ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်သည် … လက်က နွေးကနဲ တစ်ချက်ဖြစ်သွားသည် … အရည်ပူနွေးတွေက ပင်တီမှာ အိုင်ထွန်းနေသည် … လင်းလင်း တုန်ရီနေတာကနေ … ငြိမ်သွားသည် … လင်းလင်း ပြီးသွားပြီ … ကျော် လုပ်ပေးတာ … အရမ်းကောင်းသည် … လင်းလင်း ကျေနပ်သွားသည် … ကျော် … အရမ်းတော်သည် … လင်းလင်း ရင်ထဲက မီးကို ငြိမ်းပစ်လိုက်နိုင်သည် … အောင်ကျော်ထက် … မ ရဲ့ … စကဒ်ကို ချွတ်ပစ်ချင်နေသည် … လင်းလင်းပြီးသွားပေမယ့် … ကျော် က ဘာမှမလုပ်ရသေး … ကျော် သွေးဆူနေပြီ … အရမ်းချစ်ရတဲ့ … မ က ကျော့်ကိုယ်ပေါ်မှာ လူးလှိမ့်နေတာ … ကျော် လည်း လုပ်ချင်သည် … ညာဘက်တင်သားဘေးက … ဇစ် ကို … လက်က စမ်းမိသည် … ဆွဲချလိုက်သည် … မရ … လင်းလင်း လက်ကလေးက ဇတ်ကနဲ ကျော့်လက်ကို ဖမ်းကိုင်ထားသည် …

“အရမ်းချစ်တယ် … မရယ်”

“ချစ်ပါတယ် … ကျော်ရယ်”

“ကျော် … မ ကို ချစ်ချင်တယ်ကွာ”

“ဟင်း … တော်ပြီနော်”

“ဟင်း”

ကျော် … မကျေနပ် … သူကို့ကျတော့ ပြီးအောင်လုပ်ပေးရသည် … ဒီက တန်းလန်းကြီး … အတွင်းခံအောက်မှာ … ညီလေးက ပေါက်ကွဲတော့မည် … တင်းနေတာမှ … ကွဲထွက်တော့မလား ထင်မှတ်ရသည် …

“ကျော် … မ ကို ချစ်တယ်မလား”

“ချစ်တာပေါ့”

“ကျော့်ကို … အဖြေအလွယ်လေးပေးလိုက်လို့ … ကျော်က အထင်သေးတာလား”

“ဟာ … မဟုတ်ဘူးနော် … လုံးဝမဟုတ်ဘူး”

“ဒီအရွယ်ထိ ဘယ်သူ့ကိုမှ ချစ်ခဲ့တာမဟုတ်ဘူးနော် … ကျော် နဲ့ကျမှ ချစ်မိသွားတာ … ကျော် … မ ကို တန်ဖိုးထားရမယ်နော်”

“အင်းပါ”

လင်းလင်း … စကားလုံးတွေနဲ့ … ပါမစ် ပိတ်လိုက်သည် … ချာတိတ်က မလွယ် … စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ ခရီးဆုံးထိ … လျှောက်လုပ်နိုင်သည် … လင်းလင်းက မိန်းကလေး … မဖြစ်သင့်တာ မဖြစ်အောင် ထိန်းသိမ်းရမည် … ကျော့်ကိုတော့ သနားသည် … သူလည်း လုပ်ချင်ရှာပေမပေါ့ … ဒါပေမယ့် … ဒီလောက် လိုက်လျောတာတောင် လွန်လှပြီ … ကျော်နဲ့ ပလူးပလဲနေတာ …. လင်းလင်း ပန်းလေးကို ပယ်ပယ်နယ်နယ် ပွတ်တာ … အတော့်ကို လွန်နေပြီ …

“အလုပ်သွားရအောင်နော်”

“ဟုတ် … မ”

“ခဏလေး … မ”

