အပျိုစင်ရဲ့ပေးဆပ်ခြင်း
အိပ်နေရင်းက ဆတ်ကနဲ နိုးလာတော့ ပတ်ဝန်းကျင်က အေးစိမ့်နေသည် ... ညကတည်းကရွာတဲ့မိုးက အခုထိရွာနေဆဲ ... တိုက်ခန်းလေးဆိုတော့ အအေးဓာတ်လေးက စိမ့်နေသည် ... မျက်စိတစ်ဖက်ကို ဖွင့်ရင်း ကုတင်ခြေရင်းက နာရီကို ကြည့်လိုက်တော့ ၈းဝဝ ဖြစ်နေပြီ ... အလုပ်က ၉းဝဝ နာရီတက်ရမှာ ... နောက်ကျလို့ကတော့ မန်နေဂျာရဲ့ အဆူခံရတော့မယ် ... အိပ်ရာက ဝုန်းကနဲ ထရင်း ရေချိုးခန်းထဲ အမြန်ဝင်ကာ မျက်နှာ အမြန်သစ် သွားအမြန်တိုက်လိုက်သည် ... ညဝတ် အကျီ င်္ရဲ့ ကျယ်သီးတွေကို တစ်လုံးချင်း ချွတ်လိုက်သည် ... ဝင်းဝါနေသော ရင်သားတွေက အိကနဲ ထွက်လာသည် ... မှန်ထဲမှာ ပေါ်နေတဲ့ ကိုယ့်ရင်သားတွေကို ကိုယ်ကြည့်ရင်း အနည်းငယ်တော့ ကျေနပ်သွားသည် ... လုံးသည် .. ကျစ်သည် ... ဖြူသည် ... မို့သည် ... မောက်သည် ... နို့သီးလေးက ပန်းရောင်လေး ... အသီးလေးက အတွင်းထဲ နည်းနည်းဝင်နေသည် ... လှတာတော့ အရမ်းလှသည် ... နေမမြင် လမမြင် ... ဖုံးဖုံးဖိဖိထားလို့လားမသိ ... အနာတစ်စက်မရှိ ... မှဲ့ ခြောက်တစ်စက်မရှိ ။ ရင်သားနှစ်ခုကို ဆပ်ပြာတိုက်ရင်း အနည်းငယ် ပွတ်သတ်မိတော့ စိတ်ထဲမှာ ဘာလိုလို ဖြစ်သွားသည် ... ဒါပေမယ့် ဘာမှန်းသေချာမသိ ... လက်တစ်ဖက်မြှောက်ရင်း ချိုင်းကိုလည်း သေချ