ကျော် … သူ့ပါးပြင်လေးကို လက်ညှိုးထိုးပြသည် … လင်းလင်း နမး်လိုက်ပါသည် …

လင်းလင်း … ပါးလေးကို ပြန်ပြီး လက်ညှိုးထိုးပြလိုက်သည် … ကျော် … ရီနေသည် … အမြန် နမ်းလိုက်သည် …

“ရွှတ်”

“ကဲ … ကျေနပ်တော့နော်”

“ဟင်း”

လင်းလင်း ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်သွားပြီး အရည်တွေကို သေချာ ဆေးလိုက်ပါသည် … ရှက်လိုက်တာ … တစ်သက်လုံး ထိန်းလာသမျှ … သူနဲ့ကျမှ အရည်ပျော်သွားသည် … ပလူးပလဲနေမိသည် … သူ လုပ်သမျှ မငြင်းဆန်နိုင် …လင်းလင်း … ပင်တီပေါ်ကနေ ရေလောင်းချနေသည် … မရ … လင်းလင်း အောက်က နှုတ်ခမ်းသား နှစ်ခုက … တင်းပြီး ဖောင်းကားနေသည် … ရှက်စရာကြီးကွယ် … ပင်တီလေးပေါ်မှာ … အရည်တွေက ရွှဲနေတာပဲ … ကျော် … လူဆိုး … လင်းလင်း အကွဲကြောင်းအတိုင်း … အစုန်အဆန်ပွတ်နေလိုက်တာ … လင်းလင်းကလည်း မငြင်းမိ … တကယ်ရှက်ဖို့ကောင်းသည် … ဟင်း … အရသာကတော့ တစ်သက်မမေ့စရာပဲ … ပင်တီလေးကို အသာချွတ်ပြီး … အကွဲကြောင်းအတိုင်း ရေနဲ့ ပွတ်ဆေးလိုက်ချင်သည် … စကဒ်ကို ရေမစိုအောင် … သေချာ … မ … တင်သည် … မရ … တင်းပြီး ကားနေတဲ့ တင်တွေက ခံနေသည် … ဇစ်ကို ဆွဲချပြီး ချွတ်လိုက်သည် … တင်တွေက ခံနေသည် … တော်တော်ရှုပ်တဲ့ ဖင် … အပေါ်ကိုလှန်တော့လည်း ခံနေသည် … အောက်ကိုချွတ်တော့လည်း တစ်နေသည် … ကိုယ်ကို ရှေ့နည်းနည်းကုန်းပြီး ချွတ်ချလိုက်သည် … စကဒ်လေးက … ကျွတ်ကျသွားသည် … ရေမစိုအောင် ခြေသလုံးလောက် ရောက်သည့်အချိန်တွင် မယူလိုက်သည် … ခြေနှစ်ချောင်းကို တစ်ချောင်းချင်း … ပင်တီထဲက ထုတ်လိုက်သည် … အိုး … လှလိုက်တာ … ဖြူဝင်းနေတဲ့ တင်နှစ်လုံးက … ကားစွံ့ကာ ရာဝင်အိုးပုံစံလေးဖြစ်နေသည် … ဒါ့ကြောင့်လည်း … တွေ့သမျှ ယောကျ်ားတွေက … လင်းလင်း ဖင်ကို ငမ်းကြခြင်းဖြစ်သည် … ပေါင်ရင်းကား မတုတ် … တင်က သပ်သပ် … ပေါင်က သပ်သပ်ဖြစ်နေသည် … ဒီလိုဖြစ်အောင် … လင်းလင်း Gym ဆော့ရသည် … လင်းလင်းက လူတစ်မျိုး … တခြားမိန်းကလေးတွေလို … ရွှေတွေဘာတွေ သိပ်မမက် … အလှလည်း သိပ်မပြင် … ခန္ဓာကိုယ်အလှကို တော့ မက်သည် … ၁၇ … ၁၈ ကတည်းက Gym ဆော့တော့ … ဘော်ဒီက အမိုက်စားဖြစ်နေသည် … အစားလည်း ထိန်းတာပါသည် … အဆီပို မရှိတဲ့ … ဖြောင့်တန်းတဲ့ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ကားလိုက်သည် … လင်းလင်း အတွင်းပစ္စည်းက ဖောင်းနေသည် ... ကားနေသည် ... သို့ပေမယ့် ... ပြဲမနေ ... စိနေသည် ... ခြေနှစ်ချောင်း ကားထားတာတောင် ... အကွဲကြောင်းက သိပ်ဟမလာ ... အရည်တွေကတော့ စိုရွှဲနေဆဲ ... ရေမြန်မြန်ဆေးလိုက်သည် … အကွဲကြောင်းကြားထဲက ပန်းနုရောင် အတွင်းသားလေး … ပေါ်တယ်ဆိုရုံလေး ပေါ်နေသည် … အနားတွင်ရှိသော မျက်နှာသုတ်ပဝါလေးနဲ့ အမြန်သုတ်လိုက်သည် … ပင်တီက စိုရွှဲနေသည် … ဒါကို ပြန်မဝတ်ချင် … စိုစိစိုစိနဲ့ … အတွင်းမှာ အနာတွေပေါက်လိမ့်မည် … အလုပ်မှာက အကြာကြီးထိုင်ရမှာ … ဒီလို စိုနေလျှင် … အောက်စော်နံ့ ထွက်လာလိမ့်မည် … တန်းလေးပေါ်ကို ပင်တီလေး လွှားတင်ထားလိုက်သည် … စကဒ်ကို ပြန်ဝတ်လိုက်သည် … တစ်နေသည် … အရေးထဲ ... ဒင်းက တမှောင့် ... မြန်မြန်ဝတ်ကာ ကပိုကယိုဖြစ်နေတာကို ပြင်လိုက်သည် … ဟင်း … ဒီကောင်လေးနဲ့တော့ … ခက်ပါတယ် … အပြင်ထွက်လာတော့ … ကျော်က ပြုံးစိစိနဲ့ … မ ကို ကြည့်နေသည် … အနားကို ရောက်လာတော့ …

“ကောင်းရဲ့လား … မ”

“ဘာကောင်းတာလဲ … မသိဘူးသွား”

“မသိဘူးပေါ့”

“ဟာ … ရှက်စရာကြီးကွာ … တော်တော့”

ကျော်က လင်းလင်း ကို ဖက်ဖို့ ဟန်ပြင်သည် …

“ဟင်းနော်”

ကျော် လက်ကလေး … တွန့်သွားသည် …

“ကျော် … လူတွေရှေ့မှာ ကောင်းကောင်းနေနော်”

“ဘာဖြစ်လို့တုံး”

“မကဲရဘူးနော်”

“စိတ်ချ … နောက်မှာပဲ ကဲမယ်”

“ဘာ”

ကျော် ပျော်နေသည် … မ … ဒေါကန်နေတဲ့ပုံလေးက ချစ်စရာ … ကျော် … ဧည့်ခန်းဘက်ကို ပြေးထွက်လာသည် … လင်းလင်း … ဒေါပွပြီး ကျန်ခဲ့သည် … လင်းလင်း တံခါးကို အမြန်ပိတ်ပြီး … စကဒ်ကို အမြန်ချွတ်လိုက်သည် … ဗိဒိုထဲမှ ပင်တီ အသစ်တစ်ထည် ထုတ်လိုက်သည် … မှန်တင်ခုံပေါ်က ပေါင်ဒါမှုန့်ဘူးကို ယူလိုက်သည် … ပေါင်ဒါမှုန့်ကို … လက်ထဲနည်းနည်းထည့်ပြီး … တင်နှစ်လုံးကို လူးလိုက်သည် … လှပါတယ်ဆိုမှ … မွှေးပါမွှေးနေသည် … ပင်တီကို ပြန်ဝတ်သည် … ရေမွှေးလေး နည်းနည်း ဆွတ် လိုက်သည် … အောက်ပိုင်းလေးက မွှေးရန့ံလေး သင်းပျံ့နေသည် … စိတ်ထဲမှာ ဒီပင်တီက နည်းနည်းကြပ်တယ်လို့ ခံစားနေရသည် … ဖြစ်မှာပေါ့ … ရှေ့ကဟာက ဖောင်းနေတာမှ မို့မို့လေး …. ဖောင်းကားနေတဲ့ ပန်းလေးကို ပင်တီက မနည်းအုပ်နေရသည် … စကဒ်ကို အမြန်ဝတ်ပြီး … သပ်သပ်ရပ်ရပ်ဖြစ်အောင် … အကျီ င်္ကို ဆွဲဆန့်လိုက်သည် … လင်းလင်း … ခြင်းတောင်းလေးနဲ့ … လက်ကိုင်အိတ်လေးယူပြီး … အပြင်ထွက်လိုက်သည် … ကျော်က အိမ်အပြင်တောင် ရောက်နေပြီ …

“မိနှင်းရေ .. တံခါးလာပိတ်ပါအုံး”

“ဟုတ်ကဲ့ … မမ”

“တံခါးသေချာပိတ်ထားနော် … နေ့လည်လောက် ဖေဖေတို့ ပြန်ရောက်မယ် သိလား”

“ဟုတ်ကဲ့ … မမ”

မိနှင်း တံခါးကို ပြန်ပိတ်လိုက်သည် …

အောက်ထပ်ဆင်းတော့ ကျော့်က အရင်ဆင်းမိသည် … ဒီတစ်ခါတော့ ကျော် … လင်းလင်း အလှကို ငမ်းလို့မရတော့ …

“မ … ခဏလေး”

ကျော် အိတ်ထဲမှ သကြားလုံးလေး ထုတ်ပြီး မ ပါးစပ်ထဲကို ထည့်ပေးလိုက်သည် …

“စားလို့ကောင်းလား”

“အင်း”

“ရွှတ်”

ကျော် … နမး်ပြန်သည် …

“ဟာ … လူဆိုး”

လင်းလင်း ခံလိုက်ရပြန်သည် … လင်းလင်း ပါးလေးကို ကိုင်ပြီး ရှက်ပြုံးလေး ပြုံးနေသည် …

“လူကြီးကို မုန့်ကျွေးပြီး ခိုးနမ်းတယ်ကွာ … ကျော် … မကောင်းဘူး”

“ဟား ဟား ဟား”

ချစ်သူနှစ်ဦး ကြည်နူးမိသည် … ပျော်ရွှင်မိသည် … လင်းနဲ့ ကျော် … စကားတွေ ဖောင်ဖွဲ့အောင် ပြောပြီး အလုပ်ကို လမ်းလျှောက်လာကြသည် … တစ်ယောက်မျက်နှာ … တစ်ယောက်ကြည့်ပြီး … ပြုံးနေကြသည် … ပျော်နေကြသည် … ပတ်ဝန်းကျင်ကို မေ့နေသည် … လမ်းထိပ်က လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာ စောင့်နေကျ … ချာတိတ်ကတော့ စိတ်ပျက်သွားသည် … ဒီနေ့ လင်းလင်း ဘေးမှာ … ချာတိတ်တစ်ယောက် … ပျော်ရွှင်နေကြတာများ … မိုးမမြင် လေမမြင် …

“တောက်”

လင်းလင်း ကြားသည် … သို့ပေမယ့် … မသိချင်ယောင်ဆောင်လိုက်သည် … သူနဲ့ ကိုယ်နဲ့က … ဘာမှ မပတ်သက် … တကယ် … ပတ်သက်တဲ့လူက ဘေးမှာ … ကျော့် ကိုသာချစ်သည် … ကျော့် ကိုသာ ဂရုစိုက်ရမည် … သူက လူဆိုး …

တကယ်ဆိုးတဲ့ လူဆိုး …

ပြီးပါပြီ